FanFic.nl

Big, Bad and Beautiful [Kurt Cobain]

Lost In The City

Hokie Joint: Lost in the city


Jo Kennway

Ik loop nu al een half uur door Seattle, en ik heb geen idee waar ik moet zijn.
Ondertussen kom ik weer uit op het punt waar ik ben begonnen, ik zucht eens diep en haal een hand door mijn haar. Mensen lopen gehaast om mij heen. En nu?
' Um, mevrouw?'
Maar ze negeert me compleet.
' Meneer zou u-.'
Voor ik mijn zin kan afmaken, loopt hij me straal voorbij. Ik kijk eens rond en zie een meisje op een bank zitten. Ze heeft tatoeages over haar armen, vooral veel bloemen, en onderaan haar pols heeft ze een portret van een Geisha. Haar zwarte haren heeft ze opgestoken en een strak zwart jurkje en hoge zwarte hakken maken haar outfit compleet. Ik loop vastberaden naar haar toe en schraap mijn keel zodat ze opkijkt van haar telefoon.
' Mag ik misschien wat vragen?'
' Tuurlijk.'
' Waar ligt 5th Graham Street?'
' Alsmaar rechtdoor en dan de tweede straat rechts. Het vijfde huis van links.'
Ik heb nog steeds geen flauw idee waar ik beginnen moet en blijkbaar valt dat van mijn gezicht af te lezen, want het meisje staat op.
' Ik loop wel even mee.'
Ik knik en volg haar door de drukke straat.
' Ik ben Shelli.'
' Jo.'
Shelli glimlacht naar me. Ondertussen bekijk ik haar tatoeages, ze zijn prachtig. Diegene die deze gezet heeft, heeft echt talent.
' Je hebt een accent. Waar kom je vandaan,' vraagt Shelli na een tijdje.
' L.A.'
Shelli zegt niks, ze glimlacht alleen. Iets wat ze vaak blijkt te doen.
' Waarom zou je L.A. verlaten voor Seattle?'
Ik haal mijn schouders op. Voor die vraag heb ik niet echt een antwoord. Gelukkig laat Shelli het ook voor wat het is en vraagt ze niet verder.

Rustig lopen we door Graham Street, ik herinner me weer waar ik ben. Het wordt even wennen maar uiteindelijk zal ik de wegen wel kennen.
' We zijn er. 5th Graham Street.'
Ik glimlach, terwijl ik omhoog kijk naar het elegante, zwarte huis. Aan de buitenkant is het versierd met witte en zwarte stenen. De voordeur is een zwart geschilderd houten deur.
' Thuis.'
Een koude wind laat ons allebei rillen.
' Wil je misschien binnen komen voor wat thee?'
' Ik wil je geen last bezorgen.'
' Ach welnee!'
Ik vis mijn huissleutel uit mijn jaszak en open de voordeur. Shelli loopt voor me uit de woonkamer in. Het was knus, maar mijn huis was dan ook meer hoog dan breed. De bank stond midden in de kamer, vlak achter de trap die naar de tweede verdieping leidt. Boven de bank hangen 3 schilderijen die ik gemaakt heb. De linker was van Bob Marley, de middelste was van Jimi Hendrix en de rechtse was van Slash. Achter de bank staat een kleine tafel met 3 stoelen erom heen.
' Dat heb je leuk ingericht!'
' Met behulp van mijn ouders. Ik wist helemaal niet wat ik wilde.'
Ik kijk tevreden rond, het was inderdaad leuk geworden. Het voelt als een thuis. Precies wat ik wil.
' Wil je thee?'
' Heb je ook iets anders?'
' Water?'
Shelli glimlacht en knikt. Ik loop naar de keuken en vul een glas met water. De keuken is klein, iets groter als de woonkamer maar niet veel. Het is zwart met wit, net zoals de rest van het huis. Een paar keukengereedschappen liggen los op het aanrecht, maar verder is alles netjes opgeborgen.

Als ik weer terug loop naar de woonkamer zie ik dat Shelli comfortabel op de bank zit. Ik geef haar het glas met water en ga naast haar op de bank zitten.
' Waar kom jij vandaan,' vraag ik aan Shelli.
' Geboren en getogen in Seattle.'
Er valt een stilte. Ik zie Shelli om zich heen kijken, terwijl ze kleine slokjes water drinkt.
' Je familie.' Begint ze na een tijdje.
' Wat is daarmee,' vraag ik haar.
' Zijn ze nog in L.A.?'
Ik knik, nu Shelli erover begint begin ik mijn ouders te missen.
' Niet alleen mijn familie, mijn beste vriendin ook.'
Shelli knikt en neemt nog een slokje water.
' Ze heet Beth,' Ik heb werkelijk geen flauw idee waarom ik een vreemde over haar vertel, maar Shelli voelt zo vertrouwd,' we kennen elkaar al sinds de kleuterschool. Ze smeerde mijn haar in met lijm. Het ging er dagen niet uit!'
Zachtjes begin ik weer te lachen om de herinnering.
' Na het lijm ''incident'' zijn we steeds meer naar elkaar toegegroeid, Beth heeft het moeilijk gehad en heeft het een en ander meegemaakt. Maar als er iets is, Beth staat altijd voor je klaar.'
' Dat is een ware vriendin,' zucht Shelli.
' Heb jij vriendinnen in Seattle?' Vraag ik.
' Niet echt. Mijn vriend, Krist, heeft een vriendengroep en een van zijn maten heeft ook een vriendin, Courtey. Een echte trut, maar zij is de enige persoon waar ik vaker mee omga.'
Als haar glas leeg is zet ze deze op de tafel en staat op.
' Bedankt voor het drinken.'
Ze haalt een pen en papier uit haar tas en krabbelt er wat op. Daarna geeft ze het aan mij. ' Hier,' zegt ze,' als je eens wat wilt gaan doen bel je maar.'
Ik neem het briefje met haar nummer aan en leg het op tafel neer.
' Zal ik zeker doen.'
Ik loop met haar mee naar de hal, ze geeft me een knuffel en ik sluit de deur achter haar. De deur is nog maar net dicht of de telefoon rinkelt al. Ik loop weer terug naar de woonkamer en neem op.
' Met Jo.'
' Waarom heb je nog niet gebeld?'
Ik zucht eens diep. Drie keer raden wie dat kan zijn...

Dus, sorry voor het saaie stukje, maar ik had geen idee wat ik wilde schrijven. En dan krijg je dit...
REACTIE= MELDING

Reacties: