FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[26.08.2015][Teen Wolf] Hartslag

Scott werd niet wakker van het kraken van het dak onder zijn raam of de passen door zijn kamer. Dat was als het Stiles was meestal wel het geval; maar die jongen was dan ook te onhandig om stil te blijven. Zelfverklaarde ninja of niet, hij struikelde zich steevast een stuk in de rondte en maakte daarbij dan zo’n kabaal dat Melissa zichzelf de gewoonte aan had geleerd met oordopjes in te slapen.
Maar het was niet zijn beste vriend, dus werd hij pas wakker toen de matras onder Alisons gewicht meegaf. Omdat ze het raam en de gordijnen opengelaten had, kon hij haar met het beetje maanlicht ook ontwarren van de schaduwen in zijn kamer.
Ze kroop bij hem onder de lakens en drukte zichzelf tegen zijn voorkant, wurmde zichzelf in zijn armen. Tengere vingers sloten zich ijzersterk om zijn polsen – hij grijnsde omdat hij dacht dat het was als de vorige keer, toen ze zijn armen boven zijn hoofd tegen de matras had gepind om… Maar daar was het niet voor.
“Je leeft nog,” fluisterde ze tegen zijn sleutelbeen. Zijn hartslag bonsde tegen haar handpalmen.
Nu pas merkte hij ondanks zijn slaperigheid bepaalde dingen: hoeveel kouder haar lichaam aanvoelde (ze was altijd koud) en dat de geur van Beacon Hills’ bos aan haar kleefde (die geur zou hij nooit uit zijn geheugen kunnen wissen).
Ze was gaan jagen.
(En had waarschijnlijk weerwolven zien sterven.)
(Of zelf vermoord.)
Ook al vond hij het zelf een beetje dommig knikte hij, zei: “Ja, ik leef nog.”
Hij begroef zijn hoofd in haar bruine krullen, hield haar stevig tegen zich aan, ademde net iets harder (hoorbaar). Ze verslapte in zijn omhelzing. Uiteindelijk viel ze in slaap.
Zijn T-shirt was nat.

Wanneer hij wakker wordt, is hij gedesoriënteerd. Zijn longen branden alsof hij weer een astma-aanval krijgt, maar daar heeft hij al bijna drie jaar geen last meer van. Zijn adem schuurt in zijn keel.
Hij herinnert zich flarden van zijn nachtmerrie, maar heeft er geen behoefte aan te proberen meer dan dat weer voor zich te halen. Nog even en ook deze beelden zinken weg tussen de plooien van zijn bewustzijn.
Het duurt nog een paar seconden langer voor hij doorheeft dat iemand haar vingers door zijn zweterige haren haalt, de plukken achter zijn oren duwt.
Met een zuinig glimlachje komt hij overeind en hijst het meisje in zijn schoot, laat zijn hoofd op haar schouder vallen om haar geur op te snuiven; zweet, een boswandeling, vanille.
“Alles oké? Je hebt weer heel de nacht liggen schreeuwen.”
Hij houdt haar op afstand zodat ze kan zien dat hij alweer aan het vergeten is, dat de droom deze keer niet blijft hangen.
“Prima. Ga je maar douchen, ik kom er zo bij.”
Scotts glimlach valt zodra haar warmte hem verlaat.
Kira is verkeerd. Te klein, te warm, te breekbaar.
(Hij had gedacht dat Alison onbreekbaar was.)
Alison. Kira is niet Alison.
Hij laat zich achterover vallen. Hij kan zich niet tegen haar aan vleien om haar hart tussen haar ribben en in haar bloedbaan te horen kloppen.
(Want dat doet het niet meer.)

Als hij bij Kira de douche in stapt, lijkt het alsof hij weer helemaal oké is.
(Maar het zal nog jaren duren voor hij dat weer is.)

Reacties: