FanFic.nl

500 words

(no subject)

“Hé, kom jij hier vaker?"
Ik zucht. “Natuurlijk. Ik zit hier op school.”
“O, echt?” vraagt hij verbaasd.
Even grinnik ik. “Wat doe je raar.”
“Sorry... Beetje nerveus denk ik.”
Ik frons. De meest populaire jongen, zenuwachtig?
“Dus...” gaat hij verder. “Wie gaat eerst.”
Ik haal mijn schouders op. “Ik ben wel benieuwd waarom je gister nachtmerries had.”
“Ik ga dus eerst. Nou, zoals ik zei, dat is niet erg vrolijk... Ik neem aan dat je het niet verwacht bij iemand met zo’n grote bek als ik.”
Ik knik. Een grote mond heeft hij soms wel. In het begin was ik er zelfs wat door geïntimideerd. Soms nog wel, moet ik toegeven.
Terwijl ik nadenk, kijkt hij om zich heen. “Deze kant op. Hier weet ik zeker dat niemand ons hoort.”
Hij loopt al weg dus ik volg hem. We lopen door de gangen, slaan steeds weer een andere richting in, gaan langs enorme beelden en schilderijen groeten ons af en toe. Sommige mopperen. De meeste mopperen, omdat het al rond middernacht is.
Ik ben ondertussen de weg kwijtgeraakt en zo in het donker lijkt het kasteel op elkaar, maar de jongen lijkt daar geen last van te hebben. “Ga je altijd die kant op als je iets te bespreken hebt?” vraag ik me hardop af.
“Ik ben er nog maar een paar keer geweest. Soms ga ik erheen voor mijn rust, maar nooit met een ander. Je bent de eerste...”
Ik voel dat ik bloos, al doe ik mijn best het te verbergen. Dat zou vast wel lukken, ondanks een aantal lichtjes is het nog aardig donker.
“Je wilt het wel erg graag weten, hè?”
Het is even stil voor ik antwoord geef. “Ik ben wel nieuwsgierig, maar het kwam vooral omdat het gister wel gezellig was, ondanks dat de reden waarom minder leuk was. Ik klets niet zo vaak met anderen en vooral niet met andere afdelingen, dus ik was er wel blij om.” Moet ik het nu al zeggen? Het kan... Van binnen schud ik mijn hoofd. Nee. Nog niet. Liever nooit.
Ineens staan we stil en kijken we naar een muur. Net als ik wil vragen of we verkeerd zijn gelopen, verschijnt er een deur. Hij wordt geopend alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Een zacht verlichte slaapkamer komt tevoorschijn, met een bankje, een bureau, een bed... Nou ja, een slaapkamer.
Hij gaat op het bed zitten en ik neem plaats op de bank. Ik voel dat hij me aankijkt. “Weet je zeker dat je niet eerst wilt? Mijn verhaal is voorbij en die van jou... Nou, je lijkt er middenin te zitten. Het lijkt belangrijker.”
Ik schud mijn hoofd. “Het is niet zo belangrijk. Het is geen gebeurtenis, maar... een gevoel.”
Voorzichtig kijk ik hem aan. Hij begrijpt het nog niet. Ik twijfel nog even. We komen uit twee verschillende werelden. Het wordt nooit wat... Toch?
“Als je het niet vertelt, verandert er ook niets.”
Dat was waar. “Ik... hou van je.”

Reacties: