FanFic.nl

concerning the UFO sighting

(24/08/15) (Harry Potter) Maanling en Sluipvoet

In een perfecte wereld waren beide jongens normaal en hadden ze een normale schooltijd zonder kleerscheuren en waren ze... ja. Normaal. Maar dat was niet zo. In plaats van normaal was één van de twee een weerwolf en de ander een diepe teleurstelling in de ogen van zijn familie.
Dat was verder prima, want ze wisten niet beter, dus was alles voor hen volstrekt normaal — al zij het een tikkeltje lastig, vooral het weerwolvenprobleem. Gelukkig hadden ze elkaar, en Gaffel en Wormstaart, om te zorgen dat alles goed verliep.
Meestal ging dat goed. Wormstaart kon natuurlijk niet veel doen, behalve zorgen dat hij niet opgevreten werd door andere roofdieren, en Gaffel... met hem ging goed.
Met Sluipvoet werd hij als weerwolf het meest rustig, zat onder minder krassen en minder bloed en kwam er sneller overheen. Misschien omdat honden en weerwolven dichter bij elkaar stonden. Of misschien was er iets aan de jongen zelf dat hem geruststelde. (Dat leek hem niet waarschijnlijk, want Sirius haalde het bloed onder zijn nagels vandaan.)
Hoe het ook zij, Maanling kwam er al vrij snel achter dat een volle maan zonder zijn zwarte vlooienbal nog ondraaglijker was, en hij wist niet precies waarom. Remus. Die iets niet wist. Het irriteerde hem mateloos.

Deze volle maan was er eentje zonder Sirius (die een nieuw meisje had gevonden en heel erg druk bezig was en dus vergeten was dat zijn vriend hem nodig had. Maar dat was niet waar, want hij had hem niet nodig. Niet echt. Hij had James en Peter en de twee samen waren honderd keer beter dan Sluipvoet. Nee, dat was ook niet waar), en het was meteen te merken, want hij was wilder en bozer en verloor nog meer van zichzelf dan normaal.
(Normaal.)
(Wat was normaal?)

Gaffel en Wormstaart hadden hem achtergelaten op zijn verzoek, nu het ergste voorbij was en hij alleen maar wilde slapen en heel misschien wat wonden zou schoonmaken. In het Krijsende Krot was hij verder veilig, dus hadden zijn vrienden hem achter kunnen laten zonder al te veel schuldgevoel.
De enige die zich schuldig moest voelen was—
“Hé, kom jij hier vaker?”
Sirius.
Maar de jongen leek zich van geen kwaad bewust en grijnsde alleen maar zijn tanden bloot en Remus had hem wel kunnen vermoorden toen.
“Wat moet je?” De weerwolf in hem was nog een beetje wakker, vertelde hij zichzelf, vandaar dat hij zo prikkelbaar was.
“Ik kom iets van je stelen,” verkondigde hij en sloop dichterbij, als de slinkse klootzak die hij was.
“Mijn vertrouwen?” gokte Remus nonchalant.
Sirius schudde langzaam zijn hoofd en hield niet op met dichterbij schuifelen totdat hij zich op zijn knieën op het matras kon laten vallen en precies tussen Remus' benen paste. “Een kus.”
Maanling perste zijn lippen op elkaar, snoof eens diep en keek hem met samengeknepen ogen aan. “En hoe-heet-ze dan?”
“Niet wolf genoeg.” Zijn gezicht was millimeters van dat van Remus verwijderd, die zijn adem inhield en tijdelijk vergat dat hij boos moest zijn zodra hij Sirius op zijn tong proefde.

Reacties: