FanFic.nl

A Stellar Monument to Loneliness [Stand Alones]

But Baby, It's Cold Outside

Mijn wimpers breken een beetje meer elke keer ik knipper. Sneeuwvlokken zo groot als Arnold vallen naar beneden, stilletjes aan maar al een paar dagen, waardoor de heuvel achter het Nest al helemaal bedekt is. Ik zak telkens tot mijn enkels in de sneeuw, maar mijn vingers zijn geklemd om een bezem die me maar wat graag de lucht in gaat tillen zodra we op de open plek staan.
Ma verklaart ons voor gek dat we in zulk hondenweer Zwerkbal willen spelen – dat doet ze elk jaar. Het zou geen geslaagde vakantie zijn als we de bezems niet tijdens de meest onmogelijke weersomstandigheden uit het schuurtje breken.
Kale bomen wuiven ons als skeletachtige, doofstomme supporters toe, maar zij zijn niet de enigen die naar ons kijken. Mijn glimlach is verborgen achter de sjaal die ze zelf stevig om mijn nek knoopte – Hermelien. Hermelien kijkt ook mee. Vanuit de keuken, waar ze niet dood zal vriezen.
“Ik hou de thee voor je warm, Gin,” had ze in mijn oor gefluisterd, vlak voor Ron en Harry de kamer binnenkwamen.
Mijn hart racet er nog steeds van.
Met tanden ratelend als chocokikkerplaatjes in een blikken doos en vingers te verkleumd om zelfs maar te trillen, zwaai ik mijn been over mijn vertrouwde Komeet 290 en duw me van de grond af. Een vlaag ijzige wind geeft me net dat extra zetje om op gang te komen en ik zoef al door de lucht, sneeuw vangend met mijn gezicht, wanneer mijn broers en Harry eindelijk doorhebben dat ik al weg ben.
“Komen jullie nog, luiwammesen?” roep ik en krijg een Slurk die maar net naast mijn hoofd heen fluit als reactie.
Ondanks de dikke handschoenen voelt de Slurk elke keer als een mokerslag tegen mijn handen als ik hem uit de lucht graai. Dit is hoe ik ooit mijn vingers ga verliezen, ik ben er zeker van. Maar vliegen gaat altijd gepaard met een gevoel van heerlijke vrijheid, alsof er helemaal geen grenzen bestaan aan wat mógelijk is, en de strijd tegen mijn broers doet iets in mij ontbranden dat me in de leeuw van mijn Huis verandert.
O wee Pijn en Koude, ik eet je op met huid en haar.
Ik ben venijniger dan gewoonlijk. Hoewel ik blij ben weer te Zwerkballen, zo ontzettend blij, ben ik nog steeds chagrijnig op Ron en Harry die al heel de vakantie lang op de onhandigste momenten mijn kamer in komen.
Mijn worp knokt Ron van zijn bezem als ik denk aan de ochtend dat ik Hermelien eindelijk in m’n schoot had gesleept, mijn armen om haar middel, mijn mond tegen haar sleutelbeen. Als Ron ons niet was komen roepen voor het ontbijt had ik slaperige, “we moeten nu echt naar beneden – ssh”seks met mijn vriendin kunnen hebben.
En wanneer ik me herinner hoe Harry op de badkamerdeur kwam kloppen waardoor Hermelien moest stoppen met zo verleidelijk te kreunen… “Godverdomme,” blaas ik uit, onhoorbaar over het gejoel van George en Fred, en ram de Slurk tegen Harry’s rug.
Het is niet eerlijk. Het is niet eerlijk voor hun, dat ik het hen kwalijk neem zonder dat ze het weten, en het is niet eerlijk voor mij, dat ik het moet verbergen gewoon omdat die twee jongens gevoelens hebben.
De score is weetikveel – vastmeerdanjullie wanneer we stoppen, de koude zo diep bij ons binnengedrongen dat de tweeling zelfs geen grapjes meer kunnen maken – en anders zou het onverstaanbaar zijn, met hun kaken dichtgevroren.
We landen zo dicht mogelijk bij het Nest, laten ons op de grond zakken aan ijspegelvingers die op het punt staan te knappen, en stampen dan de sneeuw van onze schoenen voor we het huis weer binnenschuifelen.
De keuken ruikt naar thee, Oude Klare’s en pompoentaartjes. Ma stuurt een kletsnatte Ron meteen naar boven, de tweeling gaat aan de haal met de borrels voor ook zij verdwijnen, en Harry treuzelt even voor hij Molly de woonkamer in volgt.
Een, twee, drie, vier, vijf tellen lang luister ik ingespannen naar de geluiden om me heen; het gekraak van de trap, het steeds luider wordende kabaal van George en Fred, Knikkebeen die ligt te snorren voor het haardvuur. Dan, als ik zeker ben dat niemand meer in de keuken moet zijn, kijk ik eindelijk op naar het meisje dat met haar handen om mijn kom thee gevouwen staat.
“Hey,” zegt ze, haar glimlach uitnodigend, de blik in haar ogen lichtjes bezorgd.
Ik kruip tegen haar aan, zo dicht dat ik haar wimpers zou kunnen tellen als ik dat zou willen – in plaats daarvan druk ik haar tegen het aanrecht en murw mijn ijskoude vingers onder haar trui. Ze huivert, ik grijns; mijn lippen vinden dat ene plekje dat haar altijd week maakt. De gelukzalige zucht die ze tegen me uitblaast, maakt het me elke keer weer waard dat ik moet liegen tegen iedereen die ik ken om met haar samen te zijn en haar lichaam dat zich tegen dat van mij perst, is alles dat ik nodig heb om weer op te warmen.

Reacties: