FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[24.08.2015][Harry Potter] Gewichtsloos

Gewichtsloos. Zo moeten astronauten zich voelen, bedacht ze zich, terwijl ze een rondje maakte op de barkruk die haar geankerd hield, ervoor zorgde dat ze niet wegvloog. Nog een glaasje vuurwhiskey en haar ledematen voelden niet langer aan alsof alle botten en pezen van siroop gemaakt waren; nu voelde ze ze zelfs niet meer, was ze opgesloten in een hoofd dat zwom in de wolken.
“Hé, kom jij hier vaker?” Ze duikelde de werkelijkheid weer in, klaar om hem of haar van repliek te dienen, te vragen of ze wel wisten wie ze was—Ginny Wemel, een Holyhead Harpy, de ex-vriendin van Harry Potter—maar zag dan dat het iemand was die ze kende.
“Marcel Lubbermans,” grinnikte ze toen haar ogen genoeg focusten om hem duidelijk te zien. De jaren hadden hem goed gedaan—afgetraind, met stoppeltjes van drie dagen op zijn nu scherpe kaken. Zijn ogen stonden bezorgd—altijd bezorgd, nooit medelevend, zo was ze dat gewoon. “Nee, ik kom hier niet vaker,” vervolgde ze stellig.
Hij leek haar niet te geloven en dat nam ze hem kwalijk, ze wilde dat hij haar geloofde. Met een zucht drukte ze zich tegen hem aan, legde haar hoofd op zijn schouder. “Het is één april vandaag, Marcel.” De verjaardag van George en...
Waar anderen—Parvati Patil, Simon Fillister, Ernst Marsman—allemaal vreemd hadden gekeken toen ze ze in de loop van de avond was tegengekomen, daagde het besef bij Marcel meteen. Hij struikelde haast over zijn eigen tong om te zeggen: “Het spijt me zo, Ginny. Ik was het vergeten.”
In plaats van te huilen—dat had ze ’s ochtends al gedaan, voor vijf minuten nadat haar alarm af was gegaan, waarna ze zichzelf uit bed sleurde om toch maar aan de dag te beginnen ook al wou ze niet—of haar schouders op te halen—dat zou ze normaal gezien gedaan hebben. Maakt niet uit, zeiden die schouders. Of, Ik kan er wel tegen.
Maar het maakte wel uit en ze kon er niet tegen, dus deed ze dat niet. Niet bij Marcel.
In plaats daarvan trok ze aan zijn mouw ter hoogte van zijn elleboog, pulkte hem zijn stoel af. “Ik wil dansen.”
Hoewel het liedje zich er niet toe verleende, schuifelden ze samengedrukt zoals ze dat op het bal van het Toverschool Toernooi hadden gedaan. Het was onmogelijk te bedenken dat dat nog maar vier jaar geleden was, maar ze herinnerde zich de avond perfect. Hun gesprek was nooit stilgevallen, en ze had gedacht dat als ze maar binnen Marcels armen kon blijven dan bleef alles altijd oké.
In het krachtveld dat Harry Potter was, had ze er nooit meer aan gedacht dat ze Marcel ook ooit leuk had gevonden.
Een dronken, gebroken Ginny deed wat een jonge, ongebroken Ginny niet had gedurfd; zijn mond proefde naar Boterbier en muntjes, naar slechte beslissingen en beste beslissingen. Haar handen vouwden om zijn wangen, haar lippen waren een grijns toen ze van hem lostrok.
Ze voelde zich weer gewichtsloos.

Reacties: