FanFic.nl

Online verliefd (AF)

第一章 (Hoofdstuk 1)

'Nola Henderson, doe eens een beetje rustig, oké? Je hoeft daarbinnen geen wiskundeproefwerk te maken!' probeer ik mijn spiegelbeeld aan het verstand te brengen. Oké, ik heb mijn beste vriend twee jaar lang niet gezien, maar dat is nog geen reden om zo zenuwachtig te zijn. Waar ben ik bang voor? Dat Calum en ik elkaar niets meer te zeggen zullen hebben? Dat hij in Engeland nieuwe beste vrienden heeft gevonden en mij plotseling links zal laten liggen? Ach, we kennen elkaar toch al vanaf de kleuterschool. Ik heb zelfs met hem in bad gezeten: wie zal me dat zo snel nadoen? Dat betekent natuurlijk niet dat ik ook nu weer naakt voor zijn ogen rond zal hupsen. Integendeel, ik heb vandaag meer dan een uur voor mijn kledingkast gestaan. Calum moet een waardig ontvangst krijgen en niet van schrik meteen zijn koffers weer willen inpakken. Nog een laatste keer bekijk ik mijn verschijning in de grote etalageruit naast de cafédeur en ik knik mezelf bemoedigend toe. Mijn nieuwe strakke jeans zit perfect en in mijn lievelingsshirt, roze met zwarte stippen, voel ik me kiplekker. Alleen met mijn kapsel ben ik zoals gewoonlijk niet tevreden. Ik woel door mijn lange, bruine haar en scheld inwendig op Emma, die me die verschrikkelijke pony heeft aangepraat. Ik vind het gewoon afschuwelijk staan, en dat mijn beste vriendin voortdurend uitroept dat ik er zo 'ongelooflijk lief' mee uitzag, maakte het er niet beter op. Zuchtend keer ik me af van mijn spiegelbeeld en liep naar de oude ijzeren deur ernaast. Oké, Nola. Gaan! Nog één keer diep ademhalen en hup, naar binnen. Zoals altijd piept de deur verschrikkelijk als ik hem met twee handen openduw.

In mijn lievelingscafé, de Eenhoorn, zijn bijna alle tafeltjes bezet. Ik laat mijn blik over de hoofden van de pratende cafébezoekers glijden. Zal Calum er nog niet zijn? Hij is anders altijd heel stipt.
,,Hé, Nola. Hier ben ik!”
,,Calum?” Ongelovig staar ik naar de jongen met het donkere haar die naar me zwaait vanaf de knalrode bank van nepleer. ,,Niet te geloven.” Mompel ik. Calum en ik hebben elkaar terwijl hij met zijn ouders in Engeland zat vaak gebeld en ook regelmatig foto's gestuurd, maar dit was toch niet de Calum die ik me herinner. Deze nonchalante, vlot uitziende gast die grijnzend naar me kijkt, vertoont weinig gelijkenis met de kinderlijke buurjongen met wie Emma en ik elke morgen naar school liepen. Hij lijkt ook niet meer op de streberige nerd van wie ik het wiskundehuiswerk mocht overschrijven als ik weer eens liedjes aan het schrijven was in plaats van mezelf te kwellen met rechten, krommen en andere onzin. Calum springt op van de bank en loopt naar me toe.
,,Wat leuk om je te zien.” Zegt hij met een stralende blik. Poeh, zijn glimlach is gelukkig als vanouds. En zijn bruine ogen schitteren nog net zoals ik het me herinner.
,,Vind ik ook.” Reageer ik en ik merk dat er een pak van mijn hart valt. Nu ik weer gewoon tegenover mijn beste vriend sta, is alle spanning verdwenen. Ik druk hem stevig tegen me aan. Daarbij komt mijn hoofd bij hem net tot borsthoogte. Ik geef toe: ik ben maar één meter vijfenzestig lang, maar in tegenstelling tot ikzelf is Calum in de afgelopen maanden een heel eind de lucht in geschoten. ,,Wauw, wat ben jij veranderd, zeg.” Zeg ik vol verbazing en daarmee bedoel ik niet alleen zijn lengte. Ik neem Calum van top tot teen op. In plaats van de eeuwige polo van vroeger draagt hij een shirt met felgekleurde strepen, en zijn afgetrapte sportschoenen heeft hij omgeruild voor rode All Stars. Zou zijn nieuwe uiterlijk soms met het Engelse klimaat te maken hebben?
,,Sta me niet zo aan te gapen, zeg.” Zegt Calum lachend. Hij duwt me in de richting van de bank.
,,Hoor eens, ik mag me toch wel gewoon afvragen...” Op hetzelfde moment piept opnieuw de toegangsdeur en ik draai me om. Twee jongens lopen de Eenhoorn binnen. Ze koersen recht op ons af en gaan dan aan het tafeltje naast ons zitten. Ze lijken wat ouder te zijn dan wij, negentien misschien.
,,Gave tent hier.” Merkte een van de twee op.
,,Ja, dat zei ik toch.” Antwoordde zijn vriend. ,,Die retrolook en die gave instrumenten die je kan bespelen... weer eens wat anders.” Met open mond staar ik naar de tweede jongen. Dat wil zeggen: als tot me doordring hoe idioot ik er waarschijnlijk uitzie, klap ik mijn mond snel dicht. Het komt niet vaak voor dat ik bij het zien van een jongen bijna steil achterover sla. Integendeel, ik vind eigenlijk op iedere jongen wel iets aan te merken: te dun, te dik, te lang, te kort, te cool, te saai. Daarmee heb ik mijn vriendin al regelmatig bijna tot waanzin gedreven. Maar dit buitengewone exemplaar hier lijkt regelrecht de bodem onder mijn voeten weg te slaan. Ik hou me vast aan de leuning van de bank om te voorkomen dat ik me van pure extase voor hem op de tegels zal werpen. Hoewel hij zonder twijfel wel het type is om voor neer te knielen: goed verzorgde huid, blond haar in een kuif. En die ogen... ik heb nog nooit zulke fantastische grote, blauwe ogen gezien. Om nog maar te zwijgen van de verrukkelijke lippen, met die piercing. Zulke lippen schreeuwen er gewoon om gekust te worden. Ook zijn kleren staan hem perfect: zwart T-shirt met Nirvana erop, zwarte strakke jeans en zwarte Vans. Gewaagd, maar midden in de roos wat smaak betreft. En dan lijkt deze droomjongen zich ook nog voor muziek te interesseren.
,,Nola, alles oké met je?” Calum pakt me bij mijn schouder. ,,Wil je misschien een glas water? Je ziet er echt niet goed uit.”
,,Hm-mmm...” Ik schudt afwezig mijn hoofd. Ik heb helemaal geen behoefte aan water, hoogstens aan iets te eten. Om op te eten, om precies te zijn. In mijn buik begint iets wilde door elkaar te dwarrelen. Het lijkt wel of zich daar een compleet bijenvolk verzamelde om een gezamenlijk uitstapje te gaan maken. Helaas gaat dat feest niet door, omdat plotseling een doordringende stem riep: ,,Hallo zeg, zijn jullie zonder mij begonnen?” Het is natuurlijk niemand minder dan Emma, het laatste lid van ons trio, die met wapperende haren op ons af stormt en me eindelijk weer terug naar aarde weet te krijgen. Omdat ze daarbij bijna over het kleurige jarenzestigtafeltje struikelt, valt ze Calum nogal onstuimig op de hals. Alleen met grote moeite lukt het me om mijn blik naar mijn beste vriendin te richten.
,,Ik ben zo blij dat je er weer bent!” Calum probeert iets terug te zeggen, maar Emma drukt hem zo stevig tegen zich aan dat hij bijna geen adem meer krijgt.
,,Ik, eh... ben ook blij.” Weet hij uiteindelijk uit te brengen. Hij kijkt Emma grijnzend aan. ,,Jij bent echt helemaal niks veranderd.”
,,Maar dat kun je van jou niet zeggen.” Ook Emma heeft natuurlijk direct opgemerkt hoe anders onze voorbeeldige Calum, professorenzoontje en wiskundegenie, er plotseling uitziet. ,,Man, jij ziet er goed uit.”
,,Ach,” Zegt Calum verlegen. ,,ik moet nodig weer eens naar de kapper en...”
,,Als je het waagt!” onderbreek ik hem en ik dreig hem plagerig met een vinger. ,,Je haar zit juist perfect.” Onopvallend gluur ik even naar de droomjongen aan het tafeltje naast ons... en meteen krijg ik het vreselijk warm. Waarschijnlijk neemt mijn gezicht nu de kleurnuance 'overrijpte aardbei' aan. Want natuurlijk went hij zijn hoofd juist op dat moment onze kant op en kijkt me recht in de ogen. Zijn blik schiet door me heen als een bliksemflits. Ach wat, een compleet onweer stormt door me heen. Ik hoop dat ik er niet al te onnozel uitzie als ik een voorzichtig glimlachje probeer. Voor mij is het namelijk al best wel gewaagd. En wat doet mister Dream? Hij knipoogt naar me! Naar mij, Nola Henderson ofwel miss Onopvallend, met haar één meter zeventig (met hoge hakken), een goede bruine huid door de zon maar met vreselijke vetrollen op haar buik. Door mij heen raast op het moment met veel lawaai een intercity die in de bochten gevaarlijk scheef hangt en bijna van de rails af vliegt. Hij heeft naar me gekeken! Hij heeft naar me geknipoogd!

,,Nou, mag ik ook nog even?” Ik krimp licht ineen als Niall, de broer van Emma, me opzij duwt en Calum met een klap tegen zijn hand begroet. ,,Echt tof om je weer te zien! En jou natuurlijk ook, zusje.” Niall stompt Emma zachtjes in haar maag. ,,Sorry dat ik er nu pas ben, maar jullie zien zelf wel hoe druk het hier is.” Niall heeft precies dezelfde kleur haar als Emma en ook verder zie je meteen dat ze boer en zus zijn. Hun neuzen hadden ze gemakkelijk kunnen omwisselen zonder dat iemand het zou merken en ook de mooie blauwe ogen, die ze te danken hadden aan hun Engelse moeder, waren inwisselbaar. Maar in tegenstelling tot Emma, die zich altijd vreselijk kan opwinden, is Niall werkelijk een toonbeeld van rust en evenwichtigheid. Hoewel hij wel minstens zo koppig is als Emma, die daar beroemd en berucht om is; als Niall zich eenmaal iets heeft voorgenomen, dan gebeurde het ook. Zoals twee jaar geleden, toen hij zijn studie afbrak om zijn droom te kunnen verwerkelijken: een eigen café beginnen. Niall legt een arm om mijn schouders en vraagt aan iedereen: ,,En, hoe waren jullie van plan jullie reünie te vieren, de hereniging van het beste trio in de stad?”
,,Hm, ik zou zeggen: als jij nou eens trakteert op een rondje champagne,” oppert Emma. Ze kijkt haar broer uitdagend aan.
,,Nee, champagne doen we niet. Maar wat dacht je hiervan?” Niall verdwijnt achter de bar en tovert een blad met vier lekkere vruchtenshakes tevoorschijn, inclusief parapluutjes, rietjes en een suikerrand aan de bovenkant van de glazen.
,,Broertje, je bent de beste!” Met opgetrokken neus laat Niall zich door zijn zus een natte zoen op de wang drukken. We stootten met onze glazen tegen elkaar.
,,Op Emma, Calum en Nola... en de beste en aantrekkelijkste ober van de stad.” Grapt Niall.
,,Echt heel handig als de grote broer van je vriendin café-eigenaar is.” Stel ik voor de honderdste keer vast. En niet alleen omdat de Eenhoorn met afstand het coolste café in heel Alkmaar is. Niall geeft ons ook vaak korting, of hij trakteert wanneer we weer eens krap bij kas zitten. Bovendien staat hij ons altijd als wijze raadgever terzijde in allerlei lastige levenskwesties. Met zijn éénentwintig jaren heeft hij natuurlijk heel wat meer ervaring dan wij jonkies en hij staat altijd voor ons klaar. Terwijl ik een slok van mijn shake neem, gluur ik nog één keer zo onopvallend mogelijk naar het buurtafeltje. Deze keer komt het niet tot oogcontact, want de leuke jongen zit over iets heen gebogen wat verdacht veel lijkt op een muziekschrift. Zou hij misschien ook zingen en gitaar spelen? Het lijkt net alsof ik slechts een paar krappe meters verwijderd ben van mijn absolute droomjongen; in elk geval in ruimtelijke zin.
,,Zo, dan moet ik weer eens verder,” begint Niall. ,,brengen jullie elkaar maar in alle rust van alles op de hoogte, terwijl ik me afbeul om mijn brood te verdienen.” En met die woorden verdwijnt hij naar een groep nieuwe gasten.
,,Nou, was je van plan om daar de hele tijd te blijven staan?” Emma kijkt me vragend aan als ik maar voor me uit blijf staren. Zij en Calum hebben het zich intussen op de bank gemakkelijk gemaakt, terwijl ik er nog steeds nogal hulpeloos en verloren naast sta. ,,Aarde aan Nola, ben je daar?” Eindelijk ga ik op de vrije plek naast Calum zitten en ik buig me naar Emma toe. Met een knikje duid ik op het tafeltje naast ons.
,,Maar wel onopvallend, alsjeblieft,” fluister ik. ,,die met het zwarte shirt. Vind je hem niet ongelooflijk?”
,,Echt niet slecht.” Emma knikt goedkeurend. Natuurlijk is haar stem een paar decibel luider dan een normaal gespreksvolume. Ik werp mijn vriendin een vernietigende blik toe.
,,Ander onderwerp.” Snauw ik beslist.
,,Goed dan. En wat heeft onze voorbeeldige Calum zoal aan love stories te vertellen?” vraagt ze met nieuwsgierig opgetrokken wenkbrauwen. ,,Nog spannende verhalen over schattige Engelse meisjes?” Soms heb ik het idee dat begrippen als 'gevoelig' of 'terughoudend' in Emma' woordenboek gewoon niet voorkomen. Calum is net een paar minuten bij ons en nu al overviel ze hem met zulke vragen. Echt iets voor haar. Calum, die midden op de bank tussen ons in zit, lacht een beetje beschaamd en wuift haar vraag weg.
,,Ach,” zei hij. ,,niets wat echt het vertellen waard is.” Emma trekt een teleurgesteld gezicht. Ze is gek op nieuwtjes, vooral wanneer die iets te maken hebben met liefde of relaties. Grijnzend richt ze zich weer tot mij.
,,Nola, je kleedt die jongen bijna uit met je blikken.” Zegt ze giechelend, deze keer gelukkig op een minder gevaarlijk volume.
,,Onzin, ik geniet gewoon van het mooie uitzicht.” Reageer ik. Toch heeft mijn vriendin gelijk: ik moet gewoon steeds maar weer naar het buurtafeltje gluren.
,,Ga er dan gewoon bij zitten.” Sist Emma, waarop ik reageer door op mijn voorhoofd te wijzen. ,,Maar ik heb juist vandaag gelezen...” Demonstratief steek ik het rietje in mijn mond en begin belletjes in mijn drankje te blazen. Als mijn vriendin iets gelezen heeft, is dat altijd in een van de damesbladen waarvan er stapels in de tandartspraktijk van haar ouders liggen en die ze stuk voor stuk uitgebreid bestudeerde. Met de kennis die ze uit de artikelen opdeed, heeft ze me al vaak lopen kwellen. En helaas is ze ook ongelooflijk geïnteresseerd in de horoscopen, al zeg ik wel honderd keer dat die waarschijnlijk bedacht worden door iemand die net zoveel van de sterren weet als ik van hogere wiskunde.
,,Ja ja, en dan trakteer ik hem op een cola. Ja vast,” antwoord ik terwijl de belletjes boven de rand van het glas uit beginnen te stijgen. ,,bij hem maak ik toch geen enkele kans!”
,,Waarom niet?” vraagt Calum.
,,Waarom? Nou, kijk dan eens even naar me!” Calum haalt niet-begrijpend zijn schouders op. Emma rolt kreunend met haar ogen.
,,Nola vindt zichzelf te klein en te dik en – niet vergeten alsjeblieft – te bruin haar!”
,,Ja, en daar moet jij nodig iets over zeggen.” Snauw ik tegen mijn één meter tachtig lange vriendin met haar fluweelzachte lichte huid en haar enorm mooie blonde haren. Op dat moment worden aan het tafeltje naast ons de stoelen achteruitgeschoven en de jongens roepen Niall om te kunnen afrekenen. Voor hij het tafeltje verlaat, glijdt zijn blik nog een keer langs me heen. Van schrik verslik ik me in mijn drankje als ik eindelijk weer normaal kan ademhalen, is mijn droomjongen al door de ijzeren deur verdwenen.
,,Hé, Niall! Kom eens snel hier.” roept Emma terwijl ze driftig op mijn rug klopt. Ik zie er zeker nogal wanhopig uit, want Niall schiet in vliegende vaart op ons af en laat zich op de armleuning naast me zakken.
,,Nola, wat is er gebeurd? Wil je wat water?” Wat is dat toch steeds met dat water? Ik ben toch geen vis!
,,Ach, bij haar is gewoon de bliksem ingeslagen.” Legt Emma uit voordat ik zelf ook maar een woord kan zeggen. ,,En daarom hebben we dringend wat informatie over een van je gasten nodig.” Waarschijnlijk heb ik allang weer aardbeienoren. Waarom moet Emma ook altijd zo direct zijn? Ze beschrijft Niall uitvoerig het voorwerp van mijn verlangen. Niall fronst zijn voorhoofd.
,,Hm, even denken, ik heb die jongen wel eens eerder gezien. Maar hoe hij heet... Geen idee. In elk geval had hij de vorige keer ook een muziekmap bij zich. O ja, en hij vroeg me naar de instrumenten die hier staan. Hij schijnt dus in muziek geïnteresseerd te zijn, maar meer weet ik helaas niet.” Het enige wat ik weet uit te brengen, is een ongelooflijk diepe zucht. Zou ik hem ooit terugzien? Hoewel, als dat ooit het geval mag zijn... wie zegt dat ik hem dan zou durven aanspreken? Emma heeft ergens wel gelijk: ik ben altijd veel te terughoudend. Zij is juist het tegendeel. En dat is ook precies de reden waarom zij al een paar keer een vriend gehad heeft. Niets serieus en nooit echt lang, maar toch wel met een beetje handje vasthouden en zoenen. Behalve de zoen van Puisten-Paul tijdens het skikamp heb ik niet veel meegemaakt op dat gebied. En na die traumatische ervaring mag ik eigenlijk blij zijn dat ik überhaupt nog in staat ben om een jongen leuk te vinden. Brrr, als ik eraan denk hoe Paul bij het flesje draaien zijn smerige frambozenkauwgom in mijn mond geduwd had... alles wat ook maar in de verte met frambozen te maken had, was sindsdien voor mij volledig taboe. ,,Wauw, zij heeft het echt stevig te pakken.” Zegt Niall na een blik op mijn gepijnigde gezicht. ,,Maar geen paniek, hij duikt hier vast nog wel een keertje op.” Mijn gekwelde gezichtsuitdrukking heeft op dit moment meer te maken met de herinnering aan de hulpeloze zoenacties van Puisten-Paul, maar toch weet Niall' goedbedoelde poging om me op te vrolijken een glimlach aan me te ontlokken. Ook Emma is zoals altijd optimistisch.
,,Joh, Nola, Alkmaar is toch geen wereldstad? We komen er heus wel achter wie hij is. Heb ik gelijk of niet, Calum?” Ze geeft onze vriend een enthousiaste klap op zijn dij, zodat hij ineen krimpt van de pijn.
,,Au.” Bromt Calum en hij wrijft over zijn bovenbeen. Het valt me op dat het zijn eerste woord sinds tijden is. Geen wonder, ons geklets verveelt hem waarschijnlijk dood. Komt hij na zoveel maanden eindelijk terug, hebben zijn beste vriendinnen niets beters te doen dan hem de oren van het hoofd kletsen met meidengedoe.

Reacties: