FanFic.nl

concerning the UFO sighting

(23/08/15) (Harry Potter) ijs

Haar haren waren net zo licht als de zijne en hun huid was van precies dezelfde bleke soort. En hun ogen. Die hadden ook dezelfde kleur. Maar niet helemaal. De zijne waren grijzer. En killer. Veel killer.
Zij was de zon en hij was de maan, dat was een goede manier om ze te beschrijven. Zij maakte de dagen wat vrolijker en hij haalde het zonlicht weg en vergezelde ieder wezen van de nacht. Of misschien was hij wel ijs, in plaats van de maan, maar niet het soort ijs dat zij als zon kon doen smelten, want daar was het te koud en te hard voor.
Maar, denkt ze, misschien is hij niet dat soort ijs. Misschien smelt hij beter nadat hij een tijdje in het zonlicht heeft gestaan. Want ze verbeeldt het zich niet (dat denkt ze ook, want als er iets is dat ze zeker weet is het dat ze nergens zeker van is. Wat een paradox op zichzelf is, trouwens. Dus ze denkt alleen maar. Ze denkt dat ze denkt en denkt en denkt en) dat...
Waar had ze het over?
Denken.
Nee. Verbeelden. Ze had het zich niet verbeeldt dat hij glimlachte. Dat het ijs brak, al was het maar voor eventjes. Toen hij glimlachte zag ze heel even geen ijs meer. Zonneschijn. Dat is wat ze zag. En het was prachtig. Hij was prachtig en zijn glimlach was prachtig en ze wilde niets liever dan hem nog een keer zien.
Maar ze wist niet hoe. Hij leek alleen maar te glimlachen als hij dacht dat ze het niet zag.
Ze vroeg het hem eens. Ze vroeg: “Is jouw glimlach geheim?”
En hij keek haar niet-begrijpend aan en dat deed pijn, want dat betekende dat hij het niet expres deed. Hij verborg de zonneschijn niet bewust. Zo was hij geboren, of het was hem aangeleerd. En als iemand haar toen had gevraagd wat ze het meest triest vond in de hele wereld, dan had ze het over zijn glimlach gehad. Want zoiets moois zou iedereen moeten zien. Maar niemand zag het. Ze zag hem alleen maar per ongeluk, en ze schaamde zich toen ze hem eenmaal had gezien, want het voelde alsof ze stiekem zijn dagboek had gelezen. En nu droeg ze zijn geheim zonder dat hij dat wist. Ze wilde zijn geheim aan alles en iedereen vertellen, want het was er eentje zo groot dat ze dacht dat ze zou barsten als ze het bij zich zou dragen.
Maar ze deelde hem met niemand. En niet eens om hem te respecteren. Nee. Stiekem vond ze het wel oké dat zijn geheim geheim bleef. Dat maakte het extra speciaal. Als haar zonnestralen zijn ijs aan stukken sloeg, alsof zij de enige was die dat kon.
Op een dag zei ze: “Draco, glimlach eens. Voor mij.”
En hij fronste, dus keek ze weg.
Toen ze hem vanuit haar ooghoeken bekeek, stal Loena nog een geheim van hem: het ijs brak. Eerst in twee stukken, en toen in drie en vier en zeven en twaalf en toen duizend.

Reacties: