FanFic.nl

I've Come To Burn Your Kingdom Down

xiv.

Even dacht hij dat hij weer in het Griffoendorhuis was; met het kabaal van Fred en George op de trap en het donderende gesnurk van Ron leek het dat ook echt. Maar het plafond waar Harry naar op keek met een wazige blik en snel oogknipperen was niet de stoffen hemel van zijn bed.
Het Nest.
Met een grijns draaide hij zich op zijn buik. Het matrasje had niet bijster goed gelegen, maar zijn deken en kussen roken naar lavendelzeep en hadden hem comfortabel en warm gehouden. Het huis kraakte van ouderdom.
Na zijn haar getemd en zijn bril opgezet te hebben, sleepte hij zichzelf uit bed en naar zijn koffer. Helemaal bovenop lagen de cadeautjes die hij hen voor Kerstmis wilde geven, maar op de laatste dag van het jaar was ook oké.
Hij wachtte niet eens op Ron, wist dat de jongen waarschijnlijk nog wel even door zou slapen. Of de helft van de dag.
Als hij de trap af kon rénnen, of vliegen, of zich langs de leuning naar beneden laten glijden, dan zou hij dat gedaan hebben. Zo enthousiast om met hen de ochtend door te brengen was hij wel.
Molly Wemel stond aan haar fornuis een ontbijt voor een leger op te koken. Er pruttelden verschillende dingen in wel vier pannen, die ze op één of andere manier tegelijkertijd in de gaten kon houden én naar hem glimlachen toen hij de keuken in gelopen kwam. “Goedemorgen Harry. Wil je thee?”
Met een guitige glimlach knikte hij en ging bij aan tafel zitten. Ginny, Rons zusje, schonk hem met één hand warm water in een kopje en Hermelien hield hem een blikken doos vol theezakjes voor.
Hij zette zijn cadeautjes opzij. De aandacht van de tweeling verschoof er heel snel naar, en weg van het boek waarin ze – samen – hadden zitten bladeren. “Cadeautjes?”
“Cadeautjes,” beaamde Harry, die een zakje sinaasappelthee in zijn water liet trekken. Het touwtje wikkelde hij om zijn vinger. “Voor Kerstmis.”
“Dat is heel lief van je!” opperde Molly van aan haar fornuis.
“Dat had je niet hoeven doen.”
“Herm, wat zég jij nu. Als hij besluit ze niet te geven, offer ik je op aan onze tuinkabouters.”

Kommen en borden en bestek dat niet bij elkaar paste, potten zelfgemaakte jam, die persoon een omelet en die persoon een spiegelei – de ontbijttafel was een bontgekleurd feest.
Net als in Griffoendor waren delen van de tafel met elkaar in gesprek, maar niet de hele tafel. Leunde hij ietsje naar rechts, dan kon hij meeluisteren naar Molly en Charlie – de man keek ook af en toe zijn richting uit, wat Harry warm aan deed voelen. Molly wilde blijkbaar dat haar zoon zijn haar nu eindelijk eens zou kortknippen, maar dat leek Charlie echt helemaal niets.
Fred, George, Ginny en Hermelien hadden het over Griffoendor en Zweinstein. Daar zou hij in principe graag over mee gepraat hebben – thuis kon hij immers veel van die dingen niet zeggen, anders zou zíjn moeder hem misschien van school halen – maar Bill en Ron waren ondertussen ook beneden verschenen, dus praatte hij met Ron mee.
Tijdens het eten door werd hij af en toe aangesproken door Arthur, de tweeling en Ginny, die er allemaal niets mee in zaten door de ruimte heen te schreeuwen als dat was wat nodig was.
Hij besloot dat er niets zo gezelligs was als ontbijt met de Wemels toen hij na afloop opstond om te helpen opruimen. En de stralende glimlach die hij er van Molly voor terug kreeg?
Ze deed hem denken aan zijn eigen moeder.

Harry had nog nooit Nieuwjaar zonder zijn familie gevierd, dus toen ze om tien uur vertrokken (zonder Molly en Arthur) wist hij niet wat te verwachten. Sowieso wist hij niet of er überhaupt iets was in Ottery St. Catchpole, het kleine dorpje in Devon waar de Wemels een huis in de heuvels had.
“Wacht, we moeten eerst –“ Ginny trok aan Freds mouw om hem tot stilstand te krijgen. “Ik ben zo terug, oké?” Maar in plaats van terug naar het Nest te lopen, klauterde ze de met sneeuw bekleedde heuvel op.
Het duurde niet lang voor de tweeling een sneeuwballengevecht had ontketend. Harry, Hermelien en Charlie wisten zich er buiten te houden en stonden samengepropt, rillend van de kou.
Harry’s hart sloeg dubbel zo snel toen hij een sterke arm om hem heen voelde wikkelen. Een, twee, drie tellen lang bleef hij stokstijf staan, alsof hij bevroren was, toen smolt hij tegen Charlie’s lichaam aan. Hij was nog steeds zo warm als hij hem herinnerde.

Loena. Hij had Loena Leeflang niet meer gezien sinds die ene gefaalde kus in de bibliotheek bij Pancras, waar hij altijd heengegaan was na school zodat hij niet op dezelfde bus naar huis als Dirk moest zitten. Het was één van de laatste dagen voor de zomer geweest en sindsdien was hij altijd in Zweinsveld geweest.
Tot nu.
Hij had niet eens geweten dat ze híer woonde, in Devon – hij had haar altijd in Londen gezien.
Maar ondanks dat het al meer dan een half jaar geleden was, stevende ze recht op hem af en gaf hem een knuffel. Ze voelde aangenaam in zijn armen, ze was zo klein dat hij zich erdoor groter voelde, en ze rook lekker. Met een glimlach duwde hij haar eindelijk van zich af, maar hield haar bij haar schouders stil zodat hij haar aan kon kijken. “Ik wist niet dat je hier woonde!”
Dat was blijk genoeg dat ze nooit écht vrienden waren geweest, maar dat deerde hem nu niet zo.
Arm in arm met Loena aan één kant, Hermelien aan de andere, en Ginny nog naast Loena liepen ze verder.
Er stond een bus op hen te wachten onderaan de heuvels, waar het centrum van het dorpje begon, en daarop zat Leo Jordaan. Nu waren ze compleet.

De club was helemaal volgepropt. Zodra ze hun jassen bij de vestiaire hadden achtergelaten, waren ze ook meteen de drie meiden kwijt; die drongen zich de dansende massa in en verdwenen.
Ron keek hen sip na.
Zijn broers lieten hem echter niet al te lang treuren en samen baanden zij zich ook een weg door de mensen, al deden zij het om tot aan de bar te geraken. Harry voelde hoe Charlie naar zijn hand zocht. Al heel de avond had hij steeds naar lichamelijk contact gezocht, op de bus ook, en Harry wist niet goed wat hij daarvan moest denken, of hij mócht denken dat er meer achter zat, maar hij liet het zich welgevallen. Charlie’s hand was warm tegen de zijne.
Bill bestelde bier voor hen allemaal. In Zweinsveld kenden ze genoeg mensen dat identiteitskaarten nooit gevraagd werden, hier was dat wel zo en waren de meeste van hen nog geen 21. Ron had zijn bier al op voor Harry de zijne nog maar gekregen had.
Het groepje verplaatste zich naar een stel banken in de hoek, waar zo weinig licht kwam dat het niemand zou opvallen als ze flessen alcohol van onder hun trui haalden en er hun glazen mee vulden. Het plan was immers om helemaal van de kaart te zijn, een laatste keer voor ze hun tentamens hadden.
Harry was er al goed op weg voor. Na zijn bier achterover geslagen te hebben – op aanmoediging van de Wemels en Leo – dronk hij ook gulzig van de wodka. Elke keer zijn gezicht vertrok, lachten zijn vrienden luider dan de muziek.
Ze speelden spelletjes. Ze gingen dansen. Ron zagen ze niet meer terug, maar ze wisten niet of zijn danspartner – een knap, Japans meisje dat vurig blozend tegen Ron was komen praten – hem ergens naartoe had geleid of dat de jongen op zoek was naar Hermelien.
Fred, George en Leo haalden een half uurtje voor twaalven een camera boven en vlogden ondanks/door het kabaal heen over Nieuwjaar – Harry wist dat er nauwelijks iets van te horen zou zijn, maar wist beter dan in discussie te gaan met een dronken Wemel.
Een paar minuten voor 00:00 trok Charlie hem van de bank. Hij kwam op onstabiele benen terecht en grinnikte toen hij zich aan de man overeind moest houden. Weer die arm om hem heen, die warme glimlach die hij al heel de dag gekregen had.
Met het alcohol in zijn systeem voelde hij zich zelfzeker genoeg om te beseffen dat Charlie inderdaad iets… íets wilde, íets voelde. En ongewild deed dat zijn gedachten naar Draco verschuiven.
Hij had een kans gewild. Hij wist niet of Draco daar ook zo over had gedacht, überhaupt aan hem had gedacht, maar het was nooit mogelijk geweest. Een vriend van Dirk was niet de soort persoon waar hij zichzelf voor wilde laten vallen.
Dus waarom kon hij niet gewoon leren uit zijn fouten? Waarom kon hij die aantrekking niet tot Charlie voelen? Hij wilde het tot Charlie voelen. Wilde Charlie -
“Tien!”
Hij stond tegen Charlie opgedrukt en hoewel de man heel aantrekkelijk was, zo ontzettend veel knapper dan zijn broers dat die het vast oneerlijk vonden, wist hij niet of hij ooit meer zou kunnen voelen voor hem. Ooit íets zou kunnen voelen.
Was hij gedoemd aan Draco te blijven denken tot hij van Zweinstein afstudeerde?
“Vijf!”
“Ik ga je zoenen,” fluisterde Charlie in zijn oor. Een rilling kroop over Harry’s rug en hij voelde iets warm en tintelend in zijn maag.
“Oké.”
“Drie! Twee! Een!”
Draco wie? Een sterke, warme hand op zijn wang, een sterke, warme hand op zijn rug en een sterke, warme kus tegen zijn mond. Charlie voelde weer als vuur, en toen hij met zijn tanden Harry’s onderlip wegtrok, liet de jongen een trillende kreun ontsnappen.
Hij was nog nooit zo gekust.
Loom knipperend (en ongetwijfeld blozend) deed hij een stapje achteruit, moest weer overeind gehouden worden. Drinken en kussen, de combinatie deed zijn funderingen beven.
Hij wilde dronken zijn en meer meer meer.

Harry danste met Charlie. Liet zich welwillig weer naar de- een muur leiden, niet dezelfde plek als eerder. Zijn vrienden waren kwijt. Meer kussen. In zijn hals, tegen zijn kaak. Hij hield de voorkant van Charlie’s shirt in zijn vuisten en drukte zijn mond tegen Charlie’s sleutelbeen. Liet een zuigplek achter en voelde zich daar ontzettend trots over.
Harry danste meer, zelfs zonder Charlie.
Hij verloor zichzelf, de controle. Dronk meer. Voelde zich even gemakkelijk in deze club als bij zijn Griffoendorfamilie, waar ze hem niet beoordeelden over wat hij deed – er juist aan mee deden, lachen, vallen, huilen samen, allemaal samen.
De laatste keer dat hij in een club was, timmerde Dirk hem in elkaar. En hij had er de blauwe plekken nog van, maar niet de pijn. Hij had het gedeeld. En hij was er beter door geworden.
Nu was hij vrij.

Hij vond Loena bij Bill. Ron was nog steeds weg. Fred en Leo waren weg. George lag op de bank met de camera in zijn hand en filmde zijn gezicht van wel heel dichtbij – de lens zat zo goed als in zijn mond.
“Kga ze vinduh!” riep Harry en draaide zich weer om. Hij kreeg nog net Charlie’s glimlach mee. Die godverdomde glimlach.
Vinden deed hij ze. Leo en Fred zaten midden in een impromptu pokerspel aan de bar, wedden een veel te gigantische som geld en wonen nog ook. Hermelien en Ginny vond hij in het midden van een juichende kring mensen; Hermelien zat op een stoel, Ginny op haar schoot, heupen wiegend, armen over haar schouders, een nieuwsgierige hand van de brunette onder haar T-shirt, hun monden zo verstrengeld dat ze dit niet voor de eerste keer deden, al heel de avond deden?
En hij vond Ron. Die stond erbij en keek ernaar.

De rit naar huis was ongemakkelijk. Harry liet Ron zitten, wist niet wat hij kon zeggen of doen, en kroop tegen Charlie aan.

Hij werd de volgende ochtend wakker in een comfortabel bed en een sterke, warme arm over zijn heup gedrapeerd.

Reacties: