Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » The fate of the Malfoy family » 21.
The fate of the Malfoy family
21.
Draco keek door het raam en zag hoe de witte wereld aan hem voorbij flitste. De leerlingen waren stuk voor stuk uitgerust met warme truien en dikke sjaals, daar het ijskoud was in Zweinsteinexpress. Ondanks dat alle ramen potdicht zaten, leek de koud door andere kieren het treinstel binnen te dringen. Draco wikkelde zijn sjaal iets strakker om zich heen, in de hoop de koud zo kwijt te raken. De kerstvakantie was de ergste van zijn leven geweest. En het liefst was hij ook helemaal niet naar huis toegegaan maar hij moest wel. Moeder had het antwoord op haar brief niet in acht genomen en door middel van een brulbrief laten weten, dat hij het niet moest wagen op school te blijven. En dus was Draco de afgelopen twee weken thuis geweest. Waar een sfeer hing die niet uit te houden was. Thuis waar de ene na de andere vergadering was. Deze vergaderingen hadden een hele andere vorm gekregen dan ze hadden gehad voordat hij naar Zweinstein vertrok. De overwinning kwam steeds dichterbij. De Heer van het Duister was aan de winnende hand. Tijdens de vergadering van kerstavond vertelde Severus Sneep dat de Orde van de Feniks was opgedoekt , dat ze de moed hadden verloren en dachten toch niet meer te kunnen winnen. Alleen Potter- die spoorloos leek te zijn – moest nog gedood worden en dan was alles voorbij. Dan kon de de Heer van het Duister verder met zijn plannen om de wereld geheel modderbloed vrij te krijgen. Maar de vergaderingen waar misschien nog niet eens het ergste van alles geweest. Nee dat waren waarschijnlijk de ruzie van zijn moeder en tante. De twee zussen deden niets anders dan elkaar in de haren te vliegen en elkaar te vervloeken, wanneer de andere even was afgeleid. De ooit zo goede band die ze als kind hadden gehad ( Moeder had hem vaak verteld hoe goed ze het als kind had kunnen vinden met haar oudste zus) leek verleden tijd te zijn. Daarbij kwam ook nog eens dat zijn vader, zijn grote voorbeeld waar hij als kind altijd naar opgekeken had, hem geen enkele keer had aangekeken. Geen woord tegen hem had gesproken. Geeneens een klein ''Hallo Draco,' toen hij thuis kwam. Niets.
En nu zat hij in de ijskoude trein op weg naar Zweinstein waar hij zich al net zo min thuis voelde. Misschien hoorde hij wel helemaal nergens meer thuis. Was er niemand meer die hem zag staan. Niemand die zich afvroeg hoe hij zich voelde. Er werd alleen maar gedacht aan zij die aan de kant van Potter stonden. Zij die zogenaamd het ergst leden onder de oorlog, van hen werd immers alles afgenomen. Vrienden die gedood werden alleen maar omdat ze moederbloed waren. Vrienden die levenslang azkaban kregen omdat ze bevriend waren geweest met een modderbloedje. Nee, er was niemand die dacht goh, hoe zouden zij die aan de kant van de Heer van Duister staan zich voelen ten tijden van oorlog. Zij waren het immers met hem eens en genoten van alles duistere dingen die er gebeurde. Draco wist dat er volgelingen van zijn meester waren, die aan die vooroordelen voldeden. Zijn bloedeigen tante was daar misschien nog wel het best voorbeeld van. Ieder vermoord modderbloedje werd luid zingend herdacht door Bellatrix. Draco hoorde opnieuw het valse gezang van zijn tante: 'Hoera, er is er een dood ja, ja. Hang de slingers maar weer op. Want er is weer een modderbloedje dood. Hoera hoera, er is er een dood ja, ja' het gezang had zo opwekt geklonken dat het leek alsof ze een jarige toezong. Draco zuchtte en duwde de stem van zijn tante uit zijn hoofd. Aan zij die bang waren voor hun meester werd niet gedacht. Het was immers de keuze van de dooddoeners zelf om bij de Heer van het Duister te horen. Maar ze wisten niet hoe het echt zat. Zij konden niet weten hoe de Heer van Duister met zijn volgelingen omging. Ze wisten helemaal niets. Al dachten ze alles te weten, ze konden toch niet meer winnen. Er was geen hoop meer, voor niemand niet. Draco merkte dat zijn ogen begonnen te te tranen hij wilde niet huilen zo midden in de trein met Isa naast zich. Maar hij kon het niet tegenhouden. Hoe graag hij dat ook wilde. Zijn gedachten maakte dat hij zich verward voelde. Van het merendeel dat in het afgelopen half uur door zijn hoofd gespookt had begreep zelfs hij vrij weinig. Hoe moest iemand anders dan kunnen begrijpen hoe hij zich voelde. Hij voelde Isa's ijskoude hand om de zijne sluiten.
'Waarom huil je?' fluisterde ze. Draco glimlachte zwakjes.
'Omdat ik.... me verward voel' bekende hij.
'Waarom?' vroeg Isa. In plaats van dat hij haar vraag beantwoordde kuste hij haar vol op haar door de koud blauw geworden lippen. En even bestond er niets anders dan zij. Hij en Isa. Als zij in zijn armen lag was er niets anders meer waar hij aan dacht. Zij was zijn lichtpuntje, in duistere en onzekere tijden. Zijn vriendin. Zijn Isa.
Reacties:
Oh hemel wat heb ik dit gemist. Geweldig hoofdstuk. Ik zal niet zeuren om de update tijd, aangezien ik ook niet update, en ik ook niet al te goed ben met lezen? Anyway, Cis, je hebt weer een pareltje geschreven
....
Bella is totally krankjorem hierzo...
Dat heb je écht waanzinnig goed neergezet!
Ik hou ervan hoe je Draco's gevoelens, woede en verwarring maar ook hoop en liefde onder woorden brengt.
Dikke complimenten!
Ben het wel met Chayenne eens; de updates liggen ver uiteen, het maakt het volgen van het verhaal soms wel wat lastiger. Maar niettemin, beter een langzame dan geen
Top story!
Opnieuw is dit een heel goed hoofstuk. Heel fijn om doorheen te lezen
Ik wou alleen dat je wat vaker update 
Sorry voor de late reactie maar ik had eerder gewoon geen tijd om het te lezen...
Anyway, alweer een prachtig hoofdstuk en ik verdwijn gewoon even van de wereld als ik dit lees!
Ook al is het op dit moment 26 hier, krijg ik het alsnog koud als ik dit lees. Gewoon prachtig zoals je het omschrijft!
Ik hoop dat er snel een nieuw hoofdstuk komt!!!