FanFic.nl

Nobody's Life

31: Dag 1

"Hoeveel Heartless heb je geëlimineerd?"

Ik was net in de Grey Area verschenen, terug van Hollow Bastion. Ik keek Saïx aan.

"Een stuk of 100. Misschien 200. Maar als je het niet erg vindt, ik ben kapot. Ik ga naar m'n kamer," antwoordde ik snel.

Haastig liep de kamer uit. Ik moest zorgen dat ik die CD snel verborg.

Toen ik mijn kamer in kwam, deed ik snel de deur achter me dicht. Ik keek om me heen. Waar zou ik 'm het beste kunnen verstoppen? Onder het bed? In de kast?

Oh ja, de kast. Ik dacht terug aan die keer dat meneertje blauwhaar zich verstopte in de kast om me af te luisteren. Ik moest er eerst zeker van zijn dat er niemand was.

Snel liep ik naar de kast die tegen de muur stond. Voorzichtig deed ik hem open.

Er zat niemand in.

Ik zuchtte. Haastig pakte ik de CD uit mijn binnenzak. Het nachtkastje leek me toch het beste.. Snel deed ik hem in het laatje. Vermoeid ging ik op mijn bed zitten.

"Ik ben kapot," zei ik in mezelf.

Ik ging liggen. Ik was klaar met m'n missies en ik was doodop. Even slapen zou geen probleem moeten zijn. Ik dacht nog even na over de Chamber of Repose.. En Xemnas.

Toen sloot ik mijn ogen en viel vrijwel meteen in slaap.

---

"Vandaag verwelkomen wij een nieuw lid.."

Ik zag de Round Room. Ik zag alle Nobodies, zittend op hun stoelen. En ik.. Ik stond in het midden. Iedereen keek op me neer. Het duurde even voordat ik me realiseerde wat hier aan de hand was... Maar toen wist ik het.

Dit was de dag dat ik officieel deelnam aan de Organization.

Ik voelde me klein. En iedereen staarde me aan.. Toen hoorde ik die afgrijslijk lage stem weer.

"Altix. Nummer 0."

Ik keek omhoog. Op de allerhoogste stoel zat een man met grijze haren. Hij keek naar beneden. Hij had een grijns op zijn gezicht en zijn ogen waren feloranje. Ik hapte naar adem. Die ogen.. Dat waren dezelfde als.. Als..

Ik viel op de grond. Ik kon het me niet herinneren, maar die angst die ik voelde toen ik zijn ogen zag.. Die angst was verschrikkelijk. Het laatste wat ik hoorde waren een paar verbaasde kreten van andere Organisatieleden, en een holle lach van de man met de oranje ogen..

---

Ik schrok wakker. Die droom.. Ik droomde over de eerste dag! De eerste dag dat ik in dit kasteel was. Ik was het bijna vergeten.. Maar nu wist ik het weer. Vanaf de eerste dag voelde ik al angst.

En iets van die angst lag in de ogen van Xemnas.

"Ugh," zuchtte ik en ik wreef door mijn gezicht. Nog meer vragen. Vragen, vragen, vragen. Ik kon maar beter naar de Grey Area gaan om mijn hoofd een beetje te legen.

Ik verliet mijn kamer.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.