FanFic.nl

500 Challenge

24 aug 2015 | Harry Potter

De discussie was al maanden voor het feest überhaupt vaststond begonnen en beide probeerden ze iedereen van hun gelijk te overtuigen.
“Hermelien, geloof me nou,” begon Harry toen het feest steeds dichterbij kwam; de muren van de collegehallen waren inmiddels al helemaal volgeplakt met felle posters die het eerste collegefeest in jaren promootten – “het is heus wel mogelijk om iemand aan de haak te slaan door een openingszin te gebruiken.” Zijn beste vriendin had hierop als reactie geïrriteerd gezucht om vervolgens resoluut weg te lopen, terwijl ze met haar hoofd schudde.

In de paar dagen voor het feest waren de discussies overgegaan in spontane uitspraken in de richting van “maar toch heb ik gelijk,” gevolgd door welles/nietes discussies waar menig klasgenoot zich aan ergerde.
“Ik meen het jongens – kunnen jullie deze discussie niet staken tot na het feest?” vroeg Ron, de frustratie in zijn stem overduidelijk. “Eerder weten jullie het toch niet.”
“Je helpt ook niet echt,” zei Harry bot. Zijn beste vriend zuchtte en liep weg.
“Toch weet hij dat ik gelijk heb,” zei Hermelien toen hij buiten gehoor was, waarop Harry in de lach schoot.

En toen was het eindelijk zo ver; ’s avonds rond een uur of negen zou het beginnen, tot laat in de avond – of eerder, vroeg in de ochtend. Nu het bijna zover was begon Harry toch wel zenuwachtig te worden; hij wist immers het antwoord op één van de openingszinnen die door zijn hoofd spookten al, gezien het feit dat het feest enkel voor studenten van Zweinstein was. Maar wie weet, dacht hij, wie weet zou die ene zin het ijs breken – of zelfs doen smelten.
“Nerveus?” vroeg Ron die avond lachend tijdens het avondeten, waarop Harry eerst knikte, toen nee schudde en vervolgens zijn schouders ophaalde.
“Het is dubbel, weet je?” sprak hij, waarop zijn vriend ja knikte. “Ik bedoel; het begon als een stomme grap, maar nu wil ik ook mijn gelijk halen.”
Ron leek zijn interesse in het gesprek echter alweer enigszins verloren te zijn en was weer compleet op zijn eten gefocust.

De laatste uren vlogen voorbij en voor ze het doorhadden was het alweer tijd om naar de Grote Zaal te gaan, die al snel volliep. De meeste studenten – waaronder Harry – vonden al snel hun weg naar de bar.
“Het is vast makkelijker met alcohol in mijn systeem,” vertelde hij zichzelf. Het bier smaakte meer naar water dan naar bier, was overduidelijk verdund, maar dat deerde hem niet. Het was tenslotte goedkoop en vaak zat kreeg hij ook shotjes in alle kleuren van de regenboog aangereikt.
Uiteindelijk had hij zichzelf zo vaak voorgenomen om iemand aan te spreken op precies het moment dat ze uit het zicht verdwenen, dat hij besloot zijn hand op de schouder van het meisje met de wilde bos haren voor hem te leggen.
“Hey, kom jij hier vaker?” vroeg hij. Hij kon zichzelf echter wel voor zijn kop slaan toen hij erachter kwam dat het Hermelien was, maar haar leek het niks uit te maken. Ze keek hem lachend aan, sloeg haar armen om zijn nek en plaatste haar lippen op de zijne.
Ze smaakte naar een combinatie van bier en zoete drankjes, maar vooral naar overwinning.

Reacties: