FanFic.nl

Before I Die [Af]

26

Een hele week later en de jongens staan op het punt om het podium op te gaan. ,,Ben ik de enige die nerveus is?’’ Ashton kijkt de rest aan die hun hoofd schudden. ,,Nop wij zijn gewoon goed in het niet laten zien.’’ Antwoord Luke terwijl hij Ashton een klopje op zijn schouder geeft waarna hij zijn gitaarband goed doet. Ik kijk naar Michael die samen met Calum aan het springen is. Een glimlach tovert zich gelijk op mijn gezicht terwijl ze rond springen. Vaag hoor ik de teller af beginnen te tellen en Mark komt aangelopen. ,,Klaar gaan staan jongens over een minuut moeten jullie op.’’ Waarna hij weer verder loopt, waarschijnlijk naar Niall en de jongens. Michael komt mijn kant opgelopen en ik sta op terwijl hij onze vingers verstrengeld en me meeneemt backstage. Daar aangekomen drukt hij zijn lippen op die van mij terwijl Ashton het podium op rent en begint te drummen. ,,Ik hou van je vergeet dat niet, en laat me alsjeblieft nooit meer zo schrikken zoals de eerste dag van de tour wil je.’’ Michael drukt zijn lippen snel op die van mij waarna hij het podium op rent. Ik kijk toe via de zijkant terwijl ik op mijn lip bijt en mijn gedachten terug gaan naar een halve week geleden.



De jongens komen richting backstage en ik begin te rennen. Mijn benen gaan op hun snelst terwijl ze weten waar ze heel moeten. Tower Bridge. ,,Chanti?!’’ Ik ren door de gangen terwijl ik de nooduitgang neem naar buiten en door de straten ren. Ik krijg gekke blikken van mensen die me aankijken, maar wat denk je dan een meisje dat met tranen over haar wangen rent alsof haar leven ervan afrent. ,,Chantal!’’ Ik kijk even snel om terwijl ik blijf rennen en zie de haren van Michael in de verte aankomen. Shit! Nog een paar straten, doorblijven rennen! Ik dwing mijn benen sneller te gaan terwijl ik mijn hart nu al in mijn borstkas tekeer voel gaan. Ik ren door een groepje meiden die me bitchy aankijken terwijl ik doorren nog een hoek om en dan ben ik er bijna. Ik hoor gegil en kijk even snel om naar Michael die zich door de groep meiden probeert te wringen. Snel ren ik door terwijl ik de brug al dichterbij zie komen. Mensen kijken me nog steeds raar aan als ik ze voorbij ren. Een stoplicht staat op rood en ik ren door, desnoods word ik nu aangereden ook goed een goede klap op mijn hoofd en dan ben ik ook wel dood. Autoremmen piepen terwijl ik ervoor langs ren. Na nog twee minuten rennen kom ik bij de brug aan en begin op de rand te klimmen. Mensen stoppen even en ik ga zitten waardoor ze weer verder lopen, fietsen en verder rijden. Zodra de brug even leeg is ga ik staan. ,,Het spijt me.’’ Ik sluit mijn ogen en maak me klaar om te springen. Twee armen komen om mijn middel en nog voordat ik kan springen sta ik weer op de grond. Ik open mijn ogen en kijk in de betraande ogen van Michael. ,,Waarom?’’
,,Ik ben het niet waard om te leven.’’
,,Jawel, dat ben je wel.’’
,,Ben ik niet.’’
,,Ben je wel. Ik vertrouw je, waarom?’’
,,Waarom vertrouw je me? Je weet wat ik wil doen nu ik de bucketlist af heb. Nu ik hem afheb is het mijn tijd om te gaan.’’
,,Je gaat niet!’’
,,Waarom? Waarom niet? Geef me een goede reden!’’
,,Ik hou van je!’’
,,Ik ook van jou Michael, maar ik moet gaan. Ik kan dit niet meer.’’
,,Ik ben niet de enige die van je houd. Niall houd van je, je vriendinnen, de andere jongens. De fans zelfs hun houden van je. Alsjeblieft doe het niet.’’ Tranen stromen over mijn en Michaels wangen waarna hij zijn lippen op die van mij drukt. ,,Alsjeblieft Chantal, we kunnen niet zonder je.’’ Voorzichtig knik ik.
,,Sorry!’’ Snik ik terwijl nieuwe tranen zich een weg over mijn wangen maken naar beneden.
,,Het spijt me dat ik er überhaupt aan gedacht heb? Ik ik.’’ Michael drukt zijn lippen op mijn voorhoofd waarna hij mijn tranen wegveegt met zijn duimen. ,,Zolang je nu er maar niet meer aan denkt. Ik heb toch gezegd dat ik je zal helpen. Ik ga zorgen dat je er niet meer aan denkt en dat je ook nooit meer het mesje op je pols zet. Kom dan gaan we nu terug en dan ga jij genieten van het optreden van je broer okay?’’ Ik knik kort waarna Michael zijn lippen weer op die van mij drukt. ,,Ik hou van je, vergeet dat nooit.’’


Ik probeer te tranen tegen te houden terwijl ik naar de jongens kijk. Ze zijn met een van hun laatste nummers bezig en het is nu of nooit. Ik draai me om en loop weg van backstage en door de gangen. ,,Chanti wat doe je hier? Moet je niet backstage kijken?’’ Shit Niall, natuurlijk hun moeten zich achter al klaar gaan maken. ,,Ik voel me niet zo lekker, dus ik ga alvast naar bed.’’
,,Okay, doe je wel voorzichtig? Ik zal het tegen Michael doorgeven okay?’’ Ik knik en Niall drukt een kus op mijn wang waarna hij de andere achterna loopt. Ik loop verder door de gangen en open verschillende deuren totdat ik bij de parkeerplaats kom waar de bussen staan. Ik ren naar de bus terwijl er hier en daar gegil klinkt. Snel ga ik de bus in en open mijn koffer, de schoenendoos met brieven die ik naar Michael heb geschreven maar nooit heb verstuurd pak samen met de bucketlist en deze leg ik op zijn bed. Een kleine afscheidsbrief ligt erbij. Snel ga ik naar de badkamer waar ik slaappillen en paracetamols pak. Snel slik ik wat paracetamollen door samen met wat slaappillen waarna ik mijn mesje pak in mijn zak van mijn vest doe samen met nog wat andere paracetamollen en slaappillen en een flesje water. Snel ren ik de bus uit terwijl ik mijn capuchon opdoe en begin te rennen naar de dichts bijzijnde brug die ik me kan bedenken in deze plaats. Net als ik de straat uitren hoor ik one directions eerste nummer beginnen wat betekent dat Michael nu ongeveer bij de bus is. Snel ren ik door en na zo’n tien minuten aan een stuk doorrennen kom ik dan uit eindelijk bij de brug aan. Deze is minder hoog als de Tower Bridge waardoor ik ook sneller op de rand zit. Deze mag dan wel minder hoog zijn maar hij is nog steeds hoog zat. De straten zijn verlaten en ik rol mijn mouwen op terwijl ik de laatste pillen met het water doorslik. Mijn hoofd voelt duizelig en ik pak het mesje uit mijn zak en zet deze op mijn pols. Niet veel later stroomt het bloed van mijn polsen en komt met kleine druppels in het water terecht waar het een kleine rode vlek achterlaat. Ik zet het mesje op mijn andere pols waarna ik het mesje op de grond gooi en opsta. De vorige keer was het niet gelukt omdat Michael eraan kwam maar deze keer gaat het lukken. Tranen verlaten mijn wangen en stromen over mijn wangen terwijl ik naar het water kijk. In de verte hoor ik voetstappen dichterbij komen en nu begin ik toch wel zenuwachtig te worden. ,,Het spijt me Michael, Het spijt me Niall, Het spijt me Luke, Ashton, Calum, Liam, Louis, Harry en Zayn het spijt me. Het spijt me Lindy, Nola, Melina, Nadja, Madelief, Gabriela, Serena. Het spijt me Rachel, en het spijt me oom en tante. Het spijt me dat ik waardeloos ben, ze hadden al die tijd gelijk ik ben het toch niet waard. Ik zal dood moeten zijn maar dat ben ik zo ook. Jullie zullen me nooit meer zien.’’ En dan laat ik me vallen. ,,Chantal Nee!’’ Ik sluit mijn ogen terwijl ik door de lucht val. Even voel ik me een vogel, zonder zorgen zwevend door de lucht. Ik hoor de lucht door mijn oren suizen waarna ik in het ijskoude water beland. Ik open mijn mond en voel de slaappillen beginnen te werken terwijl het water zich een weg baant door mijn mond naar mijn longen en zo al mijn adem ontneemt. Ik open mijn ogen en alles word langzaam zwart. Het laatste wat ik voel is een arm om mijn middel die me omhoog trekt waarna ik niks meer hoor en voel.



Vrolijk ren ik met de jongens van het podium en ik geef mijn gitaar af. Ik kijk om me heen naar Chantal maar ze is er niet. Gelijk verdwijnt mijn vrolijke gevoel. ,,Niall waar is Chanti?’’
,,Mikey, ze zei iets van dat ze niet lekker was dus ze is alvast naar bed.’’
,,Thanks.’’ Ik pak snel een flesje water waarna ik door de gangen ren naar de bus. Snel ren ik de bus in waar ik op adem kom en het flesje water in een keer leegdrink. Ik loop naar de bedden maar vind geen Chantal. Ik kijk naar mijn bed en zie daar een brief liggen. Ik pak deze op en nadat ik de eerste twee zinnen heb gelezen ren ik de bus uit. Fuck nee! Okay Mikey denk na waar kan ze heen zijn gegaan? Een brug hier niet ver vandaan komt in me op en ik begin te rennen. Ik kan niet te laat zijn! Na onderhand tien minuten rennen kom ik bij de brug en ik stop als ik iemand op de brugrand zie zitten. Ik herken de vervaagde lila kleur en begin te rennen. Ze staat op en ik hoor haar vaag dingen zeggen terwijl ik nog snelle begin te rennen. ,,Het spijt me Michael, Het spijt me Niall, Het spijt me Luke, Ashton, Calum, Liam, Louis, Harry en Zayn het spijt me. Het spijt me Lindy, Nola, Melina, Nadja, Madelief, Gabriela, Serena. Het spijt me Rachel, en het spijt me oom en tante. Het spijt me dat ik waardeloos ben, ze hadden al die tijd gelijk ik ben het toch niet waard. Ik zal dood moeten zijn maar dat ben ik zo ook. Jullie zullen me nooit meer zien.’’ Net als ik aankom laat ze zich vallen. ,,Chantal! Nee!’’ Maar het is te laat ze is al in het water verdwenen. Ik bedenk me geen moment en klim op de brug waarna ik mezelf in het water werp om haar nog te kunnen redden, dat is tenminste wat ik hoop nog te kunnen doen.

Reacties: