FanFic.nl

A place called Narnia, You Said?

Dust can be more then dust, once you open your heart

Dat Luïwé en Caspian zullen toeslaan, bij het eerst volgende moment van onoplettendheid,is nu wel duidelijk. Voetje voor voetje schuifel ik naar het centrum van de kamer die een beetje een duistere indruk geeft omdat het licht van de vuren die de kamer omringen niet tot daar reikt. In het midden van die duistere plek, valt vanaf het hoogste punt van het plafond tot op de vloer een lange, dunne lichtstraal naar binnen. In het heldere licht, dat aangeeft dat de regen met de wind naar het noorden vertrokken is en de zon weer op haar plaats staat, dwarrelen miljoenen stofdeeltjes in het rond. Het lijkt alsof ze een chaotische, muziekloze,rustige dans voor me opvoeren. Bijna blijf ik staan, gewoon om het stof te zien zweven en om te bedenken waarom ik nooit eerder opgemerkt heb dat stof zoveel meer kan zijn dan stof, als je je ogen en je hart ervoor open zet. Het klinkt een hoop emotioneel gezeik als je het aan mij vraagt, maar er is niemand die me op een dag als deze en in mijn situatie kan verbieden om teergevoelig te zijn, als is het maar om stof of regen. Behoedzaam wandel ik door de straal die direct een aangename warmte op mijn hoofd gooit. Bijna meteen wordt mijn lichaam gehuld in kippenvel doordat er een stuk ijzig metaal in mijn nek wordt gelegd. Mijn instinct reageert meteen en ik duik over de grond weg. Strijdlustig kijk ik in gehurkte houding recht in het gezicht van Caspian die een beetje overdonderd is door mijn snelle reactie. Als er van al die jaren weglopen voor Bryan en Robbie iets goeds is voortgekomen dan is het wel mijn snelheid. Ik kan ontzettend hard rennen, maar spijtig genoeg kan ik dat niet lang volhouden. En dat is dan ook de reden waarom ik vroeg of lat toch in elkaar geklopt werd. Er is opnieuw geen geluid meer in de tombe, tot Caspian zijn zwaard terug in de schede stopt en Luïwé zachtjes klappend op me af komt lopen. Als je het klappen kan noemen, ze tikt regelmatig met de toppen van haar vingers tegen elkaar. ‘Dat was héél goed,’ knikte ze goedkeurend met een flauwe glimlach om haar gelaat. ‘Dat is dan één punt minder waar we aan moeten werken,’ glimlacht ze. ‘Ga ik vandaag al leren…erm… vuur spuiten?’ vraag ik hoopvol. ‘Weinig kans, je moet de bron nog zoeken en het principe begrijpen, misschien als je héél goed bent,’ antwoordt Luïwé terwijl ze op de grond ploft. Ik zucht en volg haar voorbeeld. ‘Let’s get on with it,’ zeg ik grijnzend terwijl ik in mijn handen klap.

Reacties: