FanFic.nl

500 woorden

Kat, Mo, Lilly en beer

Vol woede gooide Kat haar leren tas door de hut. Ze trapte tegen een van de kratten met zo een kracht dat het brak. ‘Wat is er gebeurd?’ Stammelde Mo. De andere zeiden niets. Lilly was zachtjes aan huilen, roerloos tegen de wand. Beer keek van Kat naar Lilly en wist duidelijk niet wat hij moest doen.

‘Wat is er gebeurd?’ Vroeg Mo nog eens. Kat zei niets en trapte nog eens tegen het krat. Smeet een van de aardewerken potten kapot en bonkte met haar vuist op het hout. Uiteindelijk liet ze zich op de grond zakken.

‘Kat?’ Zei Mo en hij liep naar haar toe. ‘Wat is er gebeurd? ’
Kat verborg haar gezicht in haar armen. Was ze aan het huilen? Plotseling kwam er een besef over Mo, die hem een ijskoude rilling bezorgde. Hij keek Lilly aan.

‘Lilly, waar is Sem?’
Lilly begon alleen maar harder te huilen. Ze stamelde iets. ‘Het spijt mij zo’ Haar kleine lijfje trilde.
Ze rende de hut uit. Mo zag haar nog door de takken van het woud verdwijnen. Hij keerde zich tot de anderen.

‘Kat? Waar heeft Lilly spijt van? Waar is Sem?’ Beer zweeg. Kat huilde nog steeds. Mo verhefde zijn stem.
‘Waar is Sem? Wat is er gebeurd? Waar is Sem?’

Mo zag dat de enorme Jongen in elkaar krimpen. Als een slappe zak meel. Maar hij had geen medelijden met hem.
“WAAR IS SEM? WAT IS ER GEBEURD?” Schreeuwde hij nu bijna.

Het was Kat die uiteindelijk sprak. ‘Het is gebeurd, Mo. Ze hebben Sem. Ze hebben hem.’ Ze snikte. Het was vreemd om te zien dat zo’ een sterk persoon zo klein leek. En Mo had niemand gekend zo krachtig als Kat. Maar nu zat ze als een klein meisje op de grond. ‘Ik had hem nooit mee moeten laten gaan.’ Zei ze.

‘IK ZEI DAT TOCH. IK ZEI TOCH DAT HIJ HIER HAD MOETEN BLIJVEN. Hij is nog maar een kind… ’ Schreeuwde Kat. ‘Waarom luisterde jullie niet? WAAROM?’

Mo wist niet wat hij moest zeggen, het was alsof ze vloer onder hem weg zakte. Kat stond op trapte opnieuw tegen iets aan. Er klonk een luide krak. Ze stormde de hut uit.
Nu waren alleen Beer en Mo over.

‘Wat is er gebeurd, Beer?’

‘Het was een val. Lilly had het moeten zien aankomen. Zij stond op de uitkijk.’ was het enige wat hij zei. Hij liet zich vallen op een strozak en bleef voor zich uit staren.

Mo wist dat hij niet meer uit hem zou krijgen. ‘We halen hem terug.’ Zei hij zachtjes, ‘Echt waar. We halen hem terug.’

De uren trokken voorbij ,terwijl Mo wenste dat hij ze die ochtend nooit had laten gaan. In een andere wereld zou dit nooit zijn gebeurd. In een andere wereld waren er ouders geweest, die voor hen zorgde. Dan hadden ze nooit hoeven te stelen en dan was Sem nooit meegenomen. Maar ze waren in deze wereld. Ze moesten en zouden Sem terughalen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.