FanFic.nl

when we were young

proloog.

Ze wist niet zo goed hoe ze het hem moest vertellen, toen ze hem daar zo zag zitten. Hij zag er terneergeslagen uit, met zijn hangende schouders en zijn ogen op de grond gericht. Ze wilde hem opvrolijken, maar wist dat wat ze hem te vertellen had het tegenovergestelde zou doen.
Maar het moest gebeuren, want papa zei dat ze er als de kippen bij moesten zijn. Ze was er niet zo zeker van wat dat betekende, maar hij keek heel erg serieus en gejaagd, dus ze dacht dat het wel eens belangrijk kon zijn.
“Hoi.”
De jongen keek op. Zijn eerst doffe ogen begonnen te stralen. Hij glimlachte. “Hoi.”
Ze ging naast hem zitten op het vervallen muurtje. Haar schouder drukte tegen de zijne en haar knie botste tegen die van hem op. Ze pakte zijn hand.
“Wil je naar de klif gaan? We moeten nog steeds de grot helemaal uitlopen... Misschien kunnen we ook nog naar stenen zoeken op het strand.”
Ze schudde langzaam haar hoofd van nee. “Papa zegt dat we op avontuur gaan.” De woorden verlieten haard mond als een schuldbekentenis. Ze dacht dat ze wel wist waarom dat zo was, maar durfde er niet teveel over na te denken.
Zijn glimlach drupte langzaam van zijn gezicht af, werd afgewisseld door een diepe frons. Ze wilde haar hand uitstekken om zijn voorhoofd glad te strijken, maar wist zich in te houden.
“Oh.”
Stilte.
“Wanneer kom je weer terug?”
“Dat weet ik niet,” bekende ze, zachtjes. Hij moest zijn oren spitsen om haar stem niet te verwarren met de fluistering van de wind, en wist toen zelfs niet of hij haar woorden had ingebeeld of niet.
“Maar je komt terug.”
Ze knikte. Toen fronste ze. “Papa zei van wel.”
“Vaders liegen.”
“De mijne niet.”
“Iedere vader liegt.”
“Nietwaar. Doe niet zo stom.”
Hij hield wijselijk zijn mond, drukte zijn lippen stevig op elkaar en trok zijn hand uit de hare.
En zo zaten ze stilletjes urenlang naast elkaar. Het waren geen uren, want ze wist dat ze niet zo lang had, maar zo voelde het wel. Zijn stiltes deden de tijd altijd doen stoppen. Meestal was ze daar blij mee, maar nu niet. Het was een koppige stilte. Zijn koppige stiltes had ze nooit leuk gevonden.
“Je gaat vandaag weg, hè?” Hij klonk boos.
“Papa wilde vanmorgen al weg, maar mama vond dat ik nog afscheid mocht nemen.”
Hij mompelde wat onverstaanbaars en deed ondertussen zijn best om haar niet aan te hoeven kijken.
Ze wachtte tot hij iets zei waar ze antwoord op kon geven, maar er kwam niets.
“Ik wilde je nog wat geven. Een aandenken. Tot ik weer terug ben.” Uit haar jaszak haalde ze een bruine envelop, die ze naar hem uitstak. “Hier.”
Hij pakte hem met tegenzin aan en schudde de envelop boven zijn hand uit. Het voorwerp viel op zijn uitgestrekte palm. “Een ketting,” constateerde hij. Even dacht ze dat hij weer stom zou gaan doen, maar dat was niet zo. Hij bleef zonder iets te zeggen naar het sieraad staren. Heel even meende ze zijn mondhoeken te zien trillen—een glimlach? Ze wist het niet zeker, en het was al weg voor ze er erg in had.
Uiteindelijk plukte ze het ding van zijn hand en hing hem voorzichtig om zijn nek. Ze haalde haar eigen ketting vanonder haar trui vandaan. “Ik heb er zelf ook een. Met hetzelfde soort schelpje. Weet je nog waar we die hebben gevonden?”
Hij knikte.
“Je mag hem niet afdoen, beloof je dat?”
Hij knikte nogmaals.
“Pinky swear?” drong ze aan. Ze stak haar pink uit.
“Pinky swear.” Hij krulde zijn pink om die van haar en keek haar schuchter aan. “Het zal wel saai worden zonder je.”
Ze glimlachte en opende haar mond om antwoord te geven, maar juist op dat moment klonk haar moeders stem vanuit de deuropening: “Loena, lieverd! Het is tijd!”
Haar mondhoeken zakten naar beneden. Ze klom langzaam van de muur af. Hij volgde.
“Ik ga je missen,” mompelde ze. Ze gaf hem een knuffel. Ze dacht dat ze haar ooghoeken voelde prikken. Het was vast de wind. Uiteindelijk trok ze zich los van zijn greep. “Dag, Draco.”
Hij zette het op een hollen.
“Niet afdoen!” riep ze hem nog na, maar hij was al te ver weg.

Reacties: