FanFic.nl

Harry’s geheim [5-shot]

4

‘Het was godverdomme jouw fucking vader die het complot heeft gesmeed!’ riep Harry beschuldigend uit, zijn toverstok in zijn rechterhand boze vonken uitspuwend. ‘Wie moest het anders zijn? Eén van die naamloze lappen poppen? Korzel, met evenveel hersenen als zijn zoon? Fucking Bellatrix van Detta? Voldemort in hoogsteigen persoon? Het was jouw vader, Draco, verdomme! Jouw vader en je hebt niets gedaan, alwéér niet, het is júllie schuld, het is jóúw schuld!’
Woedende tranen stroomden over zijn wangen en hij werd er alleen maar razender van om Draco aan te kijken, zoals hij op de bank zat, wit weggetrokken en schuldbewust. ‘Mijn vader zit in Azkaban,’ fluisterde hij. ‘Als dat je beter laat voelen, dan… Hij zit in Azkaban.’
‘Het laat me niet beter voelen!’ bulderde Harry. ‘Sirius is dóód, Draco, begrijp je niet wat dat betekent? Dat betekent dat alle familie die ik had, alle hoop die ik had op een normaal leven en een normaal onderkomen, allemaal onder mijn neus vandaan gegrist zijn. Eerst mijn ouders, nu mijn oom en jij hebt het lef om te huilen omdat je pappie in Azkaban zit? Ze zouden je pappie ouderwets op de brandstapel moeten gooien! Dat is wat dreuzels eeuwen geleden deden met heksen, wist je dat? En sommige heksen, zoals Bellatrix van fucking Detta en jouw pappie, die verdienen dat nog steeds.’
Zijn knieën begaven het en hij klapte voorover op de laminaten vloer, nam de moeite niet om iets anders te doen dan zijn armen over zijn hoofd plaatsen en proberen de tranen die hardnekkig over zijn wangen stroomden binnen te houden, maar de herinneringen bleven binnenstromen; Sirius lachend; Sirius op de rug van Scheurbek; Sirius die hem vermomd als bloedhond naar het station bracht; Sirius die hem beloofde dat ze samen zouden wonen; Sirius die hem omhelsde; Sirius die door het gordijn viel om nooit meer terug te keren…
Hij had de kracht niet om de tranen te stoppen. Hij had de kracht niet om Draco weg te duwen toen die van de bank opstond en naast Harry op de grond ging liggen, zijn halve lichaam beschermend over zijn vriend heen drapeerde en met zijn vingers Harry’s warrige haar streelde terwijl hij fluisterde dat het hem speet en dat het goed was om de tranen eruit te laten en dat het hem speet en oh, wat speet het hem en dat als hij de tijd terug zou kunnen draaien, dat hij dat dan zou doen en dat hij dan zijn eigen leven gegeven zou hebben als hij daarmee Sirius had kunnen redden en als hij daarmee Harry al dit verdriet had kunnen sparen en hij stelde na verloop van tijd zelfs voor om te kijken of hij zijn handen op een tijdverdrijver zou kunnen leggen zodat hij ook op het ministerie zou kunnen zijn en Sirius tegen zou kunnen houden, zelfs als dat betekende dat hij zelf door het gordijn heen zou vallen…
Dat was het moment waarom Harry zich voorzichtig loswurmde uit Draco’s greep, rechtop ging zitten en de jongen met bloeddoorlopen ogen aankeek. Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee,’ fluisterde hij hees. ‘Nee. Je… Draco, nee, nee, nee. Ik… Dat kun je niet maken. Je kunt ze niet eerst m’n ouders laten nemen, dan Sirius en dan ook nog jou. Je moet me beloven dat je bij me blijft, dat je me niet óók verlaat. Ik kan niet… alsjeblieft?’
Draco glimlachte waterig. ‘Alsof ik ooit weg zou gaan, Harry,’ zei hij. ‘Ik zou hier blijven, als het kon. Ik zou vanaf nu nooit meer een voet buiten de deur zetten, als dat mogelijk was. Maar het wordt zomer en in de zomer moeten we naar huis en…´
Harry schudde zijn hoofd, nog steeds huilend, en hij liet zichzelf langzaam voorover zakken, richting Draco, zijn handen tegen Draco’s borst zodat hij de jongen zachtjes tegen de grond duwde. Hij gunde zichzelf de jongen als matras; zijn ellenbogen op de grond, zijn handen in Draco’s haar. Draco’s armen sloegen zich om zijn middel en hoewel hij nooit comfortabel kon liggen, protesteerde hij niet. Hij kuste alleen zachtjes Harry’s wang, waar hij net bij kon door zijn hoofd in een net niet onnatuurlijke hoek te draaien. ‘Eén september,’ fluisterde hij. ‘’s Avonds. Ik zal eerst de eerstejaars naar de leerlingenkamer moeten leiden, maar direct daarna zal ik hierheen komen Harry en ik zal op je wachten zolang als ik moet wachten tot je terugkomt, ik zal op je wachten tot je ongemerkt je slaapvertrekken uit kunt slippen en ik zal… Ik hoef alleen maar de zomer te overleven. Twee maanden, dat is niet zo veel, toch? Als ze me nu nog niet met het Duistere Teken hebben gemarkeerd, dan doen ze dat de komende twee maanden vast ook niet.’
‘Nee,’ fluisterde Harry, zachtjes, wetend dat Draco alleen maar een bevestiging wilde horen; wetend dat Draco doodsangsten uitstond en dat alles waar ze zo hard aan gewerkt hadden ongedaan gemaakt zou worden wanneer hij door liet schemeren dat hij zelf niet minder bang was. ‘Nee,’ herhaalde hij dus, zo zeker als hij het kon laten klinken, ‘nee, natuurlijk niet. Ik zal er zijn, Draco, de eerste september. Ik zal er de hele vakantie naar uitkijken en ik zal er zijn, hoe dan ook. Beloofd.’
‘Dank je,’ fluisterde Draco.
Harry tilde zijn hoofd een stukje op, net ver genoeg om Draco door zijn wimpers heen aan te kijken en hij sloeg het moment in zich op, de gebroken blik in Draco’s ogen, het filmpje tranen dat nog steeds op zijn hoornvlies plakte en waardoor hij net niet helemaal scherp zag, de doordringende wetenschap dat Draco van hem was en dat hij van Draco was en dat ze alleen maar een twee maanden durende zomer hoefden te overleven om elkaar weer een heel jaar lang te kunnen zien, te kunnen omhelzen en te kunnen kussen en, bovenal, moed in te kunnen spreken.
Harry stond zijn lippen toe om te krullen tot een voorzichtig glimlachje voordat hij ze op die van Draco drukte om hun zojuist gedane belofte te verzegelen, om haar nog echter te maken dan ze al was en om de sensatie die na al die tijd nog steeds een leger aan vlinders in zijn lichaam deed ontsnappen, vast te kunnen houden wanneer hij het twee maanden zonder moest doen.
Het duurde niet lang voor Harry’s naakte huid tegen de vloer geplakt werd, zijn lichaam zich over had gegeven aan de angst en zijn zenuwen hem toestonden te genieten van het meest kwetsbare liefdesspel dat Draco en hij tot dan toe gespeeld hadden. Hij huilde nog steeds, zachtjes, niet meer specifiek om Sirius, maar om alles bij elkaar, omdat het zo goed voelde om het er allemaal eindelijk een keer uit te kunnen laten dat hij niet meer wist hoe hij moest stoppen en omdat zelfs de uiteindelijke climax de angst en de pijn niet uit zijn lichaam wist te verdrijven.
‘Beloof me,’ fluisterde hij na afloop tegen Draco’s brandende huid, ‘beloof me dat je na de zomer nog steeds ongemarkeerd bent.’
Draco beloofde het en Harry drukte nog een laatste kus op zijn bleke, ongemarkeerde linker onderarm.

for being there

Reacties: