FanFic.nl

Nobody's Life

32: Gesmolten raam

Eerlijk gezegd was ik best blij dat ik me de eerste dag weer kon herinneren. Nu wist ik tenminste weer welk nummer ik had.. En dat was nummer 0.

Het was vreemd.. Ik leek steeds meer dingen te weten te komen, en ook leek ik me steeds meer dingen te herinneren. De Chamber of Repose.. Altix, nummer 0... Ik zou achter de geheimen van deze organisatie komen, hoe dan ook.

Ik liep de Grey Area in. Zoals gewoonlijk stond Saïx bij het raam. Hij leek geïrriteerd te zijn, zoals eigenlijk altijd. Ik grinnikte even toen ik zag dat hij in een plas water stond. Vexens mooie ijsraam begon al te smelten. Toen Saïx me zag grinniken werd zijn blik nog nijdiger.

Snel ging ik op een bankje zitten tegenover Xaldin die blijkbaar weer terug was van zijn sprong uit het raam.

"Gaat het weer?" vroeg ik.

Xaldin zuchtte diep. "Geweldig," zei hij op sarcastische toon. "Grrm.. Die Zexion.. Ik zal hem..."

"Of niet!" zei ik. "Aangezien jíj Zexions boek af probeerde te pakken."

"Te LENEN," verbeterde Xaldin me geïrriteerd. "En trouwens, stel nou dát ik zijn boek wilde afpakken.. Iemand uit het raam gooien is werkelijk een afgrijslijke daad!"

"En het raam vernietigen!!" riep Saïx boos.

Het water was inmiddels verder de Grey Area ingelopen, en Saïx had zijn Organization-mantel op moeten tillen als een jurkje omdat het anders nat werd.

"Dat bedoel ik," zei Xaldin. "Dit is geweld tegenover leden van de Organization én het kasteel!"

Op dat moment viel het hele ijsraam de Grey Area in. Saïx gilde gestoord en sprong naast me op de bank. Ik trok mijn benen snel op en Xaldin ging ook rechtop staan op het bankje. Grote, uit elkaar gevallen stukken ijs dreven nu rond in de Grey Area. De hele kamer stond blank.

"Nou, dit is pas fijn," gromde Saïx. Hij keek om zich heen. "We moeten dit melden bij Lord Xemnas."

"Maar die is er niet," zei Xaldin.

"Hm," zei Saïx. "De Chamber of Repose.."

"Klaarblijkelijk."

Ik keek even rond. "Heuy, heeft er iemand een dweil?"

Saïx en Xaldin keken elkaar even aan. "Euh... Nee."

Ik schudde zuchtend mijn hoofd. "Een enorm kasteel en geen dweil. Hopeloos. Nou, hoe gaan we dit dán opruimen?"

Saïx keek me verontwaardigd aan. "Degene die dit veroorzaakt heeft, zou ik zeggen! En dat is..." Hij wees naar Xaldin. "Xaldin!"

Xaldin schudde hevig zijn hoofd. "Nee! Ik deed niets!"

Saïx dacht even na. "Nou.. Dan is dit Vexens schuld."

"Juist!" zei Xaldin. "Het was immers zijn idee om een raam van ijs te maken!"

Saïx en Xaldin knikten hevig. Alsof ze het nog even overdreven duidelijk wilde maken dat het in ieder geval niet hún schuld was. Ik zuchtte.

"We hebben Axel nodig," zei ik. "Als we Vexen hier de schuld van geven.. Dan verandert deze hele plek in een ijsbaan! Kun je schaatsen, Saïx?"

"Nou, eigenlijk wel," antwoordde hij droog.

Ik verbaasde me hierover. "Oh. Die had ik niet aan zien komen. Nou, en jij dan Xaldin? Kun jij schaatsen?"

"Natuurlijk kan ik dat," antwoordde hij beledigd. "Maar ik zie het nut er niet van in."

Op dat moment verscheen er iemand in de kamer. Hij voelde blijkbaar meteen dat het water door zijn schoenen lekte, want met een gil sprong hij bij Saïx en mij de bank op. Het was nu enorm krap op het bankje. Ik werd geplet.

"Axel, verman jezelf," beval Saïx.

"Heh, moet jij zeggen," mompelde Xaldin terwijl hij met zijn ogen rolde.

"Heyy Axel!" Ik stak mijn hand op. "We hadden het net over je. Zeg, wil jij even al dit water laten verdampen? Dat zou best leuk zijn... Aangezien iedereen bang is water."

Axel grinnikte. "Heh, Saïx. Ben jij ook bang voor water?"

"Nee!" riep Saïx uit. "Helemaal niet! Ik vind het gewoon niet aangenaam om doorweekte kleding te hebben, dat is alles."

"Heheh, ja," zuchtte Axel. "Tijd voor de verdamping dan maar.."

Meneertje Vuurbal sloeg zijn handen op elkaar en op slag veranderde het water in stoom.

Het water lag niet meer op de grond... Maar de ruimte was een sauna geworden.

"Ah, lekker," zei ik.

Er verschenen zweetdruppels op Xaldins voorhoofd. Blijkbaar had hij een gruwelijke hekel aan de sauna, want met een dodelijke krijs greep hij een van zijn lansen en zwaaide er wild mee. Een harde windvlaag blies alle rook door het raam de kamer uit.

Even was het stil. Axel en Saïx realiseerden zich dat we elkaar nog steeds aan het pletten waren, en ze sprongen meteen van de bank. Ik kon weer ademen.

"Heh," zei ik, "nu alleen nog een nieuw raam."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.