FanFic.nl

Online verliefd (AF)

第三章 (Hoofdstuk 3)

Ik had me 's avonds weliswaar nog echt over mijn wiskundehuiswerk gebogen, maar dat hielp me niet veel verder als Zuidema de volgende ochtend bij mijn tafel komt staan.
,,Zo, Nola. Kom jij maar eens naar voren om ons te laten zien wat er van het afgelopen uur is blijven hangen.” Daarbij grijnst hij alsof hij zojuist een geweldige grap heeft gemaakt. De tafels zijn in een hoefijzervorm opgesteld, dus het is geen probleem geweest om er een tafel tussen te schuiven. En dat betekend dat ik het tweede halfjaar weer tussen Calum en Emma in zit, precies zoals het voor Calum' verblijf in het buitenland is geweest. Mijn beste vrienden spreken me ongetwijfeld van beide kanten telepathisch moed in en sturen me geestelijke bliksemflitsen van genialiteit, maar zodra ik naar het bord toe ben gelopen, is alles wat ik weet ergens richting de Noordpool verdwenen en is mijn hoofd alleen nog gevuld met hete lucht. Met een knalrode kop en knikkende knieën sta ik voor de klas en er verschijnt geen enkele heldere gedachte in mijn brein. Ik voel hoe Zuidema's blik me doorboort. Gelukkig is het alleen zijn blik en grijpt hij niet naar de enorme passer waar je in de punt een krijtje vast kan klemmen.
,,Nola, Nola,” bromt hij terwijl ik bibberig een paar willekeurige cijfers op het bord krabbel. ,,Ga maar weer op je plek zitten. Anders zouden je klasgenoten die vreselijke onzin nog van je kunnen afkijken.” Met een donkere blik schrijft hij iets op in zijn aantekeningenboekje en ik kan alleen maar hopen dat het slechts een opmerking is en geen cijfer. ,,Laat ons teruggekeerde genie dan maar eens naar voren komen om aan Nola te laten zien hoe het wel moet.” Daarmee bedoelt Zuidema natuurlijk niemand minder dan Calum, zijn absoluut favoriete leerling. Onze leraar heeft Calum' nieuwe uiterlijk weliswaar met een kritische blik bekeken, maar zijn genegenheid voor hem is nog altijd even groot. Tenslotte delen die twee hun liefde voor getallen. Calum kijkt me enigszins verlegen aan en haalt verontschuldigend zijn schouders op als hij het krijtje uit mijn hand pakt.
,,Het is wel goed, joh.” Mompel ik en ik ga weer naast Emma zitten. Maar ook haar opmonterende lachje houdt me op dit moment niet veel verder. Uiteindelijk bedenkt Zuidema dat Calum het uur wel kan volmaken nu hij toch bij het bord staat, terwijl hij zelf met halfgesloten ogen voor zich uit droomt. Hij controleert niet eens of Calum het allemaal wel goed doet, wat overigens natuurlijk het geval is. En als Calum de opgaven uitlegt, begrijp ik wonder boven wonder een heel klein beetje van wat hij daar allemaal staat te vertellen. Daarom begrijp ik zelf eigenlijk niet goed waarom ik na afloop van het uur Calum' aanbod om me bijles te geven afwijs.
,,Maar het zou geen enkele moeite zijn! Je komt gewoon één of twee keer per week na school mee naar mijn huis en dan nemen we alles nog een keer samen door. Ik doe het echt graag. En ik woon hier tenslotte maar een paar minuten vandaan, dus je hoeft er niet eens voor om te rijden.” Natuurlijk is het strikt genomen ook geen probleem en ik weet dat het stom is om er zo over te denken, maar ik ben gewoon bang dat ik mezelf bij mijn vriend compleet voor schut zal zetten met mijn gebrek aan wiskundig inzicht.
,,Ik denk er nog wel even over na.” Zeg ik ontwijkend. Calum glimlacht naar me en legt een arm om mijn schouder.
,,Doe dat!”

Natuurlijk is Calum vandaag de ster van de dag. De hele klas dromt in de grote pauze om hem heen en bestookt hem met vragen, terwijl de meisjes hem bovendien bewonderend bekijken alsof Brad Pitt persoonlijk voor hen staat. Voordat Calum naar het buitenland verhuisd was, hadden de meesten hem nog geen blik waardig gekeurd. Emma en ik kijken elkaar grijnzend aan en rollen met onze ogen als Ella zich naar voren dringt en een hand op zijn bovenarm legt.
,,Ik ben ook al vaak in Engeland geweest. In Londen,” zegt ze slijmerig. ,,De mensen daar zijn zo cool, vind je niet, Calum?” Calum knikt alleen vluchtig. Hij had net zo weinig op met Ella als wij. ,,Jullie twee zijn tot nu toe nog nooit Alkmaar uit geweest, zeker?” Ella werpt Emma en mij een minachtende blik toe. Eigenlijk weet ik allang niet meer wat de aanleiding is voor onze al jaren durende vijandschap, maar Ella' vreselijke opschepperij en haar stomme achterbakse gedoe zijn reden genoeg om haar onuitstaanbaar te vinden. En omdat ze weet hoe Emma en ik over haar denken, haat ze ons des te meer. ,,Moet je zien, Calum, is dat niet supercool?” Haar 'cool' heeft tenminste dertien o's. Ze dringt zich zelfs nog dichter tegen Calum aan en laat hem een paar foto's op haar mobieltje zien. Natuurlijk is haar telefoon het beste van het beste; daar kan geen twijfel over bestaan, want ze is zelf immers het beste van het beste! Emma en ik hebben genoeg van haar aanstellerij en lopen in de richting van het muzieklokaal. Calum heeft tekenen als keuzevak en moet dus naar een ander lokaal dan wij. Geluksvogel... Daar zal hij tenminste niet worden lastigvallen door de afschuwelijke Ella.

,,Ook dat nog.” Mopper ik als ik in het muzieklokaal mijn muziekschrift opensla. Daarin zitten nog altijd de nummers en dus ook het nummer voor hém, en als ik aan hem denk maakt mijn hart een sprongetje. Het liefste was ik nu thuis lekker op bed gaan liggen met een romantisch muziekje erbij om vervolgens over zijn blauwe ogen te dagdromen. Emma toont geen enkel begrip.
,,Nola schatje, dat noem je intuïtieve zelfbescherming,” legt ze uit als ik haar mijn gemoedstoestand beschrijf. ,,Daarover stond laatst iets in het blad Vrouwen met power. Eigenlijk wil je helemaal geen vaste relatie en daarom schiet je in de verdediging, knijp je hem als het erop aankomt en wentel jij je in zelfmedelijden.”
,,Ach Em, jij en die stomme kletsbladen van je!” Snel stop ik het nummer weg in de peilloze dieptes van mijn schooltas. ,,Die jongen zie ik toch nooit meer terug, dus laat me nou op z'n minst een beetje over hem dromen.” Zeg ik om mezelf te verdedigen.
,,Wacht nou maar af.” Fluistert Emma en ze knipoogt naar me met een kwajongensachtige grijns. Wat ze daar precies mee bedoelt, zal ik pas later merken. Nu stapt eerst onze muziekleraar meneer Hazelhof, ook wel Haasje genoemd, de klas in. In welke stemming ik ook ben: zodra hij me lesgeeft, krijg ik meteen een goed humeur. Haasje is zo lief en aardig als zijn naam al zegt. Oké, hij loopt zeker tegen de zestig, maar met zijn rechtopstaande haren, de kogelronde buik die eruitziet alsof hij al eeuwen zwanger is van een meloen en zijn verstrooide manier van doen maakt hij ons altijd aan het lachen. Bovendien is hij gewoon een geschikte vent; heel anders dan Zuidema.
,,Goed, voor het geval jullie het vergeten waren: volgende week donderdag vindt al de opening van onze tentoonstelling plaats. Ik hoop dat de nummers die jullie willen insturen zo langzamerhand al vorm hebben en een beetje af zijn.” Haasje gaat met een onderzoekende blik de rijden langs en controleert onze nummers. ,,Zo Nola en Emma, dat ziet er goed uit.”
,,Ja, meneer Hazelhof eh... ik vroeg me af of Emma en ik nog even mogen oefenen op de instrumenten.”
,,Natuurlijk, maar doe dat dan wel in de aula.” Emma en ik knikken en we staan op. Ella kijkt ons met een vernietigende blik aan. ,,Zorgen jullie er wel voor dat jullie over een half uurtje terug zijn?” Weer knikken we en rennen dan de klas uit.

Emma en ik zijn net lekker bezig. Ik speel op mijn akoestische gitaar en Emma zingt het nummer van het papiertje af. Maar we schrikken op van iemand die begint te klappen. Meteen stoppen we met zingen en spelen.
,,Goed nummer, maar misschien is het beter met een elektrische gitaar?” Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik de jongen aan. Hij heeft zwart haar met een blauwe, rode en witte pluk tenminste voor zover ik kan zien.
,,Ja, oké leuk dat jij je mening geeft maar wie ben jij?” vraag ik. De jongen komt op ons afgelopen en nu pas zie ik zijn gezicht en zijn haren...gewoon alles. Grrr, ook hij is langer dan dat ik ben. Waarom is iedereen tot langer? Ik moet echt helemaal omhoog kijken, het is niet eerlijk! Hij is zelfs groter dan Emma is, ook al scheelt dat niet veel. Hij steekt zijn hand uit.
,,Hi, ik ben Michael Clifford.” Ik pak zijn hand en schudt die.
,,Nola en dit is Emma.” Ik wijs naar mijn vriendin. Natuurlijk zijn we onder de indruk van hem, maar allebei zijn we niet hopeloos verloren. Hij is knap, maar er zijn voor mij wat punten die tegenvallen. Ik vind zijn haren wat minder, het is zonde om het te verven. Het is bewezen dat als je heel veel je haren verft het dan uitvalt, maar ja hij moet het zelf weten.
,,Het is alleen maar een tip. Misschien zin om even te oefenen?”
,,Kan jij elektrische gitaar bespelen?”
,,Ja, door mijn elektrische gitaar heb ik mijn vriendin leren kennen.”
,,Oké, maar kan je wat spelen?” Emma wilt hem graag horen spelen, maar als we op de klok kijken schrikken we.
,,Sorry, dat moet wachten. Em, we moeten terug naar Haasje. Het half uur is voorbij.” Emma knikt en we willen weglopen als Michael ons tegenhoudt.
,,Geef me anders je nummer, dan kunnen we een keer een afspreken om te oefenen.” Ik trek mijn wenkbrauw op. We kennen hem net en nu moet hij al mijn nummer hebben? Hij heeft toch een vriendin? Voordat ik het weet heeft Emma haar nummer al aan hem gegeven en trekt me snel mee naar terug naar het muzieklokaal.

,,Ah, goed zo jullie zijn terug.” Haasje knikt en we gaan terug naast Calum zitten. Ella geeft ons weer een vernietigende blik. Haasje gaat nog een rondje om te controleren. De meeste ontlokken bij hem een goedkeurend knikje, alleen af en toe doet hij wat voorstellen ter verbetering. Bij Ella's tafel blijft hij echter wat langer staan. ,,Is dit alles?” vraagt hij en hij wijst naar het vel papier dat Ella voor zich heeft liggen, met daarop een paar zinnen. Ella zet haar stralendste glimlach op.
,,Maar meneer Hazelhof, ik heb op het moment zo ongelooflijk veel te doen. We hebben binnenkort een wiskundeproefwerk en dan heb ik nog een balletuitvoering waarin ik de hoofdrol dans...”
,,En dan moest ik ook nog dringend naar Londen, om heel coole foto's te maken met mijn super coole mobieltje.” Aapte Emma Ella zachtjes na.
,,En u, mijn beste meneer Hazelhof, bent zeker nog nooit Alkmaar uit geweest?” ga ik giechelend verder. Alleen met moeite weten we te voorkomen dat we het uitproesten.
,,Maar mijn tekening wordt echt heel, heel mooi, gelooft u mij, meneer Hazelhof.” Zegt Ella, die gewoon verderging met haar geslijm. Ze klinkt een beetje zoals de elektronische stem die een sms'je voorleest dat je naar een vaste telefoon hebt gestuurd. En het is minstens even verschrikkelijk dat Haasje Ella blijkbaar gelooft en haar smoesjes steeds maar weer accepteert. Terwijl Emma en ik haar er allang van verdenken dat ze haar nummers niet zelf maakt. Want nadat ze eerst wekenlang aan een of andere suf nummer had zitten klooien, kwam ze altijd opeens met geweldige nummers aanzetten, die ze, zo beweert ze, midden in de nacht heeft moeten maken omdat ze alleen dan eindelijk tijd had weten te vinden en ze bovendien 's nachts haar creatiefste invallen kreeg.
,,Zij gaat nog eens verschrikkelijk op haar bek.” Mompel ik. Emma knikt.
,,Hopelijk wel!” Aan het einde van de les zijn er nog een paar organisatorische zaken te bespreken. De tentoonstelling zal in de aula van het schoolgebouw plaatsvinden en we zijn het nog niet helemaal eens over de inrichting. De aula is gewoon zo lelijk.
,,Ik vind de aula zo lelijk,” fluister ik Emma zachtjes in het oor. ,,Ons optreden verdiend een veel beter plek.”
,,Nou, dan zeg je dat toch tegen Haasje.” Reageert mijn vriendin, zoals gewoonlijk een tikje te luid. De hele groep begint te giechelen, alleen meneer Hazelhof kijkt enigszins verward. Hij heeft geen idee dat we die bijnaam voor hem verzonnen hebben, en als hij er toch van op de hoogte is, weet hij het goed te verbergen. Ik merk dat ik weer eens knalrood word en glij op mijn stoel onderuit tot ik half onder tafel zit. Ik kan intussen echt niet meer bijhouden hoe vaak ik al door de grond heb kunnen zakken van schaamte vanwege Emma. Terwijl haar acties toch vooral pijnlijk zouden moeten zijn voor haar en niet voor mij. Maar zo lang ik het me kan herinneren, is het zo geweest: Emma kletst een eind weg en ik heb het gevoel dat ik me voor haar moest verontschuldigen. Het wordt hoog tijd om daar verandering in te brengen.

Reacties: