FanFic.nl

500 words

De eerste woorden

De eerste keer dat ik hem zag, voelde ik me al meteen tot hem aangetrokken. Ik had hem al even in de rij gezien, maar na het sorteren merkte ik hem pas echt op. Het was niet dat hij nou erg knap of grappig was, wat hij wel was... Het was... Ik weet niet wat het was. Hij liep langs me heen en we keken elkaar aan en glimlachten.
“Hoi,” zei hij.
“Hoi,” zei ik.
“Dus nu kunnen we eindelijk aan de school beginnen!”
Ik knikte wat verlegen.
“Weet je welke lessen ze allemaal geven?”
Alweer knikte ik. Ik begon alle lessen op te noemen. Ik kende ze allemaal. Eigenlijk verbaasde ik me een beetje dat hij het niet wist, want ik dacht dat iedereen dat wel wist. Misschien was hij het vergeten omdat hij zich er niet druk om maakte, of was hij te nerveus om het te onthouden... Het maakte ook niet uit. Ik was eigenlijk wel blij dat ik ergens over kon praten en het kon uitleggen. Al snel hadden we het over spreuken en boeken en huisdieren...
Het duurde niet lang, nog geen vijf minuten waarschijnlijk. Toch voelde het alsof het wel een uur duurde. En niet op de vervelende, afwachtende manier. Het ging heel gemakkelijk. Vanzelf.
“Hé, kom je nog! Je hoort híer hoor!” riep een leeftijdsgenootje ineens naar de jongen.
Hij keek verward naast zich, alsof hij vergeten was wat hij ging doen. “O ja,” mompelde hij. Vlug draaide hij zich naar zijn tafel, maar voor hij dat deed keek hij nog even naar mij. “Misschien kunnen we morgen verder kletsen!”
Ik grijnsde blij omdat hij me nog niet vergeten was. “Oké!”
Nieuwsgierig volgde ik hem met mijn ogen tot hij bij zijn afdeling kwam. Daarna keek ik al snel weg.
“Waarom ga je met hén om? Zij horen niet bij onze afdeling!” zei de jongen arrogant. Er kwam geen antwoord. Ik heb me al die tijd afgevraagd waarom er geen antwoord kwam. Was hij het ermee eens? Boeide het hem niet? Boeide ik hem niet en was hij enkel vriendelijk geweest, of had hij me enkel gebruikt voor antwoorden?
Een meisje stootte me aan en hield me zo uit mijn gedachten. “Hé, je kan beter maar niet met ze omgaan. Daar komt meestal gedoe van.”
Ik dacht even na. Mijn blik kruiste die van de jongen waarmee ik eerder aan het praten was. Kayn. Ik keek weg, richting het meisje. “Het maakt me niet uit. Als ik iemand aardig vind, wil ik best voor die iemand in de problemen komen.” Het kwam er zekerder uit dan ik verwacht had en ik kan me nog herinneren dat ik best trots was op mezelf. Ik keek weer naar de jongen, maar hij keek weer naar zijn tafel.
Ik weet nu waarom hij niet reageerde. Hij was het er niet mee eens. Het boeide hem wel. Andere afdelingen hadden hem altijd al geboeid. Hij was niet enkel vriendelijk en had me niet gebruikt. Hij was verliefd.

Reacties: