FanFic.nl

My trust is broken (PAUZE)

>16<

Verslagen kijk ik naar mijn koffer die al bijna vol is. Misschien moet ik maar drie fotolijstjes meenemen. Natuurlijk gaat de foto waar ik op sta met mijn moeder en Ryan mee, het fotolijstje wat Chantal voor me gemaakt heeft, gaat ook mee en het vriendenfotolijstje natuurlijk. Chantal en ik hadden die naam bedacht voor het lijstje, aangezien er drie groepsfoto's op staan en wij vrienden zijn. Het was makkelijker bedacht, dan de wiskundeopgave uit ons huiswerk. Maar goed, ik pak alle drie de lijstjes en stop ze in kranten. Ja, ik moet er niet aan denken als er een stuk gaat, dat zal zonde zijn. Ik kijk naar Chantal op de foto. Waarom moet dit ons nou gebeuren? Waarom moet ik nou perse ruzie met haar krijgen? Mijn allerbeste vriendin. Elke vriendschap heeft ups en downs, zeggen ze. Zal dit dan een down zijn? Ik haal mijn schouders op en pak mijn mobiel, die dezelfde achtergrond heeft als een foto van het vriendenlijst. Ik typ Chantal haar nummer in, maar bedenk me. Waarom zou ik de eerste stap nemen? Zij wilt me niet meer zien en of spreken en ze wilt dat ik vertrek. Chantal is niet op andere gedachten te brengen, als zij iets wilt... maar ja, ik ga sowieso naar Engeland. Het ticket is al betaald, dus veel keus heb ik niet. Ik heb alleen nog de keus om langer in Engeland te blijven of niet. Mijn moeder zal het niet veel uitmaken. Ik maak me alleen een beetje zorgen om Ryan. Hij mag dan wel tien zijn, maar hij heeft mij nodig. Ik ben ook de enige die er altijd voor hem is en nu ga ik voor twee weken weg. Is dat niet egoïstisch van mezelf? Mijn moeder werkt alleen maar, die zal geen oog voor Ryan hebben. Nou, dat is misschien ook weer niet zo, maar echt aandacht geeft ze hem niet, want dat doet ze al vier jaar niet. Ryan zegt af en toe wel eens voor de grap 'mama' tegen me en ik lach er altijd wel om, maar het is toch erg? Dat een jongen van tien zijn grote zus als moeder ziet. Nu begin ik wel te twijfelen of ik nog moet gaan. Ryan red zichzelf misschien wel, maar een kind zonder aandacht is helemaal geen kind. Hij moet genieten van het leven en spelen met wie hij maar wilt. Hij moet ouders hebben die om hem geven en bij hem zijn. Natuurlijk moet ik dat ook hebben, maar een vader heb ik niet meer. Mijn vader mag van mij apart wegrotten in zijn cel, maar als ik dat zeg tegen mijn moeder kom ik nooit meer de deur uit. Dan heb ik levenslang huisarrest en dat moet ik nou ook weer niet hebben. Ik vraag me af, waar Chantal nu is. Als ze slim is, is ze bij haar liefdevolle vriendje die alles voor haar doet en niet bij haar geest ziekelijke vader. Als ik eraan denk, word ik weer boos. Hoe kan een vader zijn eigen dochter zoiets aandoen?! Ik gooi van frustratie een kussen op tegen de muur.
,,Waarom ben je boos?” Ryan komt mijn kamer in.
,,Was je niet bij mama?”
,,Ja, maar die moest plotseling een belangrijk telefoontje plegen.” Wow, een telefoontje is dus belangrijker dan haar eigen zoon.
,,Oké, maar ik heb ook niet heel veel tijd schat. Ik moet mijn koffer nog verder inpakken.”
,,Heb je ruzie met Chanti?” Ja, Ryan noemt haar ook Chanti. Chantal vind het gelukkig niet erg en is ook erg gehecht aan hem. Hopelijk kan ze het opbrengen om een beetje op hem te letten, samen met Zayn en Michael.
,,Ja, maar geen zorgen. Dat komt wel weer goed, voor je het weet komt ze hier weer over de vloer en dan niet boos.”
,,Als alles goed komt, waarom ga je dan naar Engeland?”
,,Het ticket is al betaald schat, als ik niet ga heb ik het dure ticket voor niks gekocht. Nu heb ik even de tijd om over alles na te denken.”
,,Ga je me elke dag bellen?” Ik knik. ,,Beloof het!” Ik steek lachend twee vingers op.
,,Hierbij beloof ik, Nola Ayden Henderson, dat ik mijn allerliefste broertje Ryan Michel Henderson elke dag zal bellen als ik in Engeland ben.” Een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht en hij omhelst me.
,,Blijf niet te lang weg alsjeblieft.” Ik hou hem nog steviger vast. Ik kan hem niet beloven wanneer ik weer terug ben, maar ik zal er heel erg goed over na moeten denken of ik langer wil blijven of niet.


Ik loop langs mijn huis en ga voorzichtig via de achterdeur naar binnen. De ruzie tussen Nola en mij doet veel met me. Natuurlijk snap ik waarom ze boos is, maar ook weer niet. Het was toch logisch dat ik bang van haar werd? Als zij zo voor iemand anders zou staan, zou ik precies hetzelfde doen en zeggen. Ik was gewoon bang dat ze zichzelf niet meer onder controle had, maar nu weet ik dat ik het verkeerd had. Nola zal nooit iemand vermoorden, dat heeft ze me nu heel duidelijk gemaakt. Ik kijk even de woonkamer in of mijn vader daar is en ik zie hem liggen op de bank. Als een sluipmoordenaar, niet letterlijk, sluip ik richting de bank. Muisstil ben ik, want ik wil niet dat mijn vader wakker word. Hij zal vast en zeker wel gedronken hebben. Gelukkig ligt mijn vader te slapen en sluip ik voorzichtig de trap op naar boven. Voordat ik mijn slaapkamer inloop, bedenk ik me iets. Boven op zolder liggen nog wat spullen van mijn moeder. Ik loop de trap op naar de zolder, weer muisstil. Deze plek is vertrouwd. Vroeger kwam ik hier ook altijd als mijn vader weg was en verkleedde ik mezelf in haar kleren. Dat gaf me het gevoel dat ze bij me was, ook al is ze er niet meer. Langzaam open ik één van de dozen en een zwarte korte jurk komt tevoorschijn. Zover dat ik weet, was dit de lievelingsjurk van mijn moeder. Mijn vader had deze voor haar gekocht en ik weet nog dat ik dan uren naar haar kon kijken. Voorzichtig haal ik mijn hand over de zwarte stof en een traan verlaat mijn ooghoek. Mijn moeder, die er nu helaas niet meer is, zou ze weten wat papa me heeft aangedaan? Ik leg de jurk weer even terug en sta langzaam op, waarna ik even rond kijk. Als het goed is ligt er nog een oude rugzak van mij. Ik doorzoek de zolder en open kastjes. Pas als ik de grote kast open zie ik hem liggen. Mijn oude schooltas, die ik in de brugklas had. De rugzak die ik om had toen ik Nola ontmoette. Er staat ergens nog iets van haar. Ja, Nola en ik schreven altijd op elkaars rugzakken totdat ze volgeschreven waren en geen enkel plekje meer over was. Ik pak hem uit de kast en loop weer naar de doos met mijn moeders jurk. Langzaam haal ik hem eruit en stop hem in de tas. Ik zoek nog verder op zolder naar spullen die veel voor mijn moeder betekende en dan valt mijn oog op een doos bovenop een kast. Die doos heb ik nog nooit eerder gezien. Nou ja, hij is me nog nooit eerder opgevallen. Ik loop naar de kast en ga op mijn tenen staan. Als ik de doos te pakken heb, ga ik in kleermakers zit op de grond zitten. De doos zet ik voor me neer en open hem. Honderden enveloppen zitten er in, met allemaal hetzelfde handschrift en allemaal ongeopend. Zo nieuwsgierig als ik ben, pak ik er een en kijk naar de geadresseerde. Chantal Maynard. Een brief voor mij? Snel scheur ik de envelop open en lees de brief door.



Wat?! Tranen lopen over mijn wangen. Snel kiep ik de doos met brieven om in een andere schooltas, ook een oude schooltas waar Nola van alles op geschreven heeft. Zouden er nog meer brieven van mama zijn die voor mij zijn? Ik doorzoek de zolder opnieuw en vind nog een doos vol met brieven, brieven die allemaal voor mij bestemd zijn. Hoe kan mijn vader deze voor mij verstoppen? Wilt hij doen alsof ze nooit bestaan heeft? Na dik drie uur, heb ik alles wat ik wil hebben en pak mijn oude skateboard, waarna ik de trap weer afsluit met in mijn rechterhand de rugzak met de brieven en op mijn rug de rugzak met mijn kleren en belangrijke spulletjes van mezelf. Even kijk ik de woonkamer in, gewoon voor de zekerheid, maar ik zie dat mijn vader nog steeds op de bank ligt te slapen. Snel ga ik het huis uit en kijk even achterom. Het doet pijn om het huis achter te laten. Het huis waar ik ben opgegroeid, maar waar ik ook slechte tijden heb gehad. Gelukkig voor mij, kan ik dit nu allemaal achter me laten. Één ding weet ik heel zeker; mijn vader hoef ik nooit meer te kennen. Ik stap op mijn skateboard en skate de straat uit.


Ik zit te wachten op Chantal. Ze zei dat ze thuis nog wat spullen zou gaan halen, maar ze is nog steeds niet hier. Moet ik me zorgen maken of naar haar vaders huis gaan? Zou ze terug gegaan zijn naar Nola om het goed te maken? Zal ik haar bellen? Ik wil me ook niet opdringen natuurlijk, ik hou van Chantal en straks schrik ik haar af. Ik loop maar heen en weer in mijn kamer. Ik hoop maar dat alles goed gaat met haar. Ik zou niet weten wat ik zou doen als haar vader weer iets bij haar gedaan heeft. OMG, dat kan natuurlijk ook! Ik pak snel mijn mobiel en typ Chantal haar nummer in.

Mikey.
Schat, waar ben je?
Onderweg naar jou. Kon je me nu al niet meer missen?
Ik was bang dat je vader weer iets bij je gedaan had. Heeft hij je gezien?
Nee, ik kon ongezien mijn spullen pakken.
Oké, zie ik je zo dan?
Ja, natuurlijk schat. Ik ben er bijna.
Tot zo. Ik hou van je!
Ik ook van jou!

Ik hang op en haal even opgelucht adem. Chantal is oké en ik moet toch toegeven dat ik het jammer vind dat Nola weggaat naar Engeland. Ik weet zeker dat het over een paar dagen weer goed had kunnen zijn tussen haar en Chantal. Wat zal Nola doen met Ryan? Zij zorgt nu voor hem, aangezien haar moeder bijna nooit thuis is of aandacht aan hem geeft. De vorige keer toen ik bij haar was, zei hij mama tegen Nola. Dat is toch niet goed? Nola zei dat ze zijn moeder niet was, maar dat ze als grote zus wel de verantwoordelijkheid over hem had. Hij begreep er niks van en al helemaal niet waarom zijn moeder geen tijd voor hem had. Ik heb het altijd raar gevonden als Nola zei dat ze niet af kon spreken vanwege haar broertje, maar nu begrijp ik het. Haar moeder werkt alleen maar en haar vader zit in de bak. Ze heeft alleen haar broertje en ons drieën. Eigenlijk best zielig als je nadenkt. Nola heeft verder geen broers of zussen. Ze zal af en toe best eenzaam zijn, denk ik. En nu heeft ze ook nog eens ruzie met Chantal, één van haar belangrijkste mensen in haar leven. Ik zal haar echt niet zomaar laten vallen, nooit. Ik hou van haar, op een vriendschappelijke manier en zij van mij.
,,Nou daar ben ik hoor.” Chantal komt mijn kamer binnen en meteen trek ik haar in een omhelzing. Het is fijn om haar weer hier te hebben.
,,Was je vader onredelijk tegen je?”
,,Nee, hij lag te slapen. Hij heeft helemaal niet gemerkt dat ik weer thuis was.”
,,Goed zo, anders had ik hem nog een keer geslagen.”
,,Dat wil ik niet Mikey. Het is goed zo, ik ga toch nooit meer terug.” Ik omhels haar nog een keer. Dan hoor ik mijn mobiel afgaan en kijk heel snel eventjes. Het is van Zayn. Mikey, ik ga straks Nola uitzwaaien. Kom je ook samen met Chanti? Zayn. Ik denk na. Ik wil Nola uitzwaaien, maar Chantal wilt toch niet mee. Ach, weet je wat. Ze heeft geen keus, ik sleur haar gewoon mee of ze nu wilt of niet! Ik kijk Chantal aan.
,,Wij gaan eerst even ergens heen schat.” Ik pak haar hand en trek haar mijn kamer uit, haar rugzakken achterlatend in mijn kamer. Ik doe de deur op slot, zodat niemand in mijn slaapkamer kan en trek haar dan verder mee de trap af en de deur uit.


Ik ben best wel zenuwachtig. Hoe zal Nola reageren als ik opeens voor haar neus sta? Ze denkt dat ze er alleen voor staat, maar ik zal er altijd voor haar zijn. Ik hoop dat Michael Chantal mee kan nemen, maar ik weet het echt niet. Chantal kan zo koppig zijn. Ik stap uit en ren Schiphol binnen. Ik kijk op de grote schermen welke gate het vliegtuig vertrekt en ik zie dat ik gate B moet hebben. Meteen ren ik richting de gate en kijk om me heen. Schiphol is zo groot, het is echt niet normaal meer. Hoe moet je hier nu iemand vinden? Het is bomvol. Ik ga even met mijn hand door mijn haren, hoe vind ik Nola? Ik bel haar gewoon! Ik pak mijn mobiel en typ haar nummer in. Zodra ik op het groene telefoontje druk, hoor ik hem in de gate afgaan, ik ben dus in de goede gate.

Zayn! Nola klinkt heel erg blij.
Hi schatje. Heb je er een beetje zin in?
Mwa, ik had liever dat Chanti hier was zodat ik nog afscheid kan nemen. Het is niet dat ik emigreer, want ik kom terug. Maar ik ben nog nooit twee weken verwijderd van Chanti. Ik ga haar zo missen.
En Mikey en mij niet?
Natuurlijk, maar je begrijpt wat ik bedoel. Tijdens ons gesprek, probeer ik te horen of Nola vlakbij is. En ja, dan opeens zie ik haar met haar moeder. Ze ziet mij niet, want ze is nog even met Ryan bezig.
Natuurlijk begrijp ik wat je bedoeld schat. Ik ga je ook heel erg missen.
Ja, ik ga jou ook missen.
Ik wil afscheid van je nemen.
Ik ben al op het vliegveld.
Dat weet ik. Schat, kijk eens naar rechts. Nola kijkt op en kijkt om zich heen. Even doe ik mijn hand omhoog en dan ziet ze me. Een grote glimlach komt op haar gezicht en ze geeft haar mobiel aan haar moeder. Ze komt op me afgerend en springt bijna in mijn armen.
,,Wat ben ik blij dat je er bent.” Zegt ze en ik zie gewoon de tranen in haar ogen.
,,Hé.” Ik wrijf even troostend over haar schouder. ,,Het komt wel goed tussen jou en Chanti.” Ze haalt haar schouders op.
,,Het feit dat ze hier niet is, zegt genoeg. Zij is de eerste persoon die ik het meeste ga missen, maar zij gaat mij dus niet missen.”
,,Ze zal je heus wel gaan missen schat, het is nog vroeg. Gun jezelf wat tijd en Chantal ook.”
,,Waarom ben je zo slim?” Ik schiet in de lach.
,,Ik slim? Het is toch de waarheid? Uiteindelijk moeten jullie met elkaar gaan praten en de ruzie bijleggen. Wat er gezegd is, is gezegd. Jullie hebben allebei foute dingen tegen elkaar gezegd, dat komt wel goed. Jij gaat nu gewoon genieten in Engeland en goed nadenken over alles.” Nola omhelst me en ik hou haar even extra lang vast. Wat ga ik haar missen!
,,Nola?” We kijken om en zien Ryan met Nola's moeder aankomen. ,,De gate is open, je kunt door de douane.” Nola kijkt nog even om zich heen of ze Chantal ziet, maar teleurgesteld omhelst ze me nog één keer en legt haar lippen even op de mijne. Voor heel even raken onze tongen verstrengeld in een liefdesspel, maar niet heel lang want Nola maakt zichzelf los van mij. Daarna loopt ze met Ryan en haar moeder naar de douane en gaan in de rij staan. Als Chantal en Michael nog willen komen, moeten ze opschieten. Zodra Nola aan de beurt is, is ze weg. De rij word steeds korter en net als Nola aan de beurt is, hoor ik Michael heel hard haar naam roepen. Blij draai ik me om en zie dat Michael Chantal ook heeft meegenomen. Heel goed! Nola draait zich om, terwijl ze net haar moeder omhelst heeft. Michael omhelst Nola meteen. Ik trek Chantal met me mee naar Nola, die naast mij blijft staan. Nola kijkt Chantal meteen aan en krijgt meteen een glimlach.
,,Chanti.” Zegt ze met een iets trillerige stem. Ze is blij dat ze er is, maar vind het ook moeilijk dat ze afscheid van haar moet nemen. Nola omhelst Chantal en als de vlucht voor de tweede keer omgeroepen wordt, laten ze elkaar los en kijkt Chantal Nola aan.
,,Veel plezier. Nu kan je tenminste goed nadenken over alles.” Het klinkt heel onvriendelijk, maar gelukkig weet Nola dat ze het goed bedoeld. Nola zwaait nog even naar ons en daarna verdwijnt ze door de douane.

Reacties: