FanFic.nl

concerning the UFO sighting

(26/08/15) (Harry Potter) coming home

Ze had dit alleen willen doen. Dat leek haar toen een hele logische keuze. Ze had dit ook ooit alleen gedaan, dus het was een mooie afsluiter. Toch?
Uiteindelijk bleek dat logica achterhaald was. Hermelien had haar hele leven aan logica gewijd, en ze had nog nooit zo van één van haar logische keuzes gewalgd als dat ze nu deed. Hoe had ze ooit kunnen denken dat ze dit zonder Ron had kunnen doen? Zonder Harry? In haar eentje?
Maar toch moest ze dit doen. Alleen. Sommige dingen moest je alleen doen.
“Je hoeft alleen maar de spreuk op te heffen en dan is alles weer normaal,” sprak ze zichzelf toe. Ze blies haar adem uit, ademde eens in, uit, in.
(Wat als het haar niet lukte?)
Ze liep het grindpad op dat haar naar een klein rijtjeshuis bracht, kwam tot stilstand voor een knalblauwe deur, vroeg zich kort af waarom ze thuis nooit een blauwe deur hadden gehad. Dit was veel vrolijker.
De deur zwaaide open. Ze was zich er niet eens bewust van dat ze had aangebeld.
Haar moeder keek haar vriendelijk glimlachend aan. Ze zag er bruiner uit. Ze straalde.
“Hallo,” zei Hermelien. Ze knipperde eens met haar ogen, bedacht zich hoe stom het was dat ze alleen maar een hallo over haar lippen kon verkrijgen na haar ouders een jaar niet te hebben gezien.
(Was het een jaar geweest? Misschien wel langer. Het voelde als een eeuwigheid.)
“Goeiemorgen.” Mevrouw Griffel glimlachte.
(Wat zag mama er mooi uit.)
(Door de oorlog was ze dat vergeten.)
“Is uw man thuis?” vroeg Hermelien.
De vrouw knikte. “Kan ik U ergens mee helpen?”
“Ik ben van een paar straten verder. Ik...” door de zenuwen vergat ze wat ze nu al dagenlang had gerepeteerd met behulp van de jongens. “Ik ben voorzitster van het buurtcomité. En... wilde U wat vragen stellen... Als dat uitkomt?”
(“Waarom gebruik je niet gewoon een spreuk om binnen te komen?”)
(“Ron! Ik ga niet inbreken!”)
(“Het zijn je ouders! Die zullen het heus niet erg vinden.”
(“Ron!”)
(“Harry, zeg jij er eens wat van.”)
“Maar natuurlijk, lieverd.”
En zo zat Hermelien tegenover haar ouders op de bank. Ze kenden haar niet, maar dat weerhield haar vader er niet van om breed te glimlachen en haar moeder om een extra koekje bij Hermeliens thee te stoppen, zoals ze altijd al had gedaan.
(Ze had nog nooit zoveel van ze gehouden.)
Zodra ze een slokje van haar thee had gedronken, die zo heet was dat ze bijna haar lippen brandde, zette ze het schoteltje met trillende handen op de koffietafel neer.
“Zeg het eens,” begon haar vader.
(Ze had een hele speech klaar, wilde het ze uitleggen voor ze haar stok tevoorschijn haalde, maar ze kon het niet. Het moest nu gebeuren. Ze wilde haar ouders zo snel mogelijk terug.)
Hermelien haalde haar toverstok tevoorschijn terwijl haar ouders haar nieuwsgierig aan bleven staren, en sprak de woorden, luid en duidelijk. Ze wilde er zeker van zijn dat niets fout zou gaan.
Eenmaal klaar liet ze haar stok zakken, ogen stijf dichtgeknepen. Ze had nog nooit aan haar eigen magie getwijfeld, maar nu kon ze niet anders.

“Hermelien, lieverd.”
Hermelien huilde zodra ze twee paar armen rond haar schouders voelde.

Reacties: