FanFic.nl

A Million Little Pieces

[24/08/2015][One Direction] mist

De zestienjarige jongen denkt dat hij weet hoe het is om dingen te missen die hij nooit meegemaakt heeft. Elke avond, wanneer hij aan de keukentafel met een potlood tussen zijn tanden probeert het zoveelste algebraïsche vraagstuk te ontcijferen, mist hij het optreden voor en miljoenenpubliek. Hij mist het opnemen van zijn studioalbum, het geven van interviews aan grote radiostations, het doen van fotoshoots bij populaire tijdschriften. Hij mist de vrienden die school vermakelijk maken. Hij mist de vader die hem met zijn huiswerk helpt.
(Maar dat is anders.)
De eenentwintigjarige jongen wil terug in de tijd om tegen zijn zestienjarige zelf te zeggen dat hij het verkeerd begrijpt, dat hij moet genieten van de hulp die zijn zus hem biedt, dat hij gewoon naar het schoolbal moet gaan en dat hij in kleine sferen moet blijven zingen. Dat hij blij moet zijn dat hij nog kan dromen van een betere toekomst.
(De zestienjarige hoort hem niet.)
(Wanneer hij het begrijpt, zal het te laat zijn.)
De zeventienjarige jongen ligt in bed en huilt. Hij heeft alles wat hij miste toen hij zich aan de keukentafel door zijn huiswerk probeerde te worstelen: de optredens, de albums, de vrienden.
(Alleen niet de vader.)
Hij mist het potloodje tussen zijn tanden, de splinters tegen zijn tong. Dus staat hij op en gaat hij, wankelend door de tourbus, op zoek naar schrijfgerei om op te kauwen.
(Hij vindt niets.)
(Hij huilt er niet harder om.)
De zeventienjarige jongen weet wat het betekent om dingen te missen die hij nooit mee zal maken. Wanneer hij zich in een club begeeft, vragen mensen om zijn handtekening. Hij mist het het-gebeurde-gewoon gevoel van de volgende ochtend. Hij mist de voldoening wanneer zijn scharrel hem toevoegt op facebook en hij weigert. Hij mist de nachtelijke tochtjes op zoek naar een nachtwinkel met goedkope wodka, hoofdpijnwijn en huismerkbier. Hij mist suffe openingszinnen die hij in films ziet maar nooit aan zichzelf gericht zal horen.
(Hij mist het normale leven.)
Hij is nooit van plan geweest iets te beginnen binnen de band. Hij snapt ook wel dat het dom is.
(Het is niet zijn schuld.)
Op een dag staat Louis daar gewoon, in de deuropening van zijn hotelkamer, ongeschoren, in zijn linkerhand een halflege fles (dure) wijn.
(Een ondeugende glimlach om zijn lippen.)
Louis wankelt naar binnen, sluit de deur achter zich. “Hé,” knipoogt hij met dubbele tong. “Kom jij hier vaker?”
Harry schudt zijn hoofd. Hij is nog nooit in deze hotelkamer geweest, maar daar lijkt Louis niet mee te zitten – hij reikt Harry de fles aan en leert hem die nacht dat hij ook met dubbele tong bovengemiddeld presteert tussen de lakens.
(De volgende ochtend proeft bijna normaal.)
(Bijna.)
De eenentwintigjarige jongen weet hoe het is om dingen te missen die hij nooit mee zal maken.
(Hij zal nooit studeren.)
(Hij zal nooit een vader hebben.)
(Hij zal nooit een gezonde relatie met Louis hebben.)
(Hij zal nooit een normaal leven leiden.)
Hij zal nooit gelukkig zijn.

Reacties: