FanFic.nl

Harry’s geheim [5-shot]

2

De twee weken daarna waren zoals het altijd geweest was: Malfidus deed zijn uiterste best om Harry, Ron en Hermelien het leven zuur te maken door Hermeliens dreuzelafkomst te bekritiseren, Rons haar belachelijk te maken en hij ging zelfs zo ver als Harry pootje haken in de gang op weg naar Toverdranken.
Harry liet het gebeuren, beet op zijn tong, deed zijn uiterste best om niets te zeggen over wat ze af hadden gesproken. Ergens wist hij dat Malfidus geen keus had: zelfs als hij Harry de waarheid had verteld, dan mocht niemand er lucht van krijgen. Hij moest wel doorgaan zoals hij altijd had gedaan en Harry begreep dat, maar het hielp hem niet met het nemen van een beslissing.
Hij was er nog steeds niet over uit toen Malfidus hem halverwege de derde week zo hardhandig tegen de muur duwde dat Harry met zijn hoofd tegen de muur klapte. Malfidus greep Harry’s gewaad bij de kraag beet om hem in bedwang te houden.
‘Oh, Potter!’ riep de Zwadderaar uit, alsof hij Harry toevallig tegenkwam, gevangen tussen de muur en zijn lichaam, zonder dat hij daar zelf bewust voor gezorgd had. ‘Ik kom net bij Omber vandaan en ik moest van haar tegen je zeggen dat ons geduld op is. Ofwel je meldt je binnen vierentwintig uur bij haar kantoor en biecht alles op, ofwel we persen het met geweld uit je lieve kleine Ginny, begrepen?’
Harry schudde zijn hoofd. ‘Ik weet niet waar je het over hebt.’
‘Je weet heel goed waar ik het over heb en Omber zal het ook weten, binnen vierentwintig uur. Goedschiks of kwaadschiks.’
Daarmee liet hij de kraag van Harry’s gewaad los en vervolgde hij zijn weg richting de kerkers. Harry staarde hem verbluft na, herinnerde zich pas weer dat hij door moest lopen toen Hermelien haar arm door de zijne heen haakte en hem meetrok. ‘Dit begint echt uit de hand te lopen,’ vond ze. ‘We moeten hier iemand over inschakelen! Hij kan toch niet zomaar met z’n vriendjes door de gangen blijven rennen en naar harte lust aanvallen wie hij wil aanvallen? Je hoofd, Harry, zomaar tegen de muur! Gaat het wel met je? Moet ik… oh, God, ik ga naar de bibliotheek, ik ga het regelement van Zweinstein net zolang doorspitten tot ik een goede reden vind om hier verandering in te brengen, ja, na Toverdranken… Ga je mee, Harry? Nee zeker? Nou, als je maar niet denkt dat naar Omber gaan een goed idee is. Ze kunnen Ginny niets aandoen, heus niet, ook niet als Perkamentus ons steevast negeert. Desnoods blijf ik net zo lang spitten tot we iets vinden waarmee we naar Droebel kunnen stappen en is Omber haar positie binnen de kortste keren kwijt.’
Harry keek haar van opzij aan terwijl hij probeerde haar pas bij te houden, wreef met zijn vrije hand over zijn hoofd en probeerde tegelijkertijd te begrijpen wat hij zojuist allemaal over hem heen had gekregen. Het grootste gedeelte van zijn verstand geloofde dat het gewoon een typische Malfidusactie was, een aanval die bewees dat Malfidus nog steeds dezelfde jongen was als hij altijd geleken had; toch was er ook een minuscuul deel van hem dat bleef denken aan de betraande Malfidus, de wanhopige, smekende jongen die vreesde voor zijn leven en die zijn hulp nodig had. Was het die jongen geweest die hem tegen de muur had gedrukt, of was het toch de oude vertrouwde Malfidus geweest?
Het antwoord kwam toen Harry zich ’s avonds uitkleedde om naar bed te gaan, in de vorm van een stukje perkament dat zachtjes op de grond viel en zelfs bijna aan Harry’s aandacht ontsnapt was, tot hij erop ging staan en merkte dat er iets op zijn tapijt lag. Hij raapte het op en zijn vermoeide hersenen moesten twee tellen kraken voor ze 00.00 KHN hadden ontcijferd; toen begreep hij wat van hem verwacht werd en wierp hij een blik op zijn horloge om te leren dat het al vijf voor twaalf was. Het doornemen van het Zweinsteinregelement met Hermelien had duidelijk meer tijd gekost dan het plan was geweest.
Het was moeilijk om in vijf minuten het halve kasteel te doorkruisen en alsnog de indruk te wekken dat hij gewoon een avondwandelingetje maakte, dus tegen de tijd dat Harry er bijna was, was hij overgegaan op joggen en realiseerde hij zich maar al te goed dat hij een heel kwetsbaar slachtoffer was: duidelijk ergens naar op weg en dan ook nog midden in de nacht.
Toen hij bij de Kamer van Hoge Nood aankwam, stond Malfidus hem al op te wachten met zijn eigen nu-heb-ik-je grijns. ‘Potter,’ zei hij. ‘Wat doe jij nu hier, op dit uur? Je was toch zeker niet op weg naar je niet-bestaande club die aan Ombers ondergang werkt? Oh… wel?’
Harry’s spieren verstrakten en hij beet zijn kaken strak op elkaar. Dus dat was het plan? Hem erin luizen tot hij zich er niet meer uit kon praten en hem dan overleveren aan Omber?
‘Ik, eh…’ stamelde Harry, maar verder kwam hij niet, want voor zijn neus verscheen de witte deur alweer, inclusief gouden versieringen, inclusief deurknop…
‘Na u,’ sprak Malfidus, bijna hoffelijk, maar waarschijnlijk alleen maar om te zorgen dat Harry geen vrij spel zou krijgen op zijn rug. Harry haalde diep adem en opende de deur, schouders recht, kin in de lucht, verwachtend Omber en haar leger van kontenlikkende studenten tegemoet te zien in de kamer – maar de kamer was leeg.
‘Je gebrek aan vertrouwen is vrij groot,’ constateerde Malfidus, nadat hij de deur achter zich gesloten had.
‘Raar, hè,’ zei Harry cynisch. ‘Je hebt je maar vijf jaar bezig gehouden met mij het leven zuur maken en nu verwacht je ineens dat ik je help, terwijl ik daarmee mijn eigen hachje net zo goed op het spel zet.’
Malfidus knikte. ‘Het spijt me. Ik wou dat ik naar iemand anders kon, maar… Ik wilde naar Perkamentus gaan, dat was eigenlijk mijn plan, maar hij wimpelt me steeds af en ik heb geen tijd meer. Als jij… Als jij met hem in contact staat, dan, dan mag je me ook naar hem doorverwijzen, dan zal ik je met rust laten, maar – en als je me helemaal aan mijn lot over wilt laten, dan snap ik het ook. Misschien heb ik al wel te lang gewacht met kiezen, misschien, maar ik wilde het toch nog proberen. Ik…’ Hij zuchtte en Harry realiseerde zich tot zijn grote verbazing dat hij de jongen geloofde. Hij moest zichzelf er extra op attenderen dat hij niet de fout in ging, want hoewel zijn emoties het geloofden, protesteerde zijn verstand nog steeds.
‘Ik sta net zo goed in contact met Perkamentus als jij.’
Malfidus knikte. ‘Je denkt nog steeds dat ik je in de val probeer te lokken.’
‘Ik weet niet wat ik denk, Malfidus.’
‘Draco, alsjeblieft.’
‘Draco.’
De Zwadderaar glimlachte voorzichtig. ‘Ik heb nagedacht en mijn enige optie lijkt me nog steeds vluchten te zijn. Ik kan moeilijk in zijn gezicht weigeren.’
‘Zou je ’t doen?’ flapte Harry’s nieuwsgierigheid eruit.
‘Wat?’
‘Zou je hem in zijn gezicht weigeren, als het erop aan kwam?’
‘Hij zou me terplekke vermoorden.’
‘Ongetwijfeld.’
‘Ik…’ Malfidus staarde naar zijn vingers, strekte ze, maakte een vuist, strekte ze weer. ‘Ik denk het niet.’
‘Het is niet alsof vluchten makkelijk is, Malf – Draco. Hij zal je alsnog proberen te manipuleren. Als het al niet met je eigen leven is, dan zal het zijn met de levens van degenen om wie je geeft. Hoe vaak heb jij me bedreigd met Ginny? Met Ron? Met Hermelien? Hij zal je middels je ouders proberen te bereiken.’
Malfidus zei niets.
‘Als je wilt dat ik je help, dan zal je toch echt iets meer moed moeten kweken,’ zei Harry, zachtjes, in de hoop zijn punt over te krijgen zonder de jongen te kwetsen. Het werkte niet echt, want hij riep verontwaardigd uit: ‘Weet je hoe veel moed het me heeft gekost om jou aan te spreken?’
Harry knikte. ‘Ik… Ja, daar heb je gelijk in. Goed. Dus je bent al op de goede weg, je hoeft er alleen maar verder doorheen.’
Malfidus knikte, keek Harry door zijn wimpers heen voorzichtig aan en zei met trillende stem: ‘Kun je me alsjeblieft helpen?’

Reacties: