FanFic.nl

when we were young

iv.

Ondanks Peters terugkeer is Loena best boos op hem. Ten eerste is hij de reden dat ze de hele dag bezig was met haar zoektocht—dit vindt ze maar een klein beetje erg, want stiekem heeft ze er niets op tegen om uren door het kasteel te zwerven en mensen aan te spreken—en ten tweede heeft hij haar in de steek gelaten. Voor Draco.
Tenminste, dat denkt ze. Ze vraagt het aan Peter, waarom hij naar Draco ging, en of hij daar al de hele dag was, maar ze krijgt, zoals gewoonlijk, geen antwoord.

Ze zit op de rand van haar bed. Het is na middernacht, iedereen slaapt al. Deze keer slapen ze echt, denkt ze. Padma ziet er niet uit alsof ze alsof doet.
Niet dat het uitmaakt. Peter ligt al opgerold in haar zak te slapen. Ze hoort hem zachtjes snurken. Ze weet nu zeker dat het geluid van hem komt; er zit een merkwaardige piep in die ze nog niet eerder van de meiden heeft gehoord.
Peter. De kleptomaan. Ze kan niets anders doen dan glimlachen. Eigenlijk is glimlachen zelfs niet genoeg—het is te weinig om de situatie te omschrijven—dus barst ze dan maar in lachen uit. Een keiharde schaterlach die ze in haar kussen smoort, totdat ze zeker is dat ze haar kamergenoten niet wakker zal maken. Als ze uiteindelijk zo ver is laat ze het kussen langzaam zakken. Ze laat zich achterover vallen op haar bed en klemt het kussen tegen haar buik. Ze kijkt omhoog. Wat mist ze de sterren ineens.
Ze draait haar hoofd een tikkeltje, kan net door het raam turen. Maar het is niet genoeg om de sterren te bekijken.
Dan zit er maar één ding op, Loena. Ze hoort haar moeder lachen en tilt haar hoofd op. Mama staat in de slaapzaal.
Maar eigenlijk is het de slaapzaal niet, nu ze eens goed kijkt. Ze ziet schelpen en boeken en knuffels en slingers en lampjes. Haar oude kamer.
Op dat moment is Loena Loena even niet. Ze is nu een bijstaander en de echte Loena is vijf jaar oud en zit op haar bed. Ze kan niet slapen. Ze mist de sterren, maar het regent en de bewolking heeft alle lichtjes tijdelijk weggenomen.
Mama aait haar over haar haren en doet wat ze altijd doet: ze pakt haar toverstok. Even later schijnen de sterren haar toe vanaf haar plafond. Loena kan eindelijk slapen.

De Loena op Zweinstein laat haar hoofd weer op het matras zakken. Ze schuift haar hand in haar zak en zoekt naar haar toverstok. Uiteindelijk trekt ze hem voorzichtig uit Peters omhelzing en haalt hem tevoorschijn. Ze richt hem omhoog en fluistert de woorden die haar moeder haar heeft geleerd. De punt van haar stok licht op en stuurt een straal aan mist naar het plafond.
Als ze haar stok eindelijk laat zakken kijkt ze omhoog naar een draaikolk van lichtjes en donker en flarden wit. Het draaien stopt. En als het draaien stopt is het plafond weg en is Loena bij haar sterren. Ze valt al snel in slaap.

“Loena.” Een hand schudt haar schouder zachtjes.
Ze opent haar ogen. Kijkt omhoog. Even weet ze niet waar het plafond heen is. Ze gaat overeind zitten en wrijft in haar ogen. Padma kijkt haar nieuwsgierig aan. “Je hebt een sterrenhemel getoverd. Kon je niet slapen?”
Loena fronst even en denkt na. Nee. Dat was niet zo. Ze weet niet waarom ze sterren wilde zien, maar ze denkt niet dat ze niet in slaap kon komen. Integendeel, ze was nog nooit zo moe geweest. Moe door de ring en moe door Peter en moe door Draco. Ze schudt haar hoofd.
Padma bestudeert haar nog even, voordat ze uiteindelijk besluit dat het wel goed zit. Ze knikt. “Peter is in de badkamer. Cho heeft een wastafel vol laten lopen met water, want hij was dringend toe aan een bad.”
Ze vraagt niet hoe Cho van Peter af weet, geeft Padma alleen maar een glimlach en wrijft nog eens in haar ogen. “Oké.” Ze gaapt.
Ze glipt langzaam uit haar gewaad, maar bedenkt zich en steekt haar hand in haar zak om haar stok eruit te vissen. Haar stok zit er niet in—die blijkt gewoon naast haar te liggen—maar wat er wél in zit is een ketting. Dezelfde die ze niet had durven bekijken onder Rons alziend—en geïrriteerd—oog. Ze haalt hem er nu wel uit, benieuwd wiens sieraad ze nu weer te pakken heeft.
Ze is verbaasd als ze hem herkent. De ketting is gewoon van haarzelf. Waarom hangt hij niet om haar nek? Met haar vrije hand voelt ze onder haar shirt. Er hangt een hoop, maar de ketting die ze zoekt—de schelpenketting—die hangt er niet. Ze laat haar hand weer zakken en bekijkt het sieraad nog eens.
De schelp ligt met de binnenkant omhoog, zodat ze goed zicht heeft op wat ze eigenlijk niet wil zien: dat het voorwerp geen portaal meer is naar Draco. De schelp is nu gewoon een doodnormale schelp.
Loena weet precies waarom, maar ze durft het niet hardop toe te geven.
Ze hangt hem rond haar nek en staat dan op.

“Zeg, heb je die ring nog terug weten te brengen?” vraagt Ron, die ze tegenkomt tijdens de lunch. Tenminste, ze denkt dat hij dat zegt. Zijn mond zit vol eten, dus het is vooral giswerk, maar ze is er in de loop van de jaren steeds beter in geworden om zijn geheimtaal te ontcijferen.
“De eigenaar kwam hem halen,” antwoordt ze een tikkeltje dromerig. Ze denkt terug aan gisteravond. Het is niet de eerste keer vandaag dat ze zich afvraagt hoe Peter en Draco op dezelfde trap geëindigd waren. Ze heeft nog steeds geen goed antwoord bedacht. Dat is best frustrerend, vooral omdat Peter totaal niet behulpzaam is op het moment.
(“Peter”
Gil.
“Peter, doe nou niet zo.”
Ze klemt haar handen over haar oren, want de volgende schreeuw is zo hard dat ze de ramen hoort klapperen.
“Peter, alsjeblieft—”
Krijs.
“Snap nou dat je niet—”
Er verschijnt een barst in de spiegel.
“Zomaar alles mag pakken—”
De barst wordt groter.
“Want dat heet—”
En de spiegel barst in honderden stukken uit elkaar.
“Stelen.”)
“En?” Harry kijkt haar nieuwsgierig aan als Loena stil blijft en in de verte staart. “Wie was het?”
“Wie was wat?” vraagt ze. Ze is weer terug in het heden, besluit dat Draco maar niet terug moet komen in haar gedachten (en Peter ook even niet), want hij neemt meer tijd in beslag dan de mensen die wél haar vrienden zijn. Dat is niet eerlijk. (En haar oren doen pijn.)
“De eigenaar. Wie was de eigenaar?” Ron is nu zo nieuwsgierig dat hij zelfs tijdelijk zijn vork heeft losgelaten. Zijn eten is hij even vergeten.
“Draco,” vertelt ze. “Draco Malfidus,” verduidelijkt ze nog, al denkt ze dat ze wel weten over wie ze het heeft.
Ron gaapt haar aan. Harry laat langzaam zijn beker zakken en zet die netjes op tafel neer, voordat hij heel moeilijk kijkt en even niets zegt. Ze kan de tandwielen in zijn hoofd zien draaien, wacht netjes tot hij al zijn vooroordelen op een rijtje heeft gezet en luistert dan rustig terwijl hij ze één voor één op tafel uitstalt.
Als hij klaar is klopt ze hem zachtjes op zijn schouder en glimlacht geruststellend. “Het is goed zo.”
“Nee, dat is het niet! Loena, wat als hij die ring nodig heeft voor één of ander duister plan?”
“De ring zag er onschuldig uit. Ik denk niet dat Draco er kwade bedoelingen mee had.” Ze haalt haar schouders op.
“Loena, we hebben het over Draco Malfidus hier! Een Malfídus!” Harry spreekt de naam uit alsof daaruit moet blijken hoe kwaadaardig de naam wel niet is, maar Loena snapt het niet helemaal. Ze kent alleen maar de Draco die huilde toen zijn kat zoek raakte en een Lucius en Narcissa die de kinderen dagenlang hielpen met zoeken om hun zoon een plezier te doen—ondanks de modder die ze op haar jurk kreeg en de bomen waar hij in moest klimmen.
En ze weet dat mensen veranderen. Mensen veranderen constant. Maar Harry kent maar één kant. Loena kent beide kanten, waardoor ze niet met hekel aan die naam kan denken. Verwarring, misschien. Maar niet met hekel.
Dat kan ze natuurlijk niet zeggen, want dan zullen ze anders over haar denken, en dat wil ze niet.
“Volgens mij was het gewoon een ring, Harry,” zegt ze uiteindelijk maar, en ze haalt haar schouders op om dat zonder woorden nog eens te herhalen: gewoon een ring.
“Ik ga naar buiten,” zegt ze, voordat één van de twee—want Hermelien was met haar neus in een boek gedoken zodra Harry van wal stak—opnieuw kan beginnen. Ze wil niet nog meer horen. Hermelien kijkt nu wel op, stuurt haar een glimlach die sorry zegt en je weet hoe ze zijn en nog meer dingen die Loena al weet. Ze knikt en glimlacht terug.
“Vind je het erg als ik mee ga?” vraagt het meisje.
En Loena glimlacht nog eens—of nog steeds—en zegt: “Graag.”

De twee belanden uiteindelijk aan de rand van het meer. Hermelien pakt haar boek er weer bij, Loena grabbelt naar stenen en gooit die met zachte plonsen het water in.
Het blijft stil—behalve het plonsen van de stenen—totdat Hermelien haar boek dichtklapt en opkijkt. “Harry,” begint ze, en ze wrijft even over haar benen en probeert de woorden goed te formuleren, “Hij heeft nieuwe theorie.”
Loena gooit nog een steen. De volgende die ze pakt houdt ze in haar hand. Ze kijkt de Griffoendor afwachtend aan.
“Over Draco. Volgens Harry is hij een Dooddoener.”
Ze weet niet zo goed hoe ze daarop moet antwoorden, dus fronst ze alleen maar heel diep en probeert het zich voor te stellen. Het lukt haar niet.
“Waarom?”
Hermelien schokschoudert. Ook zij lijkt het niet echt te weten.
“Geloof je hem?”
Het is weer stil—de steen blijft nog steeds netjes in Loena's hand liggen—terwijl ze nadenkt. Hermelien lijkt geen antwoord voor haar te hebben.
“En jij?”
“Nee.”
Loena voelt Hermeliens nieuwsgierige blik in haar zij prikken. Ze gooit eindelijk haar steen.

Als Loena die avond weer de slaapzaal binnenstapt is ze alleen. De anderen zijn nog in de leerlingenkamer. Ze vindt het wel lekker rustig zo, vooral omdat haar sterren nog steeds op het plafond staan. Die was ze vergeten. Ze bewondert ze even, maar haar nek begint te klagen, dus laat ze haar blik zakken.
“Peter,” zegt ze. “Je bent stil geweest vandaag.”
Peter laat zijn kop even zien, klimt uit haar capuchon en nestelt zich op haar schouder. In zin handjes heeft hij—o, nee, niet weer.
“Peter!”
Ze plukt Cho's amulet uit zijn vuisten en legt hem op het kussen van haar kamergenoot. Cho zal het vast wel begrijpen.
Peter niet. Die is onthutst dat hij alweer een speeltje kwijt is. Hij ontbloot zijn tanden—twee rijen met scherpe hoektanden—en sist eens. Aan zijn blik kan ze zien dat hij op het punt staat om luidkeels te protesteren.
“Oké, oké!” sust ze, en ze zoekt gauw naar haar eigen sieradendoos.
Ze gaat op haar bed zitten, keert het kistje boven haar matras om en zoekt tussen de spulletjes naar een vervanging voor Peter. Ze vindt een aantal sieraden die ze niet draagt en overhandigt die aan hem. Hij snuft er even wantrouwend aan, voordat hij besluit dat het goed zit en zich achterover laat vallen. Binnen een aantal seconden zit hij volledig in de knoop met zijn nieuwe kettingen en armbanden, maar hij lijkt het prima te vinden.
Loena wendt haar blik af, begint de zooi weer bij elkaar te rapen. Ze staat op het punt om het doosje weer te vullen, maar dan— “Wat doe jij hier?”
Daar is haar schelp. Degene die ze om heeft. Om zou moeten hebben. Die had ze toch vanochtend om haar nek gehangen? Ze trekt haar sieraden onder haar trui vandaan en bekijkt alle hangers. Ze heeft hem nog steeds om. Maar ze heeft er dus nog een in haar hand.
Wat dus zou betekenen dat degene om haar nek niet van haar is. Hij is van Draco.

Loena slaapt die nacht niet, ondanks de sterren die haar vanaf het plafond in de gaten houden.

Reacties: