FanFic.nl

Harry’s geheim [5-shot]

3

En zo kwam het dat Harry uiteindelijk meer tijd doorbracht in de Kamer van Hoge Nood dan op welke andere plek ook. Zijn cijfers lieten te wensen over en Ron vroeg zich af waarom hij zijn beste vriend alleen nog maar zag als leider van De Strijders van Perkamentus of slapend in de les. Hermelien maakte zich zorgen over de wallen onder zijn ogen en de geheimen die bijna voelbaar tussen hen in hingen, maar Harry had haar nog altijd niet verteld over zijn stiekeme afspraakjes met Draco.
In de gang liet hij zich door Draco aan de kant duwen, liet hij zich de huid vol schelden, bedreigen en een enkele keer zelfs ontmantelen. Hij deed zijn best Hermeliens verwoede pogingen de Zwadderaars van school te laten trappen te onderdrukken, maar ze hield voet bij stuk en ze spendeerde bijna net zo veel tijd in de bibliotheek als hij met Draco in hun eigen witte woonkamer. Ron snapte niet zo goed waar zijn vrienden gebleven waren, maar iets hield Harry tegen het hem te vertellen, iets waar hij zijn vinger niet helemaal op kon leggen.
Hij kon het pas benoemen toen hij, tegen Pasen, de Kamer van Hoge Nood betrad en Draco aantrof op de bank, in kleermakerszit en met een cadeauverpakking in zijn hand. Harry sloot de deur achter zich en nam de jongen vragend in zich op. ‘Wat is dat?’
‘Een verzoeningscadeau,’ zei Draco zachtjes, terwijl Harry naast hem plaatsnam op de bank.
Dus het was toch een list? ‘Waarvoor?’
‘Ze hebben Cho, Harry. Ze zijn nu bezig hun handen op een flesje waarheidsserum te leggen, daarna zullen ze het haar toedienen jij weet net zo goed als ik dat ze jullie allemaal zal verklikken. Ze… morgen, overmorgen, ik weet het niet, maar binnenkort zullen jullie definitief opgeheven worden en het spijt me dat ik niets heb gedaan om het te stoppen.’
Harry staarde hem aan, wist niet wat hij moest zeggen. Was het waar? Hoeveel zouden ze uit haar weten te trekken? Moest hij de anderen waarschuwen?
‘Je kunt niets doen,’ leek Draco zijn gedachten te lezen. ‘Ze hebben haar in de ziekenzaal, onder één of ander excuus en madam Pleister heeft hele strikte instructies gekregen niemand bij haar te laten. Die instructies leken genoeg om dreigementen om haar te laten gehoorzamen. Je kunt mensen waarschuwen, maar het gaat niets uithalen. Waar gaan ze heen? Naar huis? Dat is opgeven voordat de strijd überhaupt losgebarsten is en als je me iets geleerd hebt de afgelopen weken, is het dat dat niet is hoe je een oorlog wint.’
Harry knikte, ademde diep in, liet de woorden tot zich doodringen. Draco reikte hem het pakje aan en Harry nam het over, voorzichtig alsof hij verwachtte dat het in zijn handen uiteen zou klappen, hem zou veranderen in een explosie van brandende stukjes Harry. Hij wierp een blik op Draco en zag dat die het gemerkt had, de gekwetste glans in zijn ogen, de onzekerheid die door de blosjes op zijn wangen heen schemerde en snel sloot Harry het pakje steviger in zijn handen, maakte de strik los, haalde de doos erom vandaan en…
‘Chocola?’
Draco knikte alleen maar, duidelijk zenuwachtig.
‘Ik… Draco, als je me probeert te vergiftigen dan – ’
De Zwadderaar gooide gefrustreerd zijn armen in de lucht: ‘Waarom moet je altijd alles verpesten, Harry? Ik dacht eindelijk dat het goed zat tussen ons, dat je me geloofde, dat je me zou helpen met onderduiken, zoals we afgesproken hadden, dat ik open kaart met je kon spelen en dat je me niet uit zou lachen, dat je me niet…’ De jongen viel stil, veegde agressief de ene traan die langs zijn wang naar beneden gleed van zijn gezicht en schudde zijn hoofd, verslagen.
‘Open kaart?’ vroeg Harry, schuldbewust, nieuwsgierig en ergens, diep van binnen, nog steeds een beetje bang dat Draco inderdaad nog steeds Malfidus was en bezig was hem ergens in te luizen.
‘Oh, kom op. Je denkt toch niet dat ik zomaar ineens dacht dat ik goed wilde worden, terwijl me altijd geleerd is dat ik al aan de goede kant sta? Je denkt toch niet dat het mijn vijftiende verjaardagstaart was die me in mijn oor fluisterde dat ik mijn leven drastisch moest veranderen? Mijn vader? Korzel? Die ouwe taart van een Perkamentus? Het was jij, Harry. Jij. En ik dacht, ik hoopte, ik…’
Harry keek van de trillende Draco naast hem naar de chocolaatjes in zijn eigen handen, liet de beelden zich vermengen met de woorden die zojuist zijn trommelvliezen gepasseerd waren en langzaam, heel langzaam begonnen de puzzelstukjes op hun plaats te vallen. ‘Je…’ stamelde hij. ‘Dat meen je niet.’
Draco keek hem niet aan toen hij zei: ‘Ik wou dat het niet zo was, Potter. Harry. Zie je? Daar ga je, ik… fuck. Fuck!’ Hij verborg zijn gezicht in zijn handen en Harry werd overspoeld door een schuldgevoel zo hevig dat hij de chocolaatjes op de bank neerzette en een stukje opschoof zodat zijn schouder zachtjes tegen die van Draco botste. Toen legde hij een arm om de schouders van de jongen, trok hij hem zachtjes tegen hem aan in een poging hem te troosten. Zo zaten ze een poosje in stilte, Harry luisterend naar het zachte gesnik van de jongen in zijn armen en zijn eigen hart dat daarbovenuit schreeuwde, klopte, bonkte, streed in zijn borstkas. Met zijn duim wreef hij voorzichtige cirkels in Draco’s schouder tot na een kleine eeuwigheid het schokken van Draco’s lichaam langzaam minder werd.
‘Het spijt me,’ fluisterde Harry tegen de blonde haren die zijn neus kriebelden. Hij betrapte een minuscuul vlindertje in zijn buik toen de jongen zijn hoofd iets dieper tegen Harry’s huid aan drukte. Hij gaf een aanmoedigend kneepje in Draco’s schouder en voelde hoe de jongen zijn hoofd langzaam optilde, zijn ogen door zijn natte, blonde wimpers heen op Harry richtte, op Harry’s ogen, Harry’s neus, Harry’s mond…
Harry was zelf degene die de afstand tussen hen in overbrugde, die zijn lippen zachtjes op die van Draco plaatste en voelde hoe de vlinder in zijn buik van pure extase overleed en, als een opgevoerde Fenix, duizenden vlinders uit zijn as liet oprijzen. Ze fladderden omhoog, door Harry’s borstkas naar zijn keel (waar ze hem mogelijk wel of niet heel even heel zachtjes tegen Draco’s lippen deden kreunen), door tot achter zijn ogen waardoor hij sterretjes zag, zijn hersenen uitgeschakeld werden en hij alleen maar kon voelen met een intensiteit die hem compleet ongewoon was.
Toen hij uiteindelijk zijn lippen een heel klein stukje van die van Draco af haalde om te kunnen fluisteren dat het hem speet, realiseerde hij zich pas dat de vlindertjes hem met zijn armen om Draco’s hals op diens schoot getrokken hadden; dat Draco’s vingers zich in zijn heupen hadden ingegraven en bovendien begreep hij eindelijk waarom hij de afspraakjes angstvallig verborgen had gehouden voor zijn vrienden. Niet omdat hij bang was dat ze hem zouden veroordelen, niet omdat hij bang was dat ze Draco geen kans zouden gunnen en niet eens omdat hij bang was dat Draco een dubbele agenda had… maar omdat hij zelf een dubbele agenda had gehad; eentje die de blonde jongen voor hem uitgespeld had en eentje die naadloos bleek samen te vallen met de zijne.
Draco drukte een kort, zacht kusje tegen zijn lippen en fluisterde, nauwelijks hoorbaar: ‘Het spijt mij ook,’ waarna hij de halve millimeter afstand tussen hen weer overbrugde en Harry verdwaalde in zijn oase van vlinders.
Toen hij zich uiteindelijk weer terugtrok, keek Draco hem koortsachtig aan en fladderden de vlindertjes nog zachtjes na terwijl Draco’s lippen tergend langzaam omkrulden tot een glimlach. Toen richtte de blonde jongen zijn blik Harry’s shirt en mompelde hij: ‘Ik heb nagedacht over… over de opties die we bedacht hebben,’ zei hij. ‘Ik… Ik denk dat ik het best hier kan blijven, in de Kamer. Dan kun jij me af en toe op komen zoeken zodat ik iemand heb die me erdoorheen sleurt en ik niet toegeef en dan… dan kun jij intussen je leger trainen om Jeweetwel te verslaan en als hij verslagen is kan ik – kunnen we…’ Hij zuchtte en Harry plaatste een impulsieve kus op zijn neus: ‘Klinkt als een plan, Draco. Klinkt als een prima plan.’

Reacties: