FanFic.nl

My trust is broken (PAUZE)

>21<

Voorzichtig open ik mijn ogen. Oh mijn god, wat heb ik een koppijn! Wat is er gebeurd? Ik probeer terug te denken, maar ik weet niks meer. Ik stel scherp, terwijl ik de kamer rondkijk. Waar ben ik? Wat is dit voor ruimte? Een vrouw ligt op het bed met haar ogen gesloten. Wie is die vrouw? Ik kijk naar mezelf. Bij mij is er niks vreemds te zien. Waarom heb ik zo hoofdpijn? Ik ga met mijn hand naar mijn voorhoofd en voel dat ik verband erom heb. Huh? Verband? Hoe kan dat nou? Ik hoor de deur open gaan en ik zie en man in een lange witte jas.
,,Meneer, kunt u mij vertellen waar ik ben?” De vrouw schrikt wakker van mijn stem.
,,Nola.” De vrouw kijkt me blij aan.
,,Hoe weet u nou hoe ik heet?” De man met de lange witte jas kijkt me ernstig aan. De vrouw krijgt tranen in haar ogen. ,,Sorry, het is niet mijn bedoeling u te kwetsen.” Zeg ik maar snel en ze knikt. De man in de lange witte jas kijkt de vrouw aan.
,,Ik zou graag even wat onderzoeken willen doen.” De vrouw knikt en verlaat dan de kamer. De man komt naast het bed zitten en kijkt me aan, terwijl hij een papier en pen voor zich heeft. ,,Nola, weet je nog wanneer je jarig bent?”
,,Drieëntwintig november.”
,,En weet je ook nog in welk jaar je geboren bent?”
,,Negentien zevenennegentig (1997).”
,,Wat herinner jij je nog van gisteren?” Ik slik even en ik haal mijn schouders op.
,,Niks. Ergens vaag zie ik drie jongens, maar geen idee wie het zijn.” De man schrijft alles op wat ik zeg. ,,Maar waarom stelt u mij deze vragen? Het enige wat ik wil weten is waar ik ben en wie die vrouw was.”
,,Je bent in het ziekenhuis. Je hebt een ongeluk gehad en die vrouw was je moeder.”
,,Mijn moeder? Maar waarom herinner ik me haar niet meer?”
,,Dat komt door de hersenschudding die je hebt. Geen zorgen, vroeg of laat keert uw geheugen terug, maar geef het wat tijd.” Ik knik en de man staat op. ,,Als u iets nodig heeft, drukt op maar gewoon op het knopje.” Hij wijst het knopje aan en ik knik. Hij wenst me nog een goedendag en loopt dan de kamer uit. Ik probeer na te denken wat er gebeurd is, maar er komen geen herinneringen naar boven. Ja, zoals ik al zei zie ik vaag drie jongens, maar meer ook niet en het is niet dat ik die drie kan herkennen. Alle herinneringen zijn weggevaagd.


Ik ren letterlijk het ziekenhuis in. Het is al vroeg, maar ik kan niet wachten. Ik moet Nola zien. Ik ren de gangen door en kom dan bij de goede gang. Dat weet ik omdat ik Nola's moeder en haar broertje Ryan bij de dokter zie staan.
,,Waar is ze?” vraag ik meteen als ik bij ze kom. Haar moeder wijst naar de deur en meteen wil ik naar binnen gaan, maar word tegen gehouden door de dokter.
,,Er is wel wat dat jullie moeten weten.” Hij klinkt ernstig.
,,Ik wil naar haar toe!”
,,Dat mag, maar ze zal je waarschijnlijk niet herkennen.”
,,Wat...?! Waarom niet?” Nu staan Michael en Zayn ook bij me en zeggen even gedag tegen Nola's moeder. Zij konden me niet bijhouden, omdat ik zo snel aan het rennen was.
,,Ze heeft duidelijk geheugenverlies. Ze herinnert zich alleen hoe ze heet, waar ze woont en hou oud ze is. Van gisteren of eerder, kan ze zich niks herinneren.”
,,Dat is vreselijk!” Ik barst weer in tranen uit. De vader van Michael had gelijk. Ik voel de armen van Michael om me heen komen en leg mijn hoofd tegen zijn schouder, terwijl de tranen op zijn shirt druppelen. Even kijk ik naar Zayn, die in shock staat. Ja, voor ons alle drie is dit nieuws natuurlijk niet leuk. Zayn en Michael zijn al twee jaar vrienden met haar en ik al vier, het idee dat ze niet meer weet wie ik ben doet pijn. Ik moet haar ook alles over mijn vader opnieuw vertellen en dat gaat nog moeilijk worden, aangezien ik het pas laat verteld had. ,,Mag ik nu naar haar toe?” De dokter knikt en begint nog even met de moeder van Nola te praten. Met tegenzin ga ik naar binnen. Natuurlijk ben ik super blij dat ik haar mag zien. De tegenzin zit meer in het feit dat ze me niet herkent. Nola kijkt me aan en ik zie het al aan haar blik. Ik slik even en voel een klein kneepje in mijn hand. Michael is bij me, dat voelt fijn. Ook Zayn is mee naar binnen. Nola kijkt me aan.
,,Wie zijn jullie?”
,,Ik ben Chantal, je beste vriendin. Dit zijn Michael en Zayn, je beste vrienden. Met z'n vieren doen we echt alles en zonder jou had ik Michael nu niet als vriendje en zou ik nog steeds thuis bij mijn vader zitten. Jij hebt me geholpen met mijn relatie.”
,,Sorry, ik weet echt niet wie jullie zijn. Ik wil het best begrijpen allemaal, maar ik weet niet veel. Ik weet niet eens wie mijn ouders zijn.”
,,Ik heb je geholpen Nola. Met je relatie.”
,,Ik een relatie?”
,,Ja, met Zayn.” Nu stapt Zayn naar voren en gaat aan de andere kant van het bed staan.
,,Dat kan niet, ik weet niks van een relatie af. Waarom vertellen jullie al deze onzin?”
,,Het is echt waar, ik ben je beste vriendin. Ik kan het bewijzen.” Ik pak mijn mobiel en zoek naar foto's van mij en Nola. ,,Hier.” Ik laat haar de collage zien die ik gemaakt had van ons tweeën.
,,Maar waarom weet ik dit dan niet meer? Wij lijken namelijk onafscheidelijk op die foto's.”
,,Omdat je een hersenschudding hebt Nola, je bent je geheugen kwijt. Maar geen zorgen, Michael, Zayn en ik gaan je helpen om je geheugen weer terug te krijgen.”
,,Hoe dan?”
,,Dat weet ik nog niet, maar het gaat ons lukken. Jij hebt zoveel voor mij gedaan, nu is het mijn kans om iets terug te doen en aangezien het mijn schuld is dat je hier ligt...”
,,Het is niet jou schuld!” roept Michael meteen.
,,Waarom zou mijn ongeluk jou schuld moeten zijn?” Nola kijkt me verbaasd aan.
,,Je was mij aan het bellen, maar ik nam niet op. Had ik nou maar wel opgenomen, dat lag je hier nu niet!”
,,Waarom belde ik je dan?”
,,Volgens ooggetuigen, een jongetje die het zag gebeuren, zag je zijn moeder.”
,,Ik begrijp niet waarom ik jou bel als het zijn moeder is.”
,,Ik ook niet.” Dan gaat de deur open en komt Nola's moeder de kamer in.
,,Sorry dat ik u overstuur gemaakt heb net.” Zegt Nola tegen haar. ,,Ik kan er niks aan doen, ik weet dat u mijn moeder bent, als ik de dokter moet geloven. Maar ik kan me u niet herinneren, volgens de dokter heeft het tijd nodig maar komt wel alles weer terug.”
,,Dat hoop ik maar.” Nola kijkt me aan en glimlacht even.
,,Natuurlijk. Jij gaat er toch alles aan doen om me te helpen?” Ik knik en kijk dan Nola's moeder aan.
,,Mevrouw Henderson, u zei toch dat een jongetje het had zien gebeuren? Zou ik hem kunnen spreken?”
,,Als hij nog op de gang zit, kan je hem spreken. Hij was meteen naar Nola toegegaan toen hij het zag gebeuren, heel lief.” Ik knik en loop de gang op en kijk om me heen. Michael loopt achter me aan en ik ben blij dat hij bij me is. Straks barst ik weer in tranen uit en dan is er tenminste iemand bij me.


Ja, het ziet er misschien stom uit, maar ik volg Chantal overal naartoe. Ik wil gewoon dat ik haar kan troosten als ze weer moet huilen. Ik wil er voor haar zijn in deze moeilijke tijd. Ik zou alleen willen weten hoe ik haar gedachten kon veranderen, aangezien ze nog steeds denkt dat het haar schuld is. Dan opeens ziet Chantal een jongen zitten en gaat naar hem toe en ik volg haar weer.
,,Ben jij de jongen die het ongeluk heeft zien gebeuren?” vraagt ze aan hem.
,,Ja en wie ben jij?”
,,Chantal Maynard, de beste vriendin van het meisje dat is aangereden.”
,,Waarmee kan ik je helpen?”
,,Jij hebt het toch zien gebeuren?” Het jongetje knikt. ,,Zou je kunnen zeggen wat je hebt gezien?”
,,Ja, mijn broertje, moeder en ik waren aan de overkant van de weg bij een tankstation. Opeens hoorden we iemand 'mevrouw' roepen tegen mijn moeder en dat was dus je vriendin. Wij begrepen niet waarom ze mijn moeder herkende. Ze pakte haar mobiel wel zes keer opnieuw of misschien wel meerdere keren, ik weet het niet precies en ze belde iemand. Toen diegene niet opnam hing ze gefrustreerd op.” Ik zie dat Chantal even moet slikken. ,,Even dacht ze na, maar niet lang want opnieuw pakte ze haar mobiel en begon te typen. Ik denk hetzelfde nummer, het was dus belangrijk dat diegene wist wat zij zag. Terwijl ze opnieuw ophing, was ze boos maar ook verdrietig. Ze keek naar mijn moeder en stak over, maar omdat ze niet keek kwam er een auto aan en op die weg mogen de auto's zestig kilometer per uur rijden, dus ik kan me voorstellen dat ze hard tegen de auto aankwam. Ze viel meteen op de grond en toen ik bij haar was, was ze bewusteloos. Samen met mijn broertje en moeder hebben we de ambulance gebeld en nu ligt ze dus hier.” Zegt een meisje wat naast de jongen gaat zitten. De jongen kruipt gelijk tegen haar aan, terwijl zachte snikken te horen zijn. Dat meisje is vast en zeker zijn zus of zo.
,,Ik zie het steeds opnieuw voor mijn ogen gebeuren Kiley. Ze willen me alleen niet vertellen hoe het met haar gaat.” De jongen begint te huilen en zijn zus trekt hem gelijk in een knuffel. Ik zie de tranen in Chantal haar ogen staan.
,,Griffin? Misschien weet...” Kiley kijkt Chantal aan.
,,Chantal.”
,,Hoe het met haar gaat, zij was net bij haar naar binnen.” Chantal knikt even.
,,Nola is wakker en zo, maar ze heeft een hersenschudding waardoor ze zich niks meer herinnert.” Griffin knikt, terwijl hij tegen Kiley aan kruipt.
,,Kiley? Griffin? Zijn jullie hier?” Horen we een vrouw dan roepen.
,,Mam!” Griffin springt op en springt in de armen van de vrouw.
,,Met wie praten jullie?” Chantal en ik draaien ons om en dan valt Chantal haar mond open.
,,Mam?”


Ik zit naast Nola, maar dit is niet het meisje wat ik ken. Ze heeft hetzelfde uiterlijk, maar ze weet niet eens meer wie ik ben. Ik was net zo blij dat we iets hadden en dan verpest een autochauffeur het, door haar aan te rijden. Chantal en Michael zijn alweer weg, om te praten met die jongen, maar hoe helpen ze daar Nola mee? Ik moet iets tegen Nola zeggen, anders zwijgen we elkaar dood.
,,Nola, ik ben blij dat ik bij je mag zitten.”
,,Natuurlijk. Als jij mijn beste vriend bent, mag je altijd bij me komen. Maar ja, dat weet ik natuurlijk niet aangezien ik mijn geheugen kwijt ben.”
,,Tja...”
,,Was het waar wat Chantal zei? Zijn wij een stel?” Ik knik. Nola pakt mijn hand en mijn hart klopt in mijn keel. Ik zou haar nu zo graag willen zoenen, maar ik durf niet. Straks liggen mijn lippen op die van haar en dan duwt ze me weg, omdat ze me niet herinnert. ,,Het komt vast wel goed, jullie gaan me helpen.”
,,Ik geloof ook wel dat het goed komt, maar...”
,,Jij had me nu gewoon willen zoenen?”
,,Ja, hoe wist je dat?”
,,Dat zie ik aan je. Je kijkt me met een verliefde blik aan.” Ik voel dat ik moet blozen en kijk even zenuwachtig naar mijn handen. ,,Het is toch niet erg. Jou gevoelens zijn niet veranderd, gelukkig want als ik mijn geheugen straks terug heb, heb ik ook mijn gevoelens terug en dan kunnen we toch gewoon verder gaan waar we waren gebleven?”
,,Ja, als jij dat ook wilt.”
,,Natuurlijk, als ik van iemand hou, hou ik onvoorwaardelijk van diegene. Is Chantal nog niet terug van haar vraag?”
,,Nee, maar het is niet alleen een vraag. Ze wilt het hele verhaal horen.”
,,Ja, ik ook. Dan weet ik tenminste wat ik deed voor het ongeluk.”
,,Dat snap ik. Ik wil het je ook wel vertellen.”
,,Weet jij dan wat er gebeurd is?”
,,Nee, niet alles. Maar wel een beetje.”
,,Sorry Zayn, maar dan wacht ik liever nog even op Chantal. Die weet alles, snap je?” Ik knik. Ik kan merken dat, ondanks ze Chantal niet meer herinnert, ze Chantal aardig vind en het liefst zo snel mogelijk haar geheugen terug wilt hebben.
,,Jij wilt wel heel snel je geheugen terug, hé?”
,,Ja, dat is toch logisch. Ik ben mijn hele leven kwijt, het is misschien maar voor heel eventjes, maar zo voelt het niet. Ik zie heus wel hoe verdrietig jullie zijn en vooral Chantal en dus moet ik ervoor zorgen dat ik zo snel mogelijk mijn geheugen weer terug heb.”
,,Neem je tijd, je hebt je rust hard nodig.”
,,Ik ga niet dood hoor.” Zegt Nola en begint te lachen. ,,Je kijkt alsof je me moet begraven.”
,,Sorry, ik ben nog steeds geschrokken van je situatie. Ik zal proberen wat vrolijker te zijn.”
,,Goed zo.” En Nola geeft me een knipoog, waardoor ik bijna van mijn stoel val. Ik hou zoveel van haar, maar het probleem nu is dat ik haar dat niet kan laten zien en voelen.

Reacties: