FanFic.nl

The Fairies' Tale

Chapter 32

Kayley POV
Ontgroening is Tokio Hotel die dronken op een geïmproviseerd podium hun alleroudste, allernostalgischte nummers staan te blèren. Ontgroening is pudding als ontbijt, om zeven uur ’s ochtends, ondanks de helft van de bende die verspreid door het huis in slaap gevallen is – River zweeft op de gang voor de zolder heen en weer, hij haalde het niet tot zijn bed. Ontgroening is alle dingen die je op een gewone dag al met tegenzin doet: karaoke, monopoly en de afwas. Maar dan als een drankspelletje.
Het enige waar we ons na úren nog voor konden verheugen, was verstoppertje. Daarom ligt iedereen verspreid door het huis te slapen. Ik hoor ze namelijk al een tijdje geleden gevonden te hebben, maar in plaats daarvan zit ik met Dorien en Bodine pudding te eten. Als ontbijt. Om zeven uur ’s ochtends.
Moet kunnen.
“Ik zat nog te denken,” zeg ik, de lepel nog potsierlijk in mijn mond – ik druk ‘m met mijn tong tegen mijn wang, kwestie nog iets of wat verstaanbaar te zijn, ongeveer. “Misschien kunnen we de trampoline bínnen zetten.”
De blauwdrukken die ik twee maanden constant bij me heb gehouden, haal ik nu ook handig tevoorschijn uit een geheime zak die ik in mijn trui gestikt heb.
Bo en Do buigen zich tegelijkertijd voorover, beseffen zich ondanks hun dronkenheid dat ze goed op weg zijn elkaar een kopstoot te geven, en zwaaien dan zo snel terug naar achteren dat Do omkiepert en Bo zich aan het dichtstbijzijnde oppervlak moet vasthouden om niet hetzelfde lot te ondergaan.
Dat oppervlak ben ik, dus liggen we uiteindelijk alle drie op de grond.
Tja, dát moet ook kunnen.
Zonder al te veel brokken te maken of schade op te lopen zitten we uiteindelijk weer bovenop de tafel, waar we al sinds zes uur zitten, en duid ik hen de gigantische open ruimte naast de trap aan. “Moeten we wel oppassen dat Kol niet gaat proberen naar de tweede verdieping te stuiteren, want dat komt niet goed,” voegt Bo slim toe, waarna ze zich met een lepel vol pudding beloont.
“Of we zetten die naast het ingebouwde zwembad dat in de kelder komt. Dat is echt het slimste idee ooit, totally fool proof.”
Bo en ik glunderen bij het horen van Doriens suggestie.

Uiteraard laat een zwembadfeestje zich niet langer op zich wachten dan. Hoewel velen van ons (lees: zo goed als iedereen) met een kater uit bed, de halkast, het gat in de muur, het onderste schap van de boekenkast, de stoffige ruimte onder Tessa’s bed of de opbergplaats van onze rollerschaatsen gestapt zijn, zou het humeur niet beter kunnen zijn.
Tom en Georg zitten broodjes te smeren in de hoek (ik zag twee beren… – iemand?), Elvis heeft zich op de een of andere manier in het bad gestort, Dorien en River hebben zich net in de funderingen laten glijden voor “een beetje privacy” om te “knuffelen”, Kol en Tessa en Marit maken salto’s van de trampoline het zwembad in terwijl Darren, Louis, Harry Styles (die ook ineens uit de halkast gekropen kwam, samen met Bill) en Shin op bordjes getalletjes omhoog houden. Daan en ik hebben de tuinstoelen van de buren gejat en zitten nu languit naar het tafereel te kijken.
Omdat we net zoveel nieuwe mensen erbij gekregen hebben maar er ook verloren zijn, is het moeilijk goed door te hebben wie we nu eigenlijk missen – maar van Bo ben ik zeker, zij zou er met kop en schouders bovenuit steken, en ik weet niet of het me bang maakt dat ze plots foetsie is.
Jawel, dat weet ik wel. Het kan onmogelijk iets goeds betekenen in dit huis.
We komen er een half uurtje later achter wanneer er plots zwembadnoedels, opgeblazen krokodillen en strandballen, snorkels en zwemvliezen en schuimen surfplanken het bad in gedumpt worden. Ik heb nog nooit een bende twintigers zo snel in een bende kleuters zien veranderen.
Bill verdrinkt bijna in zijn haast om te snorkelen – het water klotst alle kanten uit, ook zijn luchtpijp in. Gelukkig is Dezh er nog, die hem eerst redt en hem dan zwembandjes omdoet.
Tom duikt als een atoombom het water in, het schiet zo hoog dat het plafond kleddernat is. Een strandbal ketst tussen de muren door en ramt dan Emma van haar plaatsje op de rand, het water in. Georgs broodje ondergaat hetzelfde lot, hij kijkt beduusd naar waar het naar de bodem zinkt en fluistert zachtjes: “Hello darkness, my old friend.”
Het wordt een lawaai van jewelste, één grote chaos aan zwemplezier.
Mijn kater is het laatste waar ik aan denk als ik me van mijn tuinstoel katapulteer, Daan meesleurend, en bovenop een surfplankje spring. Uiteraard houdt het ons gewicht niet – het zou me verbazen als het íemand boven water kan houden – en we breken met ons gezicht naar voren door het wateroppervlak heen.
Bo staat maar wat fier te grijnzen nu ze de hele kamer heeft veranderd in een kleuterklas. Voor ze door heeft wat er aan de hand is, hebben we haar met kleren en al het zwembad mee in gesleurd.
Zal haar leren.

Het water is tot in de woonkamer te vinden.

Reacties: