FanFic.nl

Online verliefd (AF)

第二章 (Hoofdstuk 2)

Gelukkig word Calum weer een stuk spraakzamer als we op een ander onderwerp overgaan en alle belangrijke nieuwtjes uitwisselen. Vierentwintig maanden passen nou eenmaal niet op een stel ansichtkaarten of in een paar korte telefoongesprekken of mailtjes. Calum vertelt ons vreselijk grappige verhalen over zijn eerste dagen op de Engelse school, zijn klasgenoten en het afschuwelijke Engelse eten dat ze 's middags in de schoolkantine serveerden. Als hij tenslotte met getuite lippen het deftige Britse accent van zijn lerares Engels imiteert en daarbij voor ons op en neer trippelt alsof hij op hoge hakken loopt, vallen Emma en ik bijna van de bank van het lachen. Ja, nu zijn wij aan de beurt. Emma en ik stellen Calum op de hoogte van de nieuwste roddels uit onze klas en vertellen enthousiast over de muziekles op school, de geplande tentoonstelling waar wij misschien bij mogen optreden en de wedstrijd waarop we ons al sinds het begin van het schooljaar voorbereidden.
,,De opening volgende week donderdag wordt echt super,” zegt Emma. ,,Het thema is Sprookjes. We hebben ook al geweldige ideeën voor onze nummers. De enige die de boel voor iedereen verpest is Ella.” Emma spreekt haar naam uit alsof het een besmettelijke ziekte is. Dat is ook eigenlijk heel toepasselijk, want van Ella's irritante stem kan je werkelijk koppijn krijgen, en de zware parfumwolk die altijd om haar heen hangt, maakt me vaak misselijk.
,,Is ze echt nog altijd zo erg?” vraagt Calum. Ongetwijfeld denkt hij net als ik aan de ontelbare scenes waarin we maar al te graag gezien hadden dat die vreselijke trut door de aarde was verzwolgen.
,,Nog altijd zo erg?” herhaalt Emma verontwaardigd. ,,Ze wordt elke dag erger!”
,,Maar Ella gaat de pret voor ons echt niet bederven,” voeg ik eraan toe. ,,De eerste prijs is een muziekcursus bij Caro Emerald, de beroemde zangeres. Wauw, dat zou echt fantastisch zijn!” Emma knikt instemmend.

Pas tegen de avond lopen we samen naar huis.
,,Het is echt fijn om weer hier te zijn.” Calum kijkt omhoog naar de sterrenhemel. ,,Engeland was leuk, maar ik heb dit allemaal vreselijk gemist. En vooral natuurlijk jullie twee, stelletje idiote meiden.”
,,Slijm, slijm,” zegt Emma met een grijns en ze geeft Calum een klap op zijn rug. ,,Wij jou toch ook, Calum Einstein, wat dacht jij dan? Het werd echt hoog tijd dat je terugkwam.” Een moment lang is het stil tussen ons en we kijken naar de maan, die langzaam achter de huizen vandaan kruipt.
,,Nou ja, tot morgen op school dan maar.” Zegt Calum bij de volgende straathoek, waar hij zijn fiets had neergezet. Hij haalt hem van het slot, zwaait nog een keer naar ons en racet dan weg. Emma en ik moeten de andere kant op. We wonen in hetzelfde flatgebouw, waar Calum vroeger ook gewoond heeft voordat zijn vader een baan als hoogleraar in Engeland had geaccepteerd. Nu is de familie Hood naar een vrijstaand huis aan de andere kant van de stad verhuisd. Emma en ik zijn lopend en hoewel we het best koud hebben, maken we een kleine omweg langs de oude speeltuin die vlak voor ons flatgebouw ligt. Er staan een paar enorme bomen omheen. De takken zijn nog kaal, maar dat zal snel veranderen nu het voorjaar nadert. Eigenlijk zijn we er al veel te oude voor, maar toch komen Emma en ik hier nog steeds graag om naast elkaar op de schommels te zitten en te kletsen.
,,Onze voorbeeldige Calum,” zegt Emma hoofdschuddend terwijl ze langzaam naar voren en weer terug schommelt. ,,Grappig, hè?”
,,Hm, hij is echt flink veranderd. Uiterlijk dan,” antwoord ik. ,,Verder is hij gelukkig nog dezelfde. Het is net alsof hij helemaal niet weggeweest is.”
,,Vind ik ook.” Een tijdje zitten we zwijgend te schommelen en wijden we ons aan onze eigen gedachten. Opnieuw denk ik aan de ontmoeting met de leuke jongen, van wie ik niet veel meer weet dan dat hij een diepe indruk op me gemaakt heeft. Weet ik nou maar hoe ik ervoor kan zorgen dat ik hem nog eens tegenkwam. ,,En wat ben je nu van plan?” vraagt Emma plotseling uit het niets.
,,Hoe bedoel je?” Ik doe alsof ik mijn vriendin niet begrijp, terwijl ik natuurlijk heus wel snap waar ze het over heeft.
,,Doe maar niet zo onschuldig.” Emma kijkt me grijnzend aan. Ook ik begin te giechelen. Na al die jaren dat we elkaar nu al kennen, is het niet erg moeilijk om te raden wat de ander denkt. Ik haal mijn schouders op.
,,Wat zou ik moeten doen? Afwachten, er zit niets anders op.”
,,Nola, binnenkomen! We gaan eten!” Mijn moeder steekt haar hoofd uit het keukenraam op de derde verdieping, zoals ze dat al tien jaar lang doet wanneer ze dacht dat wij hier buiten zaten. Soms zal je bijna denken dat de tijd stilstaat... maar alleen soms...

,,En, hoe is het met Calum?” vraagt mam terwijl ze een bord voor mijn neus neerzet.
,,Hij is vast erg veranderd, of niet?” bromt pap, die zich zoals altijd achter zijn krant verschuilt. Pas als ik antwoord, legt hij hem even neer.
,,Een beetje.” Zeg ik. Snel smeer ik een boterham. Één hap is genoeg om hem voor de helft in mijn mond te laten verdwijnen.
,,Waarom heb je zo'n haast?” vraagt mam verbaasd. ,,Je hebt voor vandaag geen plannen meer, toch?”
,,Hoogstens je wiskunde leren.” Zegt pap nadrukkelijk. Het klinkt eerder als een bevel dan als een veronderstelling. Het onderwerp gaat hem zelfs zo aan het hart dat hij zijn krant weglegt en me met samengeknepen ogen aankijkt. Wiskunde is voor mijn vader echt thema nummer één. Alsof er in het leven niets belangrijkers bestaat! Alleen maar omdat hij ooit was blijven zitten vanwege wiskunde, denkt hij nu dat de hele toekomst van zijn dochter afhangt van getallen en vergelijkingen. Terwijl hij zelf toch best iets bereikt heeft. Hij werkt als freelancejournalist bij de krant, weet daardoor voortdurend welke interessante dingen er spelen en kan vaak vanuit huis werken. Maar altijd als ik hem probeer uit te leggen dat ik geen tweede Einstein wil worden, maar liever een tweede Caro Emerald, krijg ik dezelfde preek te horen: ,,Zodra jij je diploma in je zak hebt, mag jij je eigen keuzes maken.” Vandaag heb ik geen zin in dat soort discussies en dus mompel ik alleen: ,,Ik wilde toch al meteen met wiskunde beginnen.” En vertrek naar mijn kamer. Ik ga ook inderdaad aan mijn bureau zitten, maar in plaats van mijn wiskundeschrift pak ik mijn muziekschrift uit de la. Het woordje 'meteen' laat naar mijn mening nog wel wat ruimte voor interpretatie vrij. Ik moet een nummer bedenken voor de tentoonstelling. Emma en ik willen allebei een nummer zingen, maar ja dan moet er nog wel een nummer komen. Even denken: Sprookjes... Assepoester, Doornroosje, Rapunzel... allemaal sprookjes, maar ja wat voor nummer past daar nu bij? Once upon a dream dat is van Doornroosje, die is misschien wel goed om te schrijven en te oefenen. Ik pak mijn gitaar en terwijl ik de akkoorden speel, schrijf ik de tekst erbij. Yes, al het eerste nummer. Even denken. Wat zingt mijn vader wel eens... eh... o ja! Zip-a-dee-doo-dah, zo heet het nummer. Het is van de film song of the south uit 1946. Eens kijken of ik die kan spelen en zingen. Ik zoek het nummer op via YouTube en speel mee. Dat lied is leuk zeg! Misschien die ook maar bij de mogelijkheden zetten. Ik zet Once upon a dream en dit nummer dan in mijn schrift. Eens kijken wat Emma ervan vind morgen op school. Part of your world van the Little Mermaid, natuurlijk ook! Dat zijn al drie nummers die we kunnen spelen, fantastisch! En plots krijg ik een ander idee, het heeft niks met het thema te maken, maar met de droomjongen. Ik begin te schrijven en bekijk het eindresultaat. Het is echt goed geschreven, de woorden. Ik zucht. Zelfs in de vorm van muziek weet hij een kriebel in mijn maag te veroorzaken. Wat heb ik er niet voor over om hem nog eens tegen te komen! Ik zal echt al mijn moed bij elkaar rapen en hem aanspreken. Tenslotte word ik al bijna zeventien en heb ik nog nooit een vriendje gehad. Zelfs die verschrikkelijke Ella heeft een keer iets gehad met een jongen uit 4b. Al heb ik die jongen zelf nog niet met een tang durven beetpakken. Maar goed, het gaat om het principe.

Ik weet niet hoelang ik met mijn hoofd op mijn handen gesteund naar de nummers heb zitten staren als ik word opgeschrikt door geklop. Snel verstop ik het muziekschrift onder mijn wiskundeschrift en doe alsof ik ingespannen zit te werken. Pas dan dringt het tot me door dat het niet pap of mam geweest is die op de deur klopte, maar Emma die tegen de verwarming tikt. Emma woont recht onder ons. En aangezien het een oeroude flatgebouw is, kunnen we elkaar al sinds we klein zijn met klopsignalen tegen de radiatoren van alles doorgeven. Natuurlijk moet je het niet overdrijven, want dan krijg je minstens de buren en eventueel ook nog je ouders op je dak. Het kort-kort-lang dat nu een paar keer achter elkaar klinkt, betekend: ,,Kan ik nog even langskomen?” Zelfs in het tijdperk van e-mail en internet hebben wij nog altijd zo onze eigen methodes. Met één klop sein ik 'ja', hoewel ik weet dat mijn vader me liever alleen met mijn wiskundehuiswerk had gezien. Maar soms zijn er nu eenmaal belangrijkere zaken te doen dan de dingen die onze hooggeachte ouders wensen.

Drie minuten later zit Emma bij mij op de kamer. Ze heeft het zich op mijn bureaustoel gemakkelijk gemaakt, terwijl ik met mijn armen achter mijn hoofd op mijn bed lig. Op de een of andere manier doet de setting me denken aan die van een gesprek tussen psychiater en patiënt.
,,Nou, mevrouw Henderson, laten we ons dan eens over uw probleem buigen.” Emma heeft weer eens precies hetzelfde gedacht als ik.
,,Het probleem heeft blond haar, de mooiste lippen die ik ooit heb gezien en de aller-verleidelijkste knipoog die ik mijn leven heb gekregen!” Opnieuw zie ik hem voor me en ik smelt meteen weg als een ijsblokje in een cocktailglas.
,,Dat klinkt als een zeer interessant probleem.” Merkt Emma op. Ik rol op mijn buik en duw mijn gezicht in het kussen.
,,Waarschijnlijk zie ik mijn probleem toch nooit meer terug.” Mompel ik bijna onverstaanbaar tegen de donsveertjes.
,,Ach, dat lossen we wel op. Het was vast niet de laatste keer dat die jongen bij de Eenhoorn was. Je komt hem er heus nog wel eens tegen.” Psychiater dr. Emma is nu weer veranderd in haar normale zelf en ze klinkt even optimistisch en praktisch als altijd. Opeens slaakt ze een enthousiaste gil. ,,Deze nummers klinken echt te gek!” krijst ze. Van schrik sta ik rechtop op mijn bed. Emma wappert opgewonden met een van de nummers voor mijn gezicht. Blijkbaar heb ik ze toch niet goed genoeg onder mijn wiskundeschrift verstopt. ,,Echt super! Wanneer gaan we oefenen? Als we deze insturen en het spelen op de tentoonstelling, waar je hunk ook komt, zal hij je echt wel mee uitvragen en dan heb jij hem zo te pakken!” Hoewel ik natuurlijk blij ben met haar complimenten, vind ik het toch pijnlijk dat mijn vriendin het nummer heeft gevonden.
,,Zit je zomaar in mijn spullen te rommelen?” val ik uit en ik probeer het nummer van haar af te pakken, maar daardoor valt het hele schrift op de grond en het nummer wat ik voor hem geschreven heb, ligt nu open. Emma ziet het en leest het.
,,Dit is nog beter! Als hij dit hoort, is hij de jouwe.” Ik schiet in de lach en probeer het nummer nogmaals te pakken. Maar Emma springt nu als een idioot door mijn kamer, met de tekening nog in haar hand. En aangezien ze minstens twee koppen groter is dan ik, maak ik tegen haar geen schijn van kans. De wilde jacht stopt pas als de bovenbuurvrouw met een hard, zwaar voorwerp tegen mijn plafond, respectievelijk haar vloer bonkt. We kijken elkaar eerst een seconde lang geschrokken aan en krijgen dan een gigantische aanval van de slappe lach. We beginnen te gieren van het lachen en krijgen nauwelijks nog lucht. De slappe lach hebben is een van de leukste dingen die je met je beste vriendin kunt doen, echt! Tenzij het natuurlijk tijdens school gebeurt, wat ook geen zeldzaamheid is. ,,Nee, serieus,” zegt Emma als ze weer een beetje kan praten. ,,Dat krijgen we wel voor elkaar.”

Reacties: