FanFic.nl

Nobody's Life

26: Geheime geheimen die geheim blijven

"Een Keyblade."

Het woord 'Keyblade' klonk erg bekend. Misschien zelfs een beetje té bekend: ik was er zeker van dat ik nog nooit zo'n voorwerp gezien had, en tóch kreeg ik meteen een beeld voor me zodra ik het woord hoorde. Ik wist hoe een Keyblade eruit zag.

Ik staarde even voor me uit.

"...Keyblade, hè," mompelde ik in mezelf.

Ik zag Vexen vreemd grijnzen. Ik deed mijn armen over elkaar en keek hem een tijdje aan.

"Wat?" zei Vexen toen.

Ik hield mijn hoofd schuin. "Jij weet echt veel meer over Lita, Vex. En je wist dat er een belletje bij mij zou gaan rinkelen toen je 'Keyblade' zei. Maar waarom.. Waarom wordt mij niets verteld?"

Vexen wachtte even. Toen sloot hij zijn ogen en grinnikte.. Alsof hij ergens tevreden mee was.

"Ik zou je dat graag willen vertellen, Altix. Heus. Maar het probleem is.. Als ik dat vertel, wordt het gezien als verraad tegenover de Organisatie. En je weet wat er gebeurd met verraders."

Ik keek even weg. "Die worden geëlimineerd."

"Precies! Nou, als je me wil excuseren, ik ga naar bed. Ik ben namelijk doodop van deze dag. Ik raad je aan je ook naar je kamer te begeven, Altix."

Vexen verdween.

Ik staarde opnieuw naar de maan en zuchtte diep.

"Wat moet ik toch.." mompelde ik in mezelf. Ik kon maar beter naar mijn kamer gaan, inderdaad. Ik voelde dat ik moe werd, en dat verbaasde me niet. Vandaag was een vreemde dag geweest. Er was te veel gebeurd. Eerst dat gedoe in de Onderwereld, toen de Ode to Joy, Xemnas die zich kapot lachte.. En dan nog maar niet te spreken over de psychopaat Saïx.

Ik schudde mijn hoofd. Morgen zou ik tenminste een missie in m'n eentje krijgen. Geen gestoorde Marluxia's die je opsluiten in de Onderwereld, in elk geval.

Ik liep de Addled Impasse uit, waardoor ik bij de Proof of Existence kwam. Deze vreemde hal leek erg op een kerkhof, het stond vol met dingen die op grafstenen leken. En op elke grafsteen stond de naam van een Organisatie-lid. Alle leden waren er... Behalve ik.

Ik wist nooit wat ik hiervan moest denken. Ik was blij dat ik geen grafsteen had, natuurlijk, maar het gaf me ook het gevoel dat ik geen lid was van de Organisatie. Maar als ik niet bij hen hoorde... Waar hoorde ik dan bij?

Mijn hoofd brak opnieuw bij deze gedachten. Als Xemnas het me nou eens zou willen vertellen... Maar die griezel vertelde me nooit iets.

Ik besloot me maar naar mijn kamer te teleporteren om vervolgens te gaan slapen. Morgen was weer een nieuwe dag in de Castle That Never Was.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.