FanFic.nl

A Million Little Pieces

[22/08/2015][Harry Potter] Ze had nooit écht

Ze had nooit écht –
Soms wel een beetje. Ze zal nooit ontkennen dat ze wel twee vlindertjes in haar maag had opgevoed in de naam van Victor, in de tijd dat ze dateten. Ze zal niet beweren dat haar lippen niet getinteld hadden toen hij haar kuste, dat haar huid niet gebrand had toen ze de zijne raakte. Ze had –
Ron had ze interessant gevonden, puur omdat hij er zo veel werk van maakte haar de grond in te boren, omdat ze had gedacht dat er misschien, heel misschien…
Maar ze had nooit écht –
Nooit wakker gelegen, de hele nacht, zonder aan iets anders te kunnen denken dan hun namen. Geen gedachten; woorden noch beelden. Alleen maar de naam, die ze dan, in het donkerst van de nacht, wanneer ze dacht dat iedereen sliep, over haar lippen liet rollen, om te proeven hoe zoet ze smaakte en om direct bang te zijn dat iemand op de slaapzaal haar gehoord had.
Ze had niet urenlang door Zweinstein gedwaald, zich op herinnering navigerend omdat tranen haar zicht belemmerden, nadat ze Ron en Belinda met verzegelde lippen op de gang had gezien.
Natuurlijk had ze elke dag uit het raam gestaard nadat Victor terug was in Bulgarije, in de hoop dat een uil woord van de jongen zou brengen en natuurlijk was ze teleurgesteld elke keer dat een dag briefloos voorbij ging.
Maar ze had nooit écht –
Toen ze halsoverkop de bruiloft van Bill en Fleur had moeten verlaten, was ze uiteraard bezorgd geweest om Victor. Natuurlijk had ze een schietgebedje gedaan voor zijn veiligheid – net zo goed als voor Molly’s en Arthurs en Freds en Georges en haar veiligheid.
Ze was nooit écht –
Ze was nooit verliefd geweest op een jongen. Victor was, hoe moeilijk ze het ook vond om het toe te geven, interessant geweest omdat hij populair was en omdat hij oog had voor het muisje met de te grote voortanden.
Maar degene die haar hart deed exploderen in duizenden vlinders – niet twee –, degene wier naam haar ’s nachts in slaap fluisterde, die haar door een waas van tranen Zweinstein door had doen lopen omdat ze een ander gekust had, degene wier brieven ze in haar handtasje mee rond de wereld had genomen, om wie de bezorgdheid haar om het hart sloeg elke seconde dat ze geïsoleerd met Harry in een bos kampeerde –
Ze had nooit écht –
Nooit echt van iemand anders gehouden dan van Ginny. Ze was nooit zo gelukkig geweest als toen ze, een half jaar na de Slag om Zweinstein, tijdens Kerst bij de Wemels, de beschonken moed verzamelde om Ginny te kussen.
Toen Ginny haar terug kuste.
Ze had nooit écht –
Nooit zo gelukkig kunnen zijn met Ron.
Nooit zo vurig kunnen kussen met Victor.
Nooit zo kunnen praten met een jongen.
Nooit zo licht in haar hoofd kunnen zijn door het zien van een andere glimlach.
Ze had nooit écht –

Een probeersel om te kijken hoeveel pagina's in m'n 500-schrift ongeveer 500 woorden is.
Also, deze is natuurlijk voor Kay. <3

Reacties: