FanFic.nl

I've Come To Burn Your Kingdom Down

xiii.

Hoewel zijn kerstvakantie niet heel anders begonnen was dan ze de vorige jaren ook waren, wist hij nu door het contrast met een semester Zweinstein pas hoe eenzaam hij al die jaren geweest was. Gelukkig had Harry zijn familie nog, en leken zijn vrienden hem even erg te missen als hij hen – en wilden ze zeker zijn dat het wel goed met hem ging.
Soms werd hij overvallen met het gevoel zo alleen te zijn, als hij op zijn kamer zat met een handboek op schoot of een stapeltje afgedrukte powerpointslides voor zijn neus, maar dan hoefde hij maar zijn gsm boven te halen of naar beneden te wandelen om zijn thermosfles thee bij te vullen en dan was het voor even weer weg.
Dingen waar hij echter niet meer aan gewend was: een doodstil huis ’s ochtends vroeg, geen mensen die met je vechten voor het laatste van íets (behalve Grace die tegen zijn been schopte voor het laatste stukje peperkoek), en katerloze dagen.
Het was absurd hoe snel hij gewend was aan het leven dat zo drastisch anders was geweest dan de achttien jaren die zich voor Zweinstein hadden afgespeeld.

Hij grabbelde naar zijn gsm, ogen die verwoed knipperden in de wazige duisternis om hem heen, en nadat hij zijn alarm had weten af te zetten, zat hij rechtop in bed. Koude wind streelde zo zijn pyjamashirt in, maar dat was niet wat hem als eerste opviel – al nam hij de koude niet bepaald in dank af.
Vrijdag was de eerste ochtend dat hij niet naar adem hoefde te snakken bij elke beweging. Zich langzaam uitstrekken was nog te ver gegrepen, zijn ribbenkast kraakte onheilspellend, maar hij moest geen pijn verbijten toen hij zich uit bed rolde.
Met een glimlach sloop hij stilletjes de overloop over en dan de trap af; hij was al elke dag om zeven uur opgestaan om vroeg aan zijn dag te kunnen beginnen, maar zijn moeder en zusje sliepen dan nog. Eén keer eerder had hij James gezien – die was op de bank in slaap gevallen, zijn bril bovenop altijd slordig haar en het journaal op de televisie. De andere ochtenden had hij hem nog fervent bezig gehoord in zijn kantoor.
Die vrijdagochtend stond zijn vader gapend naar de koffiemachine te staren toen Harry de keuken in wandelde.
“Hé pap,” zei hij, grinnikte toen zachtjes omdat de koffiemachine niet eens áán stond. “Ik maak er ook snel één voor mezelf, oké?”
“Wuh? Oh, ja, natuurlijk jongen.” Hij wreef in zijn bruine ogen, het enige aan zijn uiterlijk dat hem er anders uit deed zien dan zijn zoon. “Ja, ga je gang.” Harry schoof een tweede kopje bij en zette toen de machine in gang. De stoom die vrijkwam, geurde overheerlijk naar gemalen Guatemalaanse koffiebonen.
Onbeholpen probeerde hij iets te vinden dat hij kon zeggen. Ze deelden nu iets, dat hadden ze nog nooit eerder gedaan. Toch voelde het voor Harry niet bepaald veilig om over hun universiteit te beginnen. Hij had dingen gedaan waarop zijn moeder niet trots zou zijn als ze erover wist, dus zou James het waarschijnlijk geweldig vinden.
Daar voelde hij zich niet goed bij.
Vroeger was zijn vader zijn held geweest, had hij er van gedroomd ooit te zijn als hem. Nu kon hij zich niet eens meer herinneren hoe hij ooit zo naar zijn vader had kunnen opkijken.
James ging weg voor Harry zijn mond had opengetrokken.

“Dus het gaat echt goed met je?”
Harry rolde zijn ogen naar het gezicht van zijn beste vriend. Dat stond op het beeldscherm van zijn computer, met een koptelefoon over zijn rode haren getrokken en de hoek van een feloranje poster bijna volledig verscholen achter zijn brede bovenlichaam.
Hij had het telefoontje niet verwacht en al zeker niet dat Ron hem zou dwingen zijn camera ook aan te zetten, “want ik kan je gezichtsuitdrukkingen ondertussen uit elkaar halen”, want dat had hij nog nooit eerder gedaan. Skype had hij nauwelijks gebruikt om te bellen, het was de enige manier waarop hij contact kon houden met zijn internationale vrienden maar dat was alleen chat.
De eerste paar minuten was hij nerveus geweest. Tevergeefs had hij geprobeerd zijn haar te temmen. Toen had Ron hem duidelijk gemaakt dat hij dat heus wel gewoon was van sámen te leven. Nu was Harry min of meer relaxt, het voelde net als de gesprekken die ze op hun kamer hadden gevoerd, maar hij voelde toch af en toe een venijnige kriebel in zijn maag.
Dat kan ook te maken hebben met hoe dankbaar je bent, zei een stemmetje in zijn hoofd. Nog nooit had hij iemand gehad die zeker wilde weten dat het goed met hem ging, buiten zijn familie dan.
“Ik dacht dat we het over je examen Wiskunde gingen hebben.”
Nu was het Rons beurt zijn ogen te rollen. “De getalletjes zullen er nog wel zijn nadat je antwoord gegeven hebt.”
“Ja, het gaat goed. Ik heb zelfs bijna geen pijn meer. Duuuus – wiskunde.”
“Hoe voert iemand ooit een gesprek met jou, Potter?”
Daarop moest Harry grijnzen. “Ik zou ’t niet weten, ik praat meestal niet tegen mezelf.”

Er was een zeer specifieke reden waarom Ron hém om Wiskundeadvies vroeg, en dat was de volgende: hij durfde het Hermelien niet te vragen. Ze was een jaar ouder maar dat had haar er nooit van weerhouden vrienden te zijn met hen twee; maar het viel op dat ze Harry heel wat meer mocht dan Ron.
Dus hoopte die laatste dat als hij Harry er genoeg mee irriteerde, hij er voor zou zorgen dat Hermelien zou helpen in zijn plaats. Maar dat wíst hij. Elke keer het onderwerp op de brunette kwam, genoot Harry van hoe zijn beste vriend probeerde te doen alsof hij haar niet het meest frustrerende maar geweldigste meisje ter wereld vond.
Dat was heel geleidelijk aan gekomen. Een paar feestjes terug kwijlde hij nog zo’n beetje over Belinda heen, maar alle nachtelijke gesprekken van december hadden blijk gegeven van een groeiende genegenheid voor haar. Ze waren vaak dronken geweest tijdens die gesprekken.
Hij had al veel eerder moeten doorhebben dat ze gewoon eerlijk konden zijn over elkaar, maar het was pas toen, de dag voor Kerstmis, dat hij Ron vertelde over wat er nu precies met Draco gebeurd was – of wat er níet gebeurd was, wat hij níet gedurfd had.
“Ben je verliefd op die witte?” Ron spuugde bijna zijn cola over zijn toetsenbord. “Echt waar? Ik dacht dat je type veel… exotischer zou zijn.”
Met een vuurrood hoofd stond Harry op om zijn deur dicht te doen, ging toen weer aan zijn computer zitten. Zijn notities van Economie lagen vergeten op zijn bureau. “Niet verliefd, Ron. Gewoon... Hij is knap. En best wel aardig. Maar het maakt niet meer uit, ik heb mijn lesje geleerd. Met Dirk –”
“Oh, die jongen gaat eraan zodra we weer op Zweinstein zijn. Toen we het Charlie vertelden –“
“Charlie?! Waarom heb je het Charlie verteld?”
“Omdat Charlie ook nooit over jóu zwijgt.”
“Wat?”
“Echt waar. We dachten dat we na Ginny’s Daantoestanden wel gehad hadden, maar Charlie is zo mogelijk nog erger.” Ron haalde een schouder op. Net op dat moment kwam de vernoemde Wemel in beeld. Charlie Wemel zag er knuffelbaar uit, gehuld in een wollen trui met een sneeuwman op en regenboogkleurige handschoenen. Aan zijn natte haar en rode wangen te oordelen, kwam hij net van buiten. De herinnering aan de laatste keer dat hij de man gezien had, het laatste dat ze gedaan hadden, was genoeg voor Harry om zich te willen verbergen achter zijn – oh nee, zijn Star Warsdekbed…
“Hadden jullie kids het net over mij?”
“Tuurlijk Charl, we hebben het altijd over jou.”
Dit was nog beschamender dan de één van zijn ouders die binnen kwamen gelopen tijdens een onwenselijk gespreksonderwerp waar hij bang voor was geweest.

Zijn maag was volgepropt met kalkoen, wortelen en erwtjes, puree en veenbessensaus; toch had hij een bordje vol kerstpudding op zijn schoot en stond een kop koffie met een flinke scheut rum voor hem op tafel. Harry was voldaan en luisterde slaperig naar Perkamentus.
Het was vreemd, zijn professoren bij hem thuis te zien nu hij les van ze had gehad. Hij had geen woord durven zeggen tegen Anderling tot ze hem een directe vraag stelde, en zelfs dan boog hij – hij bóóg – terwijl hij haar antwoord gaf. Sirius hadden ze van de vloer moeten oprapen (maar daar kon het bier wel voor tussen zitten). Hagrid was er ook, daarvan had hij zelfs een cadeautje gekregen tot zijn absolute afgrijzen. Perkamentus was veilig. Wanneer hij praatte, kon je niet anders dan luisteren. De kalmte die van hem afkwam, zou iedereen in slaap kunnen lullen.

Enkele uren later kwam hij er achter dat dat inderdaad waar was. Iemand had hem naar boven gedragen en in bed gelegd, en tegen hem opgekruld was Grace. Ze had haar handje zo stevig in zijn trui geklemd dat hij niet durfde bewegen.
Misschien was thuis zijn zo slecht nog niet.

Al was hij een aantal dagen later meer dan enthousiast om te vertrekken. Het was weer vrijdag en zijn moeders verjaardag, waar hij zich eerst nog schuldig om had gevoeld. Dertig december was sowieso rot om iets op te vieren, zo tussen Kerstmis en Nieuwjaar in, maar Lily had hem op het hart gedrukt dat hij gewoon moest gaan, dat ze nog vaker zou verjaren.
Dus was er geen plaats meer voor negatieve emoties. Hij was alleen maar blij.
Zijn koffer had al dagen klaar gestaan. Hij zou niet alleen Nieuwjaar bij de Wemels gaan vieren, zoals eerst gepland, maar er ook de rest van de week spenderen tot ze allemaal richting de campus kwamen. Op negen januari begonnen de tentamens immers en de tweeling moest die dag al meteen beginnen – de zaterdag ervoor zouden ze met z’n allen in de Ford Anglia terug rijden.
“Laat iets weten als je aangekomen bent, oké?” vroeg Lily, die door haar zoons haar woelde en zijn sjaal extra stevig toestopte. “Je bent heel erg zeker dat je niet wilt dat we je afzetten? Ik ben er zeker van dat James –“
“Ja, ik zet je graag af, jongen. Het is een kleine moeite.”
“Mam, pa, ik kan heus wel de trein nemen. Ik ben een grote jongen.”
Grace klampte zich aan zijn benen vast, haar armen stevig om hem heen gewikkeld. “Blijven! Harry moet blijven!”

Hij miste zijn trein, dus werd hij alsnog met de auto gebracht.

Ouders Potter en ouders Wemel konden het prima met elkaar vinden en toen Molly, die zelfs Harry nog nooit ontmoet had, te horen kreeg dat het Lily’s verjaardag was, nodigde ze zijn ouders en zusje prompt uit te blijven eten en stuurde Charlie met een hele waslijst naar de supermarkt.
De voltallige, negenkoppige Wemelfamilie, de vier Potters én Hermelien, die ’s ochtends al was aangekomen, zorgde voor een drukke woonkamer. Toen Charlie vroeg of er iemand meewou, sprongen Ron, Harry, Hermelien en Ginny meteen recht.
“Mooi. Wij zijn er vandoor, Ma!”

Harry kon niet wachten weer even van zijn familie verlost te zijn.

Reacties: