FanFic.nl

Nobody's Life

24: De Luna Driver

De claymore glansde in het maanlicht. Saïx hield het wapen stevig vast en stond klaar om te vechten. Ik ademde diep in. Het was lang geleden dat ik een hevig gevecht gehouden had. Het vechten tegen Heartless kostte me nooit zo veel inspanning, behalve als er af en toe een kolossale Heartless ontstond. Maar de laatste keer dat ik tegenover zo'n monster stond, was minstens een maand of drie geleden.

Maar nu stond ik tegenover een lid van de Organisatie. En wel niemand minder dan Saïx...

De Luna Driver.

"Oké," zei ik, mezelf voorbereidend door mijn lange, zilveren zwaard wat steviger vast te houden. "Kom maar op."

Saïx hief zijn claymore en plotseling leek het wapen zich uit te breiden. Het werd groter, kreeg meer punten en begon een vreemd schijnsel af te geven.

"Moon, shine down!"

Saïx vloog op me af en haalde ruw uit met zijn claymore. Ik kon het nog maar net ontwijken en verbaasde me over de snelheid van zijn aanval. Het kostte Saïx wat tijd voor hij zijn volgende aanval kon doen. Nu was mijn kans.

"Hyaaa!" riep ik gestoord, en ik haalde uit met mijn zwaard.

Dankzij de lengte en de scherpte van het wapen, kon ik hem makkelijk raken van de afstand die ik van hem vandaan stond. Hij deinsde terug. Op zijn beurt vloog hij weer op mij af, en probeerde mij weer te raken. De krachten van de maan leken hem sterker te maken. Ik vond het altijd maar vreemd..

Na een tijdje gevochten te hebben, werden we beiden steeds meer uitgeput. Maar het was me wel gelukt om hem aardig was keren te raken. Sterker nog, ik stond op het punt van winnen..

Tot Saïx een hele vreemde aanval deed die ik nog nooit gezien had.

"Je bent goed," zei Saïx grijnzend. "Maar niet goed genoeg."

Hij spreidde zijn armen en zweefde omhoog. Zijn lichaam leek een vreemd soort kracht te absorberen.. En opeens waren zijn ogen felgeel en gaf zijn hele lichaam het schijnsel af van zijn claymore. Een maan-achtig schijnsel...

Ik had me hier niet op voorbereid.

Saïx leek zijn kalmte compleet verloren te zijn. Zonder pardon begon hij op me in te hakken en hameren, schokgolven ontstonden bij elke klap die hij uitdeelde. Ik vloog door de lucht en kon mijn balans niet terugvinden. Als dit zo door ging was ik er geweest.

Snel greep ik mijn zwaard en blokkeerde de claymore. Maar Saïx' kracht was met zo'n grote hoeveelheid toegenomen dat ik het wapen amper kon tegenhouden. Saïx probeerde mijn zwaard te breken met zijn claymore. Grommend staarde hij me zielloos aan.

Hij leek de controle over zijn lichaam kwijt te zijn.

Toen werden mijn ogen wat groter. Ik moest hem nu uit zijn trans halen, wilde ik het overleven. Ik moest dit gevecht stoppen, voor het te ver ging. Saïx was niet iemand die de regels verbrak door een medelid te elimineren.. Maar als het zo door ging..

"Saïx!" riep ik. "Je hebt gewonnen! Stop er maar mee!"

Maar Saïx reageerde niet. Zijn kracht werd nog groter. Op zijn gezicht ontstond een psychopathische grijns. Mijn armen begonnen te trillen onder de kracht van de claymore. Mijn spieren zouden het begeven. Ik zou.. Ik zou vervagen!

En toen voelde ik dat de angst weer terug was.

Mijn hele lichaam begon te trillen. Saïx' grijns werd breder. Ik voelde mijn kracht uit mijn spieren wegebben. Ik werd wanhopig. Tranen sprongen in mijn ogen.

"Saïx!!" schreeuwde ik met trillende stem. "J-Je vermoordt me!!"

En toen begaven mijn spieren het. Mijn zwaard glipte uit mijn handen en ik sloot mijn ogen. Ik was dood.. Ik was echt dood...

...was ik dood?

Een paar momenten leken voorbij te zijn gegaan. Ik voelde niets. Voorzichtig opende ik mijn ogen.

"Je voelt het dus werkelijk..."

Saïx stond voor me, zijn claymore op me gericht. Alsof hij zijn aanval op het laatste moment gestopt had. Ik keek verschrikt naar hem. Zijn ogen waren weer normaal. De gloed was verdwenen van zijn lichaam en zijn wapen. Wat.. Wat was er aan de hand?

"Je voelt dus werkelijk angst," zei Saïx, alsof hij een conclusie trok na een experiment.

Ik staarde hem nog steeds angstig aan.

"W-Wat?" wist ik te zeggen. Mijn stem trilde nog steeds.

Saïx keek me serieus aan. "Ik heb het over..."

Hij deed langzaam zijn claymore weg. Langzaam kwam hij dichterbij. Ik slikte. Momenten gingen voorbij.. Ik voelde de angst weer heviger worden.. Wat was Saïx--

"BOE!!!!"

Ik slaakte een gil en sprong een meter of twee achteruit. Saïx lachte luidkeels.

"Als ik een hart had," zei hij lachend, "zou dit zo veel leuker zijn, Altix. Ik kan me nu alleen maar bedenken hoe lachwekkend dit zou zijn mét een hart. En ik ben jaloers op jou. Jij voelt echte.. Echte angst. Ik vind het amusant deze angst te zien..."

Hij stak zijn hand op.

"Bedankt, Altix. Ik weet weer wat meer... En ik heb me weer geamuseerd." Hij teleporteerde de Addled Impasse uit.

Een aantal minuten later lag ik nog steeds op de grond in de ruimte. Mijn ogen gesloten om deze gebeurtenis te verwerken.

Saïx was echt... Echt gestoord.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.