FanFic.nl

Nobody's Life

22: Xemnas lacht zich dood

Ik schraapte mijn keel.

"Lord Xemnas... Wie is Lita?"

Het was even stil. Xemnas glimlachte op een onaangename manier.

Axels ogen werden groot voor een moment.

"Je... Weet dat niet?" zei hij verbaasd.

Ik schudde mijn hoofd. Was dat zo vreemd? Niemand had me ooit iets verteld over ene Lita, waarom zou ik moeten weten wie zij was?

Xemnas zei niets en zat daar alleen maar met die grijns op zijn gezicht. Alsof hij naar iets enorm lachwekkends aan het kijken was.

"Nou?" zei ik. "Wie is zij?"

Toen barstte Lord Xemnas in lachen uit. Alle leden van de Organization schrokken op en keken angstig naar hun superior die zichzelf moest vasthouden aan de armleuningen van zijn stoel om niet te vallen. Zijn psychopathische lach galmde door de Round Room en ik had de Nobodies nog nooit met zoveel angst in hun ogen zien kijken.

Ik staarde met open mond naar de hysterisch lachende Xemnas. Dit was nog nooit gebeurd. En ik dacht dat Nobodies geen gevoelens hoorden te hebben!

We keken allemaal in ontzag hoe Xemnas' lach langzaam zachter werd. Hij grinnikte nog wat na en ademde toen diep in. Er stonden tranen in zijn ogen.

"Ik breng deze vergadering aan een einde," zei hij grinnikend. "Morgen zijn er weer vele missies die uitgevoerd moeten worden. En Saïx..."

Saïx schrok op en keek angstig omhoog. Hij leek erg ontdaan te zijn dankzij de lachbui van Xemnas.

"J-ja?"

"Zorg dat Altix morgen een missie alleen krijgt. Het zal haar goed doen."

"J-ja, Lord Xemnas."

Saïx' stem trilde en was hees. Maar wie nam hem dat kwalijk? We waren allemaal in shock door deze gebeurtenis.

"Vergadering gesloten."

Xemnas teleporteerde.

Wij zaten allemaal nog voor ons uit te staren. We leken dit moment even te moeten verwerken.

"En mij werd verteld dat Nobodies geen gevoelens kunnen hebben," zei ik zacht.

"Vertel mij wat," zei Xaldin, zijn stem nog meer krakend dan anders. "Ik ga er vandoor." Hij teleporteerde.

"Eh... Ik ga ook maar," zei Demyx. Ook hij verdween.

"Goed idee." Luxord was ook weg.

Larxene deed haar armen over elkaar. "Ik heb deze vergadering toch nooit leuk gevonden," zei ze, en ze probeerde niet nerveus te klinken. Ze verdween.

Al snel vertrokken alle Nobodies uit de Round Room. Behalve Axel. Ik keek naar hem. Hij staarde voor zich uit.

"Axel?"

Hij schrok op. "Huh? Oh, hoi Altix."

Ik keek hem vragend aan. "Wat is er?"

Axel schudde zijn hoofd. "Ik snap het niet," zei hij. "Waarom herinner jij je niets van je Somebody?"

Nu staarde ik hem vaag aan. Somebody? Bedoelde hij... Lita? Wat was er aan de hand?

"Lita?" zei ik langzaam.

Axel knikte.

"Ik.. Ik weet het niet. Wij zijn Nobodies, dat weet ik, maar.. Er zijn ook Somebodies?" Mijn ogen werden iets groter. "Zijn dat... Mensen met harten?"

Axel knikte langzaam en leek ergens over na te denken.

Toen krabde ik me op mijn hoofd. "Wacht es. Jij zei net... Herinneringen van je Somebody. Betekent dat... Dat ik een hart had?" Mijn oog trok even. "Dat JIJ een hart had?"

Axel keek meteen een andere kant op. "Sorry, Altix. Ik moet er vandoor."

Hij teleporteerde.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.