FanFic.nl

Harry’s geheim [5-shot]

5

Harry had er niet van kunnen slapen. Van de dag dat hij Draco gevolgd was naar Odius & Oorlof tot het moment dat hij de Zweinsteinexpres in was gestapt, had hij niet langer dan een half uur achter elkaar kunnen slapen zonder zichzelf wakker te woelen omdat hij niets anders kon zien dan Draco die opsprong toen madam Mallekin zijn linkerarm aanraakte. Het beeld teisterde hem zowel wanneer hij wakker was als wanneer hij sliep en dat zorgde ervoor dat Harry bang was dat hij over zijn nek zou gaan van de spanning voor de trein Zweinstein ook maar bereikt had.
‘Voel je je wel goed, Harry?’ vroeg Marcel.
‘Je bent toch niet gebeten door een Knarkloppertje?’ viel Loena hem bij. Harry schudde afwezig zijn hoofd zonder te luisteren naar Loena’s uitleg over wat dat voor beestjes waren, zijn gedachten nog steeds bij Draco, de blik in diens ogen…
Hij werd niet bepaald gerustgesteld toen Ron en Hermelien terugkwamen van hun klassenoudsteronde en vertelden dat Draco zijn ronde niet gemaakt had; in plaats daarvan in een coupé met een aantal Zwadderaars was blijven zitten. Ron ging nog een poosje door over hoe het niets voor Malfidus was om de kans niet aan te grijpen om andere leerlingen te intimideren met zijn badge, maar Harry kon zijn gedachten er maar met moeite bijhouden; zijn gedachten raasden alleen maar fuck fuck fuck door zijn hoofd. De vlinders waren al hun kleur inmiddels verloren, vlogen als gitzwarte leegtes door zijn hele lichaam en herinnerden hem er constant aan dat de langverwachte eerste avond van september niet zou verlopen zoals hij tegen beter weten in gehoopt had.
Toen Harry en Marcel door Slakhoorn vriendelijk gedwongen werden om naar diens coupé te komen, was Harry blij dat Marcel hem enigszins bezorgd in de gaten hield; anders was hij waarschijnlijk door de trein gaan struinen op zoek naar Draco om direct uitleg te eisen en dat zou, hoe dan ook, slecht geëindigd zijn.
Hij kreeg vaag mee dat Slakhoorn een aantal excellente leerlingen aan hem voorstelde en kreeg het zelfs voor elkaar om hier en daar een half verstaanbaar antwoord te produceren, maar verder stak hij bijzonder weinig op van de Slakkers. Hij vroeg zich af hoe hij ooit zijn jaar zou gaan halen als zijn concentratieboog zo kort bleef, maar ook die gedachte wist hij niet lang vast te houden.
Bijna liet hij zich door Marcel mee terugvoeren naar de coupé waarin zijn vrienden op hem wachtten, maar dat was tot de bijzonder heldere gedachte zijn hoofd binnen crashte dat één van de Slakkers een zesdejaars Zwadderaar was die straks de coupé van Draco binnen zou dringen en Harry daarmee een ongekende kans zou verschaffen… Hij wimpelde Marcel snel af, er nog niet eens helemaal over uit waarom hij niet die extra paar uurtjes kon wachten tot hij het uit Draco’s eigen mond zou kunnen horen, maar onder zijn onzichtbaarheidsmantel volgde hij de Slakker. Zo kwam het dat hij zichzelf, na een bijna vlekkeloze entree (oké, misschien dat de coupédeur hem geraakt had en misschien dat Draco hem op dat moment precies zo had aangekeken als Lucius bijna drie jaar tevoren in Hagrids huisje, waardoor er een koude rilling langs Harry’s ruggengraat liep) vond in de coupé waar Draco Malfidus met zijn hoofd op de schoot van Patty Park lag. Hij voelde zijn knieën week worden van jaloezie en plotseling was hij bang dat hij onderuit zou gaan, dat hij te midden van alle Zwadderaars onder zijn mantel vandaan zou glijden en hij zich niet zou kunnen verdedigen wanneer ze hem betaald zetten dat hij binnen was geslopen.
In elke droom, elke fantasie, elke gedachte die Harry die zomer gehad had, had Draco hem bij hun wederzien bij zijn voornaam aangesproken, liefkozend zoals Harry inmiddels van hem gewoon was; in werkelijkheid hoorde hij de jongen op één september alleen maar spottend zijn achternaam uitspugen. De zwarte vlinders reten zich een weg door zijn toch al aan flarden gescheurde ziel.
Als hij dacht dat dat al erg was, dan was dat omdat hij zich geenszins had voorbereid op wat Draco daarna allemaal uit de doeken zou doen: ‘Misschien zit ik volgend jaar wel niet eens meer op Zweinstein.’
Harry moest zijn hand voor zijn mond slaan om zich stil te houden.
‘Hoe bedoel je, volgend jaar zit je misschien niet meer op Zweinstein?’ bracht Patty Harry’s vraag onder woorden. Hij voelde zich misselijk worden, vroeg zich af wat er zou gebeuren als hij over zijn nek zou gaan, of de Zwadderaars het zouden ruiken en zelfs zo niet, of hij alles op zou kunnen vangen zonder dat ze iets zouden zien, of hij het geluidloos zou kunnen, of Draco hem zou sparen als ze hem ontdekten. Zelfs die vraag viel in het niet toen Draco zijn verhaal vervolgde en de weg in sloeg die hij Harry beloofd had van de vakantie niet in te slaan: het dienen van Voldemort.
Toen de Zwadderaars zich omkleedden naar hun Zweinsteingewaad, werd Harry’s misselijkheid vergezeld door een overweldigende duizeligheid, eentje die zowel veroorzaakt werd door het onweerstaanbare verlangen om onder zijn mantel vandaan te springen en de laatste restjes kleding van Draco’s bleke huid af te peuteren en door de vraag of deze jongen écht dezelfde was in wiens armen hij zich het afgelopen schooljaar zo vaak gelukkig had gevoeld.
Een kleine steek van voldoening vulde Harry van binnen toen Draco weigerde om aan Patty’s hand mee te gaan naar Zweinstein omdat hij nog even iets moest regelen. Zijn ademhaling stokte toen de jongen het gordijn van de deur dichtrolde; een mengeling van anticipatie en verlammende angst.
‘Ik weet dat je hier bent, Potter,’ fluisterde Draco. Potter. De zwarte vlinders ontploften stuk voor stuk; pijnlijke, destructieve explosies die Harry’s binnenste geheel omtoverden tot een bloederig slachtveld, een slagveld van gebroken beloftes en stukgelopen relaties. ‘Het is goed om te weten dat je me nog steeds niet vertrouwt. Ik was naïef om te denken dat het ooit iets zou kunnen zijn, denk je ook niet? Oh, wat was ik naïef – en jij ook, of niet dan? Wat was het ook alweer dat we tegen elkaar zeiden, de vorige keer dat we elkaar zagen? Dat de zomer vast wel te overleven moest zijn? Oh, wat waren we naïef.’ Hij glimlachte een sombere glimlach en Harry dacht zelfs een traan te zien schitteren in Draco’s ooghoek, maar de jongen wist zijn stem verrassend kalm te houden toen hij verder ging: ‘Patty is niet hetzelfde als jij, Harry. Ze is veel… wanhopiger, geeft me bij lange na niet wat jij me gegeven hebt. Maar ach, wat verwachtte ik dan ook?’ Hij lachte bitter. ‘Heb ik je ooit verteld dat de vonk bij mij al oversloeg toen ik je voor het eerst zag? Ik was elf en was zo wanhopig dat ik zelfs aan mijn vader heb gevraagd of een elfjarige überhaupt verliefd kon zijn. “Liefde is overschat,” antwoordde hij toen. “Liefde kan je alleen maar ten onder helpen. Of je nu elf bent of honderd één.” Vorig jaar… Goh, Harry, je had me zelfs zo ver dat ik geloofde dat hij ongelijk had!’
Hij gooide zijn hoofd in zijn nek en lachte een maniakale lach, pakte daarna zijn hutkoffer op, rolde het rolgordijn omhoog en verliet de coupé. Harry bleef achter, in zijn eentje, nog altijd onder zijn mantel, zich met al zijn wilskracht concentrerend op het binnenhouden van zijn tranen.
Geen van beide jongens ging ’s avonds naar de Kamer van Hoge Nood.

Ik denk dat dit maar bewijst dat ik schrijven op de computer helemaal verleerd ben, want dit voelt heel erg niet af en ik weet niet wat ik ermee moet dus sorry.

Reacties: