FanFic.nl

Nobody's Life

17: Lita

Ik opende voorzichtig mijn ogen. Waar was ik? Ik leek te zweven... En alles om me heen was donker.

Ik keek omlaag en zag dat ik inderdaad niet op vaste grond stond. Ik was aan het zweven in een donkere leegte. Was dit allemaal duisternis? Kwam dat door... Hades? Het laatste wat ik me kon herinneren, was dat die idiote God van de Onderwereld een zombie van me wilde maken met zijn zwarte magie...

Maar waarom was ik hier dan?

Ik voelde me verloren. Misschien was ik wel dood. Ach, wat boeide het eigenlijk? Zo'n Nobody als ik. Wie zou haar nou missen?

Ik was moe. Ik wilde hier slapen. Maar iets in me zei dat als ik hier in slaap zou vallen... Dat ik dan nooit meer wakker zou worden.

Maar ik was zo moe. En ik kon hier niet weg. Ik kon me niet eens bewegen. Pfff, wat een stom leven.

Ik dacht terug aan al die Nobodies uit de Organisatie. Ik zou ze best missen. Maar goed, niemand gaf echt om mij. Sterker nog, niemand gaf om elkaar in dat kasteel. Wat maakte het ook uit.

De kracht die ik nog had verliet mijn lichaam. Ik zou niets liever doen dan gewoon lekker slapen. Ach, niemand zou me missen...

Ik hoorde een doffe stem in de verte.

"Altix!"

Gewoon lekker slapen. Niemand.. Niemand zou me missen...

"Altix!!"

Ik sloot langzaam mijn ogen. Slapen...

"ALTIX!!!"

Vaarwel allemaal, het was leuk jullie gekend te hebben. Maar nu was het tijd om...

"Lita!"

BAM.

Mijn ogen vlogen open en ik voelde mijn kracht terugstromen. Wie zei dat? Wie riep mijn naam? Licht vulde mijn lichaam en de duisternis begon te vervagen. In plaats daarvan, zag ik licht. Ik zag een fijn licht boven me. En opeens besefte ik me... Daar wil ik heen. Ik wilde daar veel liever naartoe dan dat ik wilde slapen in deze duisternis.

Mijn wilskracht kwam terug. De wereld werd weer helder. Ik kon me weer bewegen. Ik balde mijn vuisten en keek naar het licht.

Ik moest terug.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.