Hoofdcategorieën
Home » Overige » A Million Little Pieces » [26/08/2015][The Maze Runner] Hij voelt alles
A Million Little Pieces
[26/08/2015][The Maze Runner] Hij voelt alles
Hij voelt alles.
De schaafwonden op zijn handpalmen; de snee in zijn voorhoofd; zijn opengereten knieën; de gewrichten in zijn ellenbogen die de klap hebben opgevangen; het bloed dat in zijn ogen prikt; de brandende huid van zijn vingers, daar waar het eelt niet dik genoeg is geweest om ze te beschermen tegen de wrijving van de lianen; de lucht die door zijn keel raspt; de snijdende pijn in zijn been, zo heftig dat hij op zijn tong moet bijten om het niet uit te schreeuwen, elke keer dat hij zijn gewicht erop probeert te zetten.
Hij voelt niets.
Niet Alby’s arm die hem overeind houdt; niet Alby’s heup die hem met elke stap een stukje vooruit stoot; niet het beton dat wanhopig tegen de zolen van zijn sportschoenen duwt; niet de windstille lucht die langs zijn bloederige huid strijkt; niet hoe zijn bezwete kleding langs zijn rauwe huid schuurt.
Hij hoort niets.
Niet hoe Alby zachte aanmoedigingen in zijn oor puft; niet hoe de andere Gladers hun namen roepen vanaf de rand van het Labyrint; niet hoe ze allemaal vragen wat er gebeurd is, waarom hij zo lang weg bleef, waarom hij niet meer op eigen kracht uit kan lopen. Hij hoort niet eens hoe de Deuren dicht schuiven, een seconde nadat Alby hem erdoorheen heeft getrokken.
Hij ziet wel alles.
Hij ziet Alby met zijn handen op zijn knieën staan, zijn eigen bloed dat over zijn handen druipt, de grond op; zijn eigen bloed dat aan Alby’s shirt kleeft. Hij ziet hoe de leider naar adem hapt om zich vervolgens op te richten, hem weer te ondersteunen, mee te sleuren richting het kamertje dat ze omgedoopt hebben tot ziekenzaal.
Ze zeggen niets.
Zelf ligt hij op het geïmproviseerde ziekenbed; Alby zit op de rand, zijn borstkas hevig op en neer gaand met elke ademhaling, zijn ogen starend in het niets. Fysiek is hij uitgeput; mentaal is hij in de war wegens hetgeen hij gezien heeft.
Hij voelt alles.
Wanneer Alby enigszins op adem is, begint hij in stilte met het ontsmetten van de talloze schaafwonden, verbindt hij de sneeën, spalkt hij het been. Wanneer geen enkele vierkante centimeter huid onbewerkt is gebleven, neemt hij opnieuw plaats op het bed; naast zijn patiënt, die inmiddels, ondanks zijn luidkeels protesterende lichaam, overeind zit. Hij voelt de alcohol prikken, zijn handen branden, zijn spieren schreeuwen, zijn been –
Hij voelt alles.
Hij voelt het verdriet, dat pijnlijk glanst in Alby’s ogen, knagen aan zijn eigen schuldgevoel. Hij voelt het verraad, dat Alby’s irissen nog donkerder kleurt dan anders, steken door de fysieke pijn heen. Hij voelt het onbegrip, dat getekend wordt in de frons in Alby’s voorhoofd, beroep doen op zijn eigen geweten.
Wanneer Alby zijn keel schraapt, diep inademt, hem aankijkt – wanhopig, bijna; smekend, bijna – voelt hij zijn egoïstische hart in zijn schoenen zakken en zijn trommelvliezen voelen de trilling in Alby’s stem wanneer hij eindelijk iets zegt: ‘Newt, shuck face, waar ben je in hemelsnaam mee bezig?’
Hij voelt alles.
Totaal ongedwongen draag ik deze op aan Kay. (:
Reacties:
Dit is echt heel mooi. Ik snap er weliswaar niet alles van (want ik heb alleen de film gezien en die is tbh al een beetje vervaagd), maar ik vind het wel stijl-wise heel mooi, door de herhalingen en tegenstellingen. Zijn puntkomma's de nieuwe haakjes?
Nee, seriously. I like. <3
Totaaaaaal ongedwongen. Totaal.
Ik vond deze leuk omdat je hem naast mij aan een tafeltje in het zonnetje geschreven hebt. Grapje. Ik vond deze leuk omdat het TMR is, en Alby en Newt, en dat het dit is, en de niets voelen en alles voelen.
Het was fijn. En ja. <3
</3
dit was mooi. die tegenstellingen heb je zo goed gebruikt. like. het werkt zo goed met het hele stuk en en. ja. gewoon. heel pretty. (also Newt my bb <3)