FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[25.08.2015][CW The Flash] Wist hij veel

Wist hij veel hoe hij met meisjes moest praten.
“Bliksem gaat 144.481 kilometer per seconde,” had hij gezegd, want dat had hij de dag ervoor in een boek gelezen. Ze was naast hem komen zitten en dat was het enige waaraan hij had kunnen denken. Verlegen had hij haar daarna aangekeken.
“Echt waar?” had ze geantwoord, met een glimlach en fonkelende ogen.
Die herinnerde hij zich—kende hij ondertussen beter dan welk paar fonkelende ogen in de wereld. Hij herinnerde zich ook hoe ze haar kleurpotloden voor hem opzij had gelegd, om een pen en een blaadje papier te pakken. “Hoe snel?”
“144.481 kilometer per seconde. En het is warmer dan 27.000 graden Celsius!” Ze had de cijfertjes nauwkeurig opgeschreven en naar hem toe geschoven, om zeker te zijn dat ze juist waren. Hij had nog nooit iemand ontmoet die zich ook in zulke dingen interesseerde—al besefte hij nu, twintig jaar later, dat ze dat waarschijnlijk alleen maar gedaan had om vriendelijk te zijn. Zijn zesjarige zelf was te verblind geweest door zijn enthousiasme om dat te merken.
Klein voor zijn leeftijd had hij moeilijkheden gehad van zijn stoel te klauteren. Tony Woodward had daar om gelachen. Hij was echter recht op Anna, hun juffrouw, afgelopen en had ook om tekenpapier en potloden gevraagd. Gewoonlijk bracht hij het vrije uurtje vlak na de middagpauze in zijn eentje door, met een boek in de leeshoek achterin, maar die dag had hij andere plannen gehad.
Anna had hem maar wat graag de spullen gegeven en had vertederd toegekeken op hoe de kleine, lieve Barry vriendschap vond bij zijn nieuwe klasgenootje Iris.
Eenmaal weer bij haar had hij donderwolken, bliksemschichten en kraters waar de bliksem insloeg getekend. Hij had haar opperst trots aangekeken. En zij, zo typisch als hij van Iris ondertussen gewoon was, had gevraagd of ze er iets aan mocht toevoegen en Barry, zo toegevend als hij altijd zou zijn, had geknikt.
Ze had hen getekend. Een meisje en een jongetje op een bankje, de jongen met zelf een bliksemschicht vast en het meisje met een schrijfboekje in haar handen.

Wist hij veel dat dat ooit zo waar zou zijn.
Wist hij veel dat die ene namiddag überhaupt íets betekende, laat staan betekenend zou zijn voor de rest van zijn leven. Dat de vriendschap die hij smeedde in het klasje met de wankele tafeltjes en juffrouw Anna’s schilderijen aan de muren van zo’n belang zou worden. Dat hij vijf jaar na die dag een thuis zou vinden bij haar nadat die van hem kapot gescheurd werd.
Wist hij veel dat hij haar zo nodig zou gaan hebben. Dat hij geen leven meer zonder haar zou kunnen inbeelden, dat hij zonder haar ten onder zou gaan aan zijn verdriet, dat hij van haar zou gaan houden.
Wist hij veel dat zelfs met bliksem in zijn handen hij nooit alles zou krijgen dat hij wilde.
Wist hij veel dat bliksemsnel, 144.481 kilometer per seconde, nooit snel genoeg zou zijn.
Wist hij veel...

Reacties: