Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Padfoot » 4
Padfoot
4
Ik herinner me de dag dat ik voor het eerst een knuffel kreeg van mijn vader.
Ik herinner me die dag omdat het geen vrolijke herinnering is.
Het was midden in de zomervakantie en het regende. Mijn moeder was aan het razen en verschillende soorten porselein naar mijn hoofd aan het smijten. Ik slaagde erin om die elk kundig te ontwijken.
Ik weet niet meer wat haar zo kwaad had gemaakt. Waarschijnlijk omdat dat juist weer een goede herinnering is.
“BLOEDVERRADER!” had ze gekrijst. “DREUZELVRIENDJE…” had ze geschreeuwd.
Een beeldje was uiteengespat tegen de muur.
Ze schreeuwde die woorden om me te kwetsen. Ze schreeuwde die beschuldigingen in de hoop dat ik het zou ontkennen, dat ik meeging in waar zij voor streefde. Waar de gehele familie voor streefde.
Het werkte niet.
“Wat?” had ik terug geschreeuwd. “Is het zo’n probleem om mensen te accepteren om wie ze zijn?”
Toen was het een vaas.
Haar gezicht was paars geworden, afgezien van de bleke vlekken op haar wangen. “MODDERBLOEDKAMERAAD!”
“Kunt u niets beters verzinnen?” ik had gelachen. Gelachen.
Een bord, versiert met het familiewapen.
“HOUD JE KOP!”
“Bij Merlijn moeder, ik moet opmerken dat uw vermogen tot richten zeer verfijnd is.”
Ik weet niet wat de druppel was, dat, of dat de druppel allang gevallen was, maar ze ritste het dienblad met varkenspasteitjes uit Knijsters knokige vingers, pasteitjes die eigenlijk voor theetijd waren, en begon met een onmogelijke kracht voor een vrouw met zulke dunne armpjes de pasteitjes naar mijn hoofd te slingeren. Eén voor één waren ze uiteen gespat tegen de muur en vielen toen neer op de vloer, om uiteen te zakken tot treurige, goudbruine hoopjes voedingsmiddelen.
“Dat was zonde, moeder.” Had ik gezegd. “Knijster maakt verdomd goede varkenspasteitjes.”
Mijn moeder had een soort dierlijk geluid gemaakt dat verdacht veel op een woedende neushoorn leek en haar ogen rolden bijna terug in haar hoofd. Haar hand was naar haar rechterzak gegaan, en ze had toen iets vastgegrepen dat veel schadelijker was dan rondvliegend eten of porselein.
Haar toverstok.
Dit, natuurlijk, was veelvoorkomend. Ze sprak meestal een verstijvingsvloek uit, of ze dreigde alleen maar, zodat ik zwijgend naar mijn kamer vertrok. Dit keer was het anders.
Ze had het ding op mij gericht en haar pols bewogen. Ik zag haar mond het woord vormen.
“CRUCIO!”
Ik heb het haar nooit vergeven.
Toen ik op negenjarige leeftijd mijn hamster zag worden vervloekt, en het hoorde piepen, had ik me wat voorgesteld over hoe de pijn zou zijn. Duizenden papiersneetjes, gepaard gaand met een trap in je maag, een draai om je oren en kokend water dat over je heen wordt gegoten.
Dat was nogal onderschat.
Ik kan het niet eens beschrijven. Het is alsof je langzaam wordt geplet, in de fik wordt gezet, een dierbare ziet sterven door jouw schuld. Het is bijna ondraaglijk. Het is net alsof al je botten worden gebroken.
En je huilt. Je gilt en je schreeuwt je de longen uit je lijf terwijl de tranen je over de wangen stromen. Je knijpt je ogen dicht. Je zet zo hard als je kan je kiezen op elkaar.
Zo snel als het begon, stopte het. Ik had me hijgend op de grond laten storten. Daarna had ik met moeite mijn hoofd opgericht om de vrouw die ik mijn moeder noemde recht in haar ogen te kijken.
En ik zag dat ze trilde.
Ze had tranen in haar ogen staan en haar rechterhand had haar toverstok zo stevig vastgeklemd dat haar knokkels wit waren.
Ik realiseerde me dat het haar moest pijnigen om een jongen die zij had gebaard zo veel pijn toe te brengen.
Het deed mij pijn Dus had haar aangekeken met zoveel haat mogelijk.
Nadat we elkaar een tijdje hadden aangestaard, had ze zich omgedraaid en liep ze weg.
Ik weet nog dat ik mezelf de trap op kon slepen en mijn hutkoffer vol kon gooien. Ik had mijn bezem in de ene hand en mijn koffer in de andere toen ik weg wilde lopen.
Alleen mijn vader en Regulus stonden in de deuropening.
Toen ik ze had verteld om uit de weg te gaan omdat ik weg wilde, was Regulus naar me toe gelopen en had zijn armen om me heen geslagen.
Het was zo’n lief en onschuldig gebaar dat ik bijna weer moest huilen. Mijn vader had in de tussentijd zijn toverstok uit zijn zak gehaald en ervoor gezorgd dat mijn koffer aan mijn bezem vastzat. Toen liep ook hij naar ons toe en sloeg ook hij zijn armen om ons heen.
De eerste knuffel die ik ooit van mijn vader had gehad, was nadat mijn moeder de Cruciatus-vloek over me had uitgesproken.
Toen ik die avond naar James zijn huis vloog, had ik Grimboudplein nummer 12 voorgoed achter me gelaten. Ik heb mijn vader en moeder daarna nooit meer gezien.
Regulus kwam ik nog wel eens tegen in de gangen op school. Hij was altijd met zijn dooddoenervriendjes en ik walgde ervan. Hij had zich twee jaar na mijn vertrek bij de dooddoeners aangesloten. Een jaar later overleed hij. Mijn vader is rond diezelfde tijd vermoord nadat een stel Schouwers een dooddoenersconferentie binnenstormden. Mijn moeder overleed later. Waarschijnlijk aan de gevolgen van een gebroken hart.
Ik ben de enige die nog leeft uit het verscheurde gezin. Ik ben de laatste van de mannelijke lijn van Zwarts.
En ik leef niet eens.
Reacties:
Ik stel me nu ineens voor...
De eerste knuffel die Sirius van zijn vader kreeg was nadat zij moeder op hem de Cruciatus-vloek had gebruikt. Op de laatste dag dat hij hem zag.
De eerste knuffel die hij van Mr. en Mrs Potter was waarschijnlijk op zijn eerste dag.
Wow, die laatste zin deed 't hem echt. Die kwam zo hard aan en holy shit nuggets. Sowieso was dit hele hoofdstuk al best wel pijnlijk, want arme Sirius, en dan krijg je dat einde en - ja, dit was echt een goed hoofdstuk, Nynke!
Verder vind ik het moeilijk om er iets negatiefs over te zeggen, dus xx Het is gewoon heel erg mooi en prachtig gewoon. En gevoelig. Sorry ik ben niet zo goed met woorden als Peeta. Ik hoop dat je me een beetje snapt haha. Xx Yasmine
O my god het is echt heel mooiii!! Ik krijg er gewoon tranen in mijn ogen van, echt waar..
Ik zie dat het al een tijdje geleden is dat je dit hoofdstuk hebt geschreven, maar ik hoop dat je verder gaat met dit verhaal! Ik vind het heel sterk en origineel.