FanFic.nl

Vlinders en kuiltjes

Ongeduldig ontbijt

Het was één uur ’s middags toen Louis zich los woelde uit Zayns omhelzing en de dekens van zich af trapte. Het leverde hem een zacht protest op en twee handen sloten zich om zijn arm.
‘Ik ga ontbijt maken,’ legde Louis uit en hij probeerde zich opnieuw los te wrikken uit Zayns grip. Die schudde echter zijn hoofd en hield vol.
Louis gaf zich gewonnen, glimlachte, liet Zayns warmte hem heroveren. Samen slapen was iets wat ze al jaren deden en tevens iets wat nooit ging vervelen. Iets waar Louis hoopte nooit mee te hoeven stoppen. Hij twijfelde er niet aan of het wederzijds was.
Toen hij om half twee opnieuw probeerde op te staan, was Zayn het nog steeds niet met hem eens.
‘Ik heb honger,’ protesteerde Louis.
‘Je hebt verloren,’ Zayn hem herinneren.
‘Een kwestie van seconden!’
‘Je hebt nog steeds verloren.’
‘Ik ga eerst ontbijt maken.’
‘Ontbijt op bed?’
‘Dat was nooit de afspraak.’
‘Je krijgt je uitstel niet gratis.’
‘Oké,’ zuchtte Louis grijnzend. ‘Eitje?’
‘Graag.’
‘Je moet me wel loslaten.’
‘Maar,’ probeerde Zayn nog, zonder succes: Louis kwam overeind en zijn beste vriend liet met bijna tastbare tegenzin los.
Louis daalde de trap af, toverde in de keuken de nodige pannen en ingrediënten tevoorschijn en begon al neuriënd aan het bakken van een waardig Brits ontbijt. Hij was juist van plan het gasfornuis uit te zetten toen Zayn de trap af kwam, de keuken in. ‘Duurt lang,’ verweet hij Louis, maar toen de kok opkeek, zag hij dat Zayn glimlachte.
En op zijn lip beet.
En alleen maar een onderbroek aan had.
‘Ongeduldig,’ verweet Louis hem. Zayn liet als antwoord zijn ogen langzaam langs Louis’ lichaam glijden, van boven naar beneden en weer terug. Toen hun blikken elkaar kruisten, brak de grijns weer uit op zijn gezicht.
Louis draaide zich weer richting het ontbijt, zette het gas uit, wist niet zo goed wat hij nog meer kon doen, behalve zich weer tot Zayn wenden.
‘Honger?’ vroeg hij.
‘Geen trek in eten, nee.’
‘Je wilde ontbijt op bed.’
‘Ik heb me bedacht.’
Louis zuchtte, zogenaamd geërgerd. ‘Nou, ik heb honger en ik heb niet voor niets dit ontbijt klaargemaakt, dus of jij nou wil eten of niet – je moet in ieder geval wachten tot ik gegeten heb.’
‘Jij met je ontbijt altijd.’
‘Ja.’
Zayn ging zitten op een stoel aan de keukentafel, nam Louis onderzoekend in zich op, zijn linker mondhoek een klein stukje omhoog gekruld. ‘Je baalt, hè?’ vroeg hij.
(Ja.) ‘Nee.’
‘Jawel.’ De grijns werd breder.
‘Je kunt er niet onderuit, Lou.’
(Wil ik eronderuit?)
‘Je kunt me niet dwingen.’
‘Ik heb gewonnen.’
‘Ik had kunnen winnen.’
‘Maar je hebt niet gewonnen.’
(Fuck.) ‘Maar ik had –’
‘Shh. Eet nou maar.’
Louis knikte, serveerde de eieren op broodjes die hij in de oven had gegooid. Hij nam plaats tegenover Zayn (fucking bruine ogen die me elke keer bijna weten over te halen om het eten toch maar koud te laten worden), keek naar diens handen terwijl hij zei: ‘Na het ontbijt, zei ik. Niet zo kijken,’, maar Zayn schudde zijn hoofd, nam Louis’ handen in de zijne, zei: ‘Als je niet wilt, dan… dan hoeft het natuurlijk niet, hè?’
(Wat?)
‘Nee, dat is het niet.’
‘Is het Eleanor?’
‘Wat?’ vroeg Louis ontzet. Onwillekeurig schoot hij in de lach. ‘Nee, natuurlijk is het niet Eleanor.’
Zayn keek hem recht aan: ‘Ze is een leuke meid, hoor,’ en met een ondeugende twinkeling in zijn ogen voelde hij eraan toe: ‘En het was je bijna gelukt.’
‘Het is me gelukt.’
‘Niet op tijd.’
Louis reageerde niet, richtte zijn ogen op zijn eten en at. Hij verweet zichzelf dat hij niet twee minuten eerder was geweest met Eleanor zoenen. Het was mogelijk geweest, makkelijk. Hij had alleen niet…
‘Ik had niet verwacht dat het je überhaupt zou lukken,’ zei hij uiteindelijk hardop, nadat hij zijn bord leeg had.
Zayn grijnsde. Er zat een stukje tomaat tussen zijn tanden.
‘Nee,’ zei hij toen. ‘Ik had het ook moeilijker verwacht, maar het moeilijkste bleek hem ervan te overtuigen naar buiten te gaan in plaats van naar zijn kamer.’ Zayn haalde zijn schouders op.
‘Alleen ik krijg het voor elkaar om je een homo op te dragen, hoor,’ zuchtte Louis. ‘Het is niet eerlijk.’
‘Het leven is oneerlijk,’ beweerde Zayn, met zijn ogen op zijn eten gericht. ‘Als ik het nu opeet, is het dan…’
‘Hier?’
Zijn ogen twinkelden uitdagend. ‘Als je dat aandurft.’
Louis grijnsde. ‘Oké,’ besloot hij, ‘maar alleen als je binnen een minuut je bord leeg hebt.’
‘Louis!’
‘De tijd loopt… nu!’
Een seconde lang keek Zayn hem ongelovig aan, toen viel hij zijn bord aan… en binnen een halve minuut was het leeg.
Louis stond op om de tafel af te ruimen, Zayn schoot hem te hulp en al snel was de keukentafel leeg. Heel even voelde Louis dat hij niet helemaal comfortabel was bij de geladen spanning die in de lucht hing, maar hij zette dat direct van zich af en gebaarde naar de keukentafel. ‘Neem plaats,’ stelde hij voor.
Zayn gehoorzaamde, duidelijk niet in z’n minst onder de indruk van de spanning in de lucht.
‘Krijg ik bonuspunten omdat het me wel is gelukt?’ vroeg Louis, terwijl hij tussen Zayns gespreide benen ging staan, dicht genoeg bij de jongen om de warmte van diens huid te voelen.
Zayn glimlachte, mierzoet. ‘Een kusje om in de stemming te komen?’
Louis besloot er genoegen mee te nemen.

Louis was dronken en Zayn was nog verder heen. De drankvoorraad van de familie Tomlinson had dat effect altijd op de vrienden. Louis’ ouders misten de twee flessen nooit en voor de jongens waren twee flessen meer dan genoeg om zich helemaal van de kaart te drinken.
Ze lagen samen op de bank; Zayn tegen de leuning aan en Louis aan de buitenkant. Zayn had nog steeds niet meer kleding aan zijn lijf dan bij het ontbijt. ‘Het is tijd voor een nieuwe weddenschap,’ zei hij en hij kwam een stukje overeind. ‘Zullen we de inzet verhogen?’
‘Verhogen?’
‘Niet dat je niet goed bent met je mond, hoor, maar, nou ja…’ Hij maakte zijn zin niet af, grijnsde alleen maar.
‘Maar waar wedden we dan nog om?’
‘Boven en onder.’
‘Maar – ’
‘Ah, kom op!’ riep Zayn uit. ‘Niet nu ineens preuts worden, Lou.’
‘Oké,’ grinnikte die. ‘Alles of niets.’
‘Wat?’
‘Zoenen telt niet.’
‘Maar – ’
‘Graag of niet. Het moet wel spannend blijven.’
Zayn staarde voor zich uit, reek over Louis heen naar de fles wodka, nam een slok, kroop weer tegen Louis aan en stemde in: ‘Oké. Wie?’
‘Iemand die écht onmogelijk is.’
Zayn grijnsde tegen Louis’ ontblote huid: ‘Dan weet ik de mijne al.’
‘Vertel.’
‘Nee.’
‘Jawel,’ hield Louis vol, en hij prikte Zayn in zijn zij. Er ging een schok door de jongen heen, waardoor Louis bijna van de bank viel en de vrienden in de lach schoten. Toch gaf Zayn zich niet gewonnen: ‘Jij eerst.’
‘Jij hebt de inzet verhoogd.’
‘Jij hebt de eisen verhoogd.’
‘Ik heb je op de keukentafel gedaan.’
‘Ik heb gewacht tot na het ontbijt.’
‘Verdomme,’ schold Louis. ‘Kom op, Zayn, zeg nou!’
Zayn lachte: ‘Je wilt het echt niet weten, Lou.’
‘Jawel.’
‘Oké, oké,’ gaf de jongen toe. Hij bracht zijn lippen naar Louis’ oor en fluisterde, nauwelijks meer dan een ademhaling: ‘Harry Styles.’
Louis duwde Zayn van zich af. ‘Nee!’
‘Jawel.’
‘Nee!’
‘Het moet wel spannend blijven.’
‘Het moet wel mogelijk blijven.’
‘Met jouw charmes is alles mogelijk.’
Louis haalde diep adem, dacht even na, draaide zich toen dusdanig om dat hij Zayn aan kon kijken. Hij zag diens gezicht vertrekken terwijl zijn eigen grijns breder werd, besloot dat er waarschijnlijk maar één manier was waarop hij deze weddenschap niet zou verliezen, zei: ‘Niall Horan.’
‘Die heb ik al gedaan.’
‘Nog een keer.’
‘Lou, zijn feestje was een afscheidsfeestje. Hij vertrekt vandaag naar Ierland.’
‘Opschieten dan, zou ik zeggen.’
Zayn sprong overeind, keek op de klok, riep: ‘Verdomme!’
Louis grinnikte. ‘Wat? Is ‘ie al weg?’
‘Zijn vliegtuig gaat over een half uur. Dat red ik nooit.’
Louis haalde zijn schouders op. ‘Ik hoop dat ‘ie je gisteren genoeg geleerd heeft dan, want dit keer ben ik vastbesloten om te winnen.’

Het is waarschijnlijk crap, but you better not be too hard on me want ik heb er een uur over gedaan om dit met drie dagen vertraging online te zetten dus morgen mogen jullie me weer de huid volschelden, momenteel loop je dan het risico de druppel te zijn die mij m'n laptop uit het raam doet gooien. Peace.

Reacties: