FanFic.nl

Nobody's Life

15: Duisternis

Altix hield haar zilveren zwaard nog steeds op de twee monstertjes gericht. Ze keken angstig naar het zwaard.

"Meester, ze heeft een wapen.." zei het dikke monstertje. "Wat doen we nu?"

Hades lachte. "Pijn, Pijn, Pijn. Ben je soms vergeten dat we in de Onderwereld zijn? WIJ zijn hier de baas. En niet zo'n buitenstaander als Altix."

Hij zuchtte diep.

"Ik moet ook alles zelf doen."

De Koning van de Onderwereld knipte in zijn vingers, en plotseling zaten er kettingen om mijn armen... En die kettingen zaten vast aan de muur. Verschrikt liet ik mijn zwaard los en het verdween.

"Hoe durf je?!" riep ik kwaad. "Dit is niet beleefd!"

"Beleefd! Zegt degene die zojuist heeft ingebroken in MIJN koninkrijk!"

"Dat wilde ik helemaal niet! Dat was een bevel!"

Ik schrok me dood. Had ik dat nou echt gezegd? Hades lachte duivels.

"Dus er zijn er meer zoals jij en die roze knul. Nou... Als jij al een onderdaan bent, hoeveel macht zou jouw bevelgever dan hebben? Heh heh heh... Als ik jullie zou kunnen gebruiken..."

"Dat lukt je nooit," zei ik zelfverzekerd.

"Oh, is dat zo?"

Grijnzend liep Hades naar me toe. Ik probeerde mijn zwaard te pakken, maar het verscheen niet in mijn geketende handen. Toen realiseerde ik me dat ik op dit moment compleet machteloos was.

En opeens voelde ik iets. Mijn handen begonnen te trillen. Het... Het was...

De angst.

De angst die ik ook eerder die dag ook voelde. Waar kwamen deze gevoelens plotseling vandaan?

Ik zette een stap achteruit.

"Luister, Altix... Ik hoef alleen maar te weten waar jouw wereld is. Als je me dat vertelt, laat ik je gaan. Ik bedoel, da's best een goeie deal, toch? Maar vertel je het me niet... Dan zullen we over moeten gaan op een wat, heh heh, zwaardere methode."

Hades richtte zijn hand op het magere monstertje en schoot een straal duisternis op hem af.

"Oh meester nee!" gilde het monster.

De duisternis omhulde het kleine, schreeuwende monstertje en het volgende moment verdween de duisternis en keek het monster met zwarte ogen zombie-achtig voor zich uit.

Ik staarde er in angst en ontzag naar. Dat wezentje... Hij leek geen ziel meer te hebben. Deed Hades dat met de duisternis..?

"Hey, Paniek," begon hij onverschillig. "Sla jezelf eens tegen je hoofd."

Paniek keek nog steeds als een zombie. Hij hief zijn hand en sloeg ermee tegen zijn hoofd.

"Heel goed, Paniek. Ram nu eens de muur in met je eigen hoofd."

Ik keek toe hoe Paniek zonder tegenstribbelen een aanloop nam en met een harde klap zijn hoofd de stenen muur in ramde. Mijn ogen werden groot. Hades lachte zich kapot.

"Heel goed, heel goed, Paniek!"

Hij knipte in zijn vingers en opeens vervaagde de zwarte gloed uit Panieks ogen. Het wezen greep onmiddellijk naar zijn hoofd en viel op de grond.

"Au... Meester..." kermde hij.

Pijn staarde naar Hades en rende toen gillend de kamer uit.

"Hé, wacht op mij!" riep Paniek paniekerig en hij rende wankel achter hem aan.

Hades grinnikte. "Simpel als dat. Zodra ik jou in mijn macht heb, wordt het vinden van je thuisland een eitje! En met jullie krachten zal ik eindelijk kunnen afrekenen met die Hercules! Hahaha!"

Ik slikte de brok in mijn keel weg. Ik had geen idee wie Hercules was, maar het werd me duidelijk dat deze Hades een erg slecht persoon was. Heel erg slecht.

"Dus, Altix."

Ik keek op. Hades stond vlak voor me. Hij keek met een vreemde blik in zijn ogen.

"Wat is je antwoord? Ga je het me vertellen of niet?"

Ik twijfelde een seconde. Ik wilde niet dat hij de controle kreeg over mij. Het idee alleen al maakte me misselijk...

Maar ik kon de Organisatie niet verraden. Dat was de enige waarde die ik nog had.

"Nee," zei ik. "Ik... Ik ga het niet vertellen."

"Best best, dat antwoord verwachtte ik al," zei Hades zuchtend. "Nou, dan maar de zwaardere methode, hè?"

Ik zag hoe Hades zijn hand grijnzend op me richtte. Snel deed ik mijn ogen dicht en ik voelde de duisternis mijn lichaam overnemen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.