Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » The fate of the Malfoy family » 22.
The fate of the Malfoy family
22.
De maanden na december gingen sneller voorbij dan Bellatrix ooit had durven hopen. Januari, februari, maart, april, de maanden waren letterlijk om gevolgen. Wat Bellatrix niet begreep was dat Cissy hier totaal anders over dacht. Iedere dag weer hoorde ze haar jongere zusje mopperen dat het nog maar april was. Wat ze niet kon begrijpen was dat Narcissa niet blij was met de nieuwe ontwikkelen binnen de oorlog. Alhoewel ieder ander misschien had gezegd dat Narcissa groot gelijk had. Maar zij was niet ieder ander. Ja, ze hadden huisarrest gekregen. En waren door de Heer van het Duister gemarteld tot ze er bijna bewusteloos van raakte. Zij wist dat dat het allemaal waard was. Dat het een eer was om door de Heer zelf gemarteld te worden. Want ook al betekend dat dat je hem tegen had gewerkt, het betekend ook dat hij het je sneller vergaf. Daar was Bella zeker van. Ze liep de kamer in waar het allemaal gebeurde. De kroonluchter die bijna haar dood was geweest lag nog op de vloer. Ze moest om de zoveel meter uitwijken voor de glasscherven die over de vloer verspreid lagen. Hij was gewoon gevonden! Hij was nog in leven! Ja, ze waren hem ook weer meteen kwijt geraakt. Maar dat was niet het belangrijkste, want nu konden hij en zijn vrienden toch nergens meer heen. Ze zouden hou dan ook binnenkort naar Zweinstein vertrekken. Hij en die vreselijke vrienden van hem. Wat ze had genoten van het gekrijs van dat modderbloedje. Niemand kon ze modieus krijsen van pijn als Hermelien Griffel. Ze had geklonken als muziek in Bellatrix' oren. Als een heel mooi nummer dat je altijd weer op nieuw zou kunnen luisteren zonder dat het ooit zou gaan vervelen. Het liefste had ze het kind net zolang gemarteld tot het haar laatste adem uit zou blazen. Maar helaas werd er roet in het eten gegooid. Door de domme huiself van Cissy en haar man. Natuurlijk moest die mafketel zijn ''vriend'' redden. Want ja dat had Harry Potter natuurlijk ook ooit voor hem gedaan. Maar dat maakte de elf juist ook dom. Welke huiself wilde er nou vrij zijn. Ze had altijd geweten dat die huiself te dom was om echt goed zijn werk te kunnen doen. Maar dat zagen Narcissa en Lucius niet. Niet dat hen ooit iets opviel. Zij was veel opmerkzamer dan hen. Maar daar ging het op dit moment helemaal niet om. Waar het op dit moment omging was dat het bijna zo ver was. Bijna en ze waren voorgoed van die walgelijke Harry Potter af. Nog even en het was voorbij! Dan was de wereld modderbloedvrij, en heel misschien zou hij ooit zelfs dreuzelvrij worden. Veel dingen waren haar die avond tijdens de paasvakantie duidelijk geworden en dat was dan ook de reden waarom ze meer ging strijden voor een betere wereld. Draco was soft geworden er zat een steekje los bij dat mormel. Hoe had dat kind nou kunnen zeggen, dat hij niet zeker was dat het Potter was die Vaalhaar gevangen had. Hoe? Bella was er van overtuigd geweest dat haar neefje gelogen had . De jongen had donders goed geweten dat het om Potter ging. Waarom zei hij dan: 'Ik- ik weet het niet zeker' Waarom? Misschien dat ze ooit antwoord zou krijgen op die vraag. Al zou dat nog wel even duren want Draco was al lang weer naar school vertrokken.
Draco veegde de slaap uit zijn ogen en strekte zich uit. Zijn spieren waren stijf en pijnlijk. Hij keek om zich heen en kwam al gauw tot de conclusie dat hij in fauteuil voor het haard vuur zat. Er was nog niemand te zien in de leerlingenkamer. Dus het kon nooit zo heel erg laat zijn. Of misschien juist wel? Draco sprong overeind en rende letterlijk naar de uitgang van de leerlingenkamer. Net toen naar buiten wilde stappen, hoorde hij een slaperige stem vragen: 'Waar ga jij zo vroeg heen?'
Isa. Draco draaide zich om. Isa had een roze nachthemd aan dat tot ongeveer tot op haar knieën reikte. Haar lange zwarte haar was ingevlochten. Ze zag er slaperig uit.
'Hoe laat is het dan?' vroeg Draco terwijl naar haar toe liep.
'Twee uur 's nachts' antwoordde ze terwijl ze haar armen om hem heen sloeg. 'Wat dacht jij dan?'
'Om eerlijk te zijn heb geen idee. Ik dacht wel dat het al ochtend was en dat iedereen al weg was'
Je kunt toch naar buiten kijken?' zei Isa.
'Wat moet ik daar zien? Als ik naar buiten kijk zie ik alleen het water van het meer'
'Ja, dat klopt, maar overdag heeft het een lichtere gloed. Daaraan kun je zien dat het dag is.'
'Nooit opgelet' mompelde Draco.
'Jongens zijn soms zo onoplettend' zei Isa lachend.
'Meisjes kunnen soms behoorlijker betweterig zijn. Vooral jij Astoria'
Isa gaf hem een corrigerende tik op zijn zijn schouder.
'Wie heeft gezegd dat je mij Astoria mag noemen?' zei ze gemaakt kwaad. Draco lachte en drukte zijn lippen op de haren. 'Niemand' fluisterde hij.
De momenten met Isa waren fijn. Als ze samen waren vergat Draco al zijn zorgen en angsten. Dingen waar hij niet aan wilde denken. Maar als ze niet samen waren kwamen al die gedachten weer in zijn hoofd. Zo ook nadat Isa had aangekondigd weer naar bed te gaan. Maar voordat ze meisjeslaapzaal in liep, liep ze eerst naar de wc. Draco liep weer naar zijn fauteuil en zakte er op neer. De paasvakantie was net zo erg geweest als de kerstvakantie misschien zelfs wel erger. Vader had de Heer van het Duister opgeroepen, omdat Harry Potter in hun huis was geweest. Maar toen de heer kwam was Harry Potter gevlucht. Waardoor Draco en de rest van zijn familie op hun kop hadden kregen. Uren lang – het leek in iedere geval uren- had de Heer van het Duister hen gemarteld. Misschien dat dat de spierpijn veroorzaakte. Stiekem - en dat verachte hij - was Draco blij geweest dat de Harry Potter op tijd was weg gekomen. Ook al haatte Potter uit de grond van zijn hart. Toch wenste hij de jongen de dood niet toe. En daarbij hij moest toch iemand hebben die hij openlijk kon haten. Iemand waarover hij kon zeuren bij andere? Iemand die hij kon uitschelden, zonder de kans te lopen te worden gemarteld. Alhoewel Potter kon ook behoorlijk gevaarlijk zijn als het moest. Potter kende spreuken die deden doodbloeden. Als Professor Sneep toen niet in de buurt was geweest had hij hier nu niet gezeten. 'Potter' fluisterde Draco tegen zelf. 'Waar ben je? Als ik wist waar je was zou ik je smeken die spreuk opnieuw te gebruiken' Hij wilde niets liever dan weg stappen uit deze warboel. Van angsten en twijfels. Die steeds maar weer opnieuw als twee boze hippogrieven met elkaar in gevecht gingen. Draco wist diep in zijn hart dat hij er trots op moest zijn dat hij een dooddoener was, maar dat kon hij niet. Hij moest er trots op zijn een Malfidus te zijn maar ook dat kon hij niet. Net op dat moment begon het teken zo erg te branden dat hij gevoel dat hij iedere moment dood neer kon vallen van de pijn. De tranen begonnen over zijn wangen te stromen. Zijn rechterhand greep zijn linkerarm beet. Zijn lichaam schokte. Dit was geen oproep. Dit was een marteling op afstand.
De pijn die door zijn lichaam schoot was niet te beschrijven. Hij wilde het uitschreeuwen van de pijn. Maar het gekronkel en geschreeuw van zijn vrouw hield hem daarin tegen. Zij schreeuwde voor twee. Hij wilde haar niet nog meer pijn bezorgen door zelf ook te schreeuwen van de pijn. Hij had geen idee hoelang ze nu al gemarteld werden. Hoelang de Heer van het Duister nu al voor hen stond en hen martelde tot ze er gek van werden. Hij wist dat ze het verdiend hadden. Ze hadden immers gefaald. Hij had gefaald. Alweer. Terwijl de Heer hem en Narcissa martelde fluisterde hij continu de naam van hun zoon. 'Draco,Draco, Draco' zo zacht dat Lucius het nauwelijks kon horen. Het was alsof de Heer probeerde om ook Draco te martelen. Alsof hij hoopte dat Draco net zo veel pijn zou hebben als zijn ouders op dit moment hadden. Na wat nog eens een eeuwigheid leek, hield de pijn op. Lucius hief zijn hoofd voorzichtig op en zag de Heer van het Duister nog net verdwijnselen. Hij liet zijn hoofd weer zakken en bleef roerloos op de koude tegel vloer liggen. Naast zich hoorde een zucht van opluchting. Hij zag dat ze steeds dichter naar hem toe schoof. Waarna ze zich uiteindelijk tegen hem aan nestelde. Hij sloeg zijn armen om haar heen en fluisterde: 'Je hoeft niet meer bang te zijn. Hij is weg. Het voorbij.'
Reacties:
....voor nul inspiratie schrijf je buitengewoon goed, en to be honest ik leef met ze mee.
Knap hoe je Bella zo krankzinnig hebt neergezet dat het logisch lijkt!
Snel verder!
Isa is lief, ik heb alleen nooit van die naam gehouden (net zomin als Astoria)....maar het hoort bij het verhaal.
Ik heb serieus een hoofdstuk nog niet gelezen!?! SHAME ON ME. Nog een keer shame on me want ik heb nu pas door dat Astoria de persoon is waar Draco mee getrouwd is in de epiloog ehehehehheh.
It should have been Harry.(I like Scorpius though :'Shame on me maar niet on you aangezien dit echt geweldig is. Als je ooit nog mij een pleziertje wil doen; schrijf hieraan.