FanFic.nl

Nobody's Life

23: Addled Impasse

Niemand wilde me iets vertellen over de harten en de hartelozen. Maar waarom? Wat hielden ze verborgen? Axel had nooit meer antwoord gegeven op mijn vraag. Zou hij vroeger werkelijk een hart gehad hebben? Maar dan zou dat betekenen dat wij allemaal een hart hadden! Voordat wij Nobodies werden...

Maar waarom kon ik me dan niets herinneren?

Xemnas was op zoek naar iets veel groters. Naar Kingdom Hearts. Ik was alleen op zoek naar het antwoord op de vraag: wie is Lita? Of anders gezegd: wie ben ik? Was ik de enige die zich compleet niks kon herinneren? Maar niemand wilde mij dit antwoord geven.

Ach, zo lang ik steeds meer dingen te weten kwam, had ik hoop. Misschien vond ik morgen wel meer antwoorden. Misschien stuurde Saïx me wel naar een nieuwe wereld om te verkennen.

Ik zuchtte diep. Ik zat voor het raam in de Addled Impasse. Ik zat daar vaak als ik even moest nadenken over het een of het ander. De naam Addled Impasse was dus best passend..

De hartvormige maan scheen door het raam. Ik keek er een poosje naar. Kingdom Hearts. Een verzameling harten. Maar wat wilde Xemnas hier nou mee bereiken? Wat wilde iederéén?

Een hart.

Iedereen wilde een hart hebben. Maar waarom? Wat zou er veranderen als we er een hadden? Ik begreep het niet..

Kwam het omdat ik me niet kon herinneren hoe het was om een hart te hebben?

"Kingdom Hearts..."

Ik schrok me helemaal dood. Scherp inademend schoot ik opzij en keek ik met grote ogen naar de persoon die opeens naast me zat.

"S-Saïx," hakkelde ik. "Ik schrik me dood."

Saïx grijnsde even om mijn reactie en keek toen naar de hartvormige maan.

"Spoedig zullen wij Nobodies onze harten hebben... En dan zal alles goed komen."

Ik staarde hem even aan. "Hey zeg, kun je de volgende keer even je aanwezigheid bekend maken voor je random iets zegt?"

Saïx draaide zich langzaam naar mij en zette weer eens zijn duistere gezicht op. "Nee."

Ik kreeg een spastisch trekje aan mijn rechteroog en slikte een keer. "O-oh.. Waarom niet?"

Hij haalde zijn schouders op en trok een dom gezicht. "Minder grappig," was zijn antwoord.

Ik keek nog even wantrouwend naar zijn vage gezichtsuitdrukking. Saïx was werkelijk gestoord. Ik richtte me maar weer op de maan.

"De Addled Impasse," zei Saïx. "Het lijkt erop dat jij hier ook komt als je ergens over na wil denken."

Ik haalde mijn schouders op. "Niemand wil me iets vertellen over de.. Somebodies en Nobodies.. En Lita."

Saïx keek op. "Zou je daar wat over willen weten, Altix?"

Ik keek verschrikt op. Zou Saïx de antwoorden hebben? Wist hij de antwoorden op de vragen die ik had? Wist hij wie Lita was?! Ik keek hem met grote ogen aan.

"J-Ja!" zei ik. "Ik wil niets liever!"

"Is dat zo.." zei Saïx. Hij zette weer eens zijn duistere blik op. "Laat me zien hoe graag je het wil."

Op dat moment zou ik alles wel doen voor de antwoorden. Ik ging op mijn knieën zitten en boog mijn hoofd.

"Alsjeblieft.. Zeg me wie Lita is.."

Het was even stil.

"Dus het betekent zo veel voor je.." zei Saïx.

Ik hief voorzichtig mijn hoofd. Opeens grijnsde hij breed.

"In dat geval is het antwoord nee," zei hij doodleuk.

Ik sprong woedend overeind. "ZOEK JE RUZIE?!!?" Ik ging in mijn boxhouding staan en balde mijn vuisten. "Ik sla je helemaal naar de maan, jij blauwharige creep!!!"

Gestoord begon ik rondjes om hem heen te springen in mijn boxhouding. Saïx lachte er alleen maar om.

"Helemaal naar de maan, hè? Weet je, Altix.. Ik heb mijn krachten altijd al eens willen testen."

Op dat moment pakte hij zijn claymore tevoorschijn. Het grote, blauw-grijze zwaard glansde in het maanlicht. Ik deinsde een stukje terug. Wilde hij werkelijk vechten? Ik staarde hem even aan, maar hij leek serieus te zijn. Toen liet ik mijn zilveren zwaard in mijn hand verschijnen.

"Best," zei ik. "Weet je Saïx.. Ik heb je altijd al eens in elkaar willen meppen."

Saïx grijnsde en ik ging in mijn vechthouding staan. Als Saïx de antwoorden niet wilde geven, zou ik ze uit hem moeten slaan..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.