FanFic.nl

Five Hundred Hallows & Horcruxes

O3 Hij is terug

Met grote ogen staarde de kleine man naar de lange, bleke tovenaar die hij al die jaren had gediend. Zwarte, donkere schaduwen hulden hen in een duisternis, vormden samen een lang gewaad dat zichzelf over het witte lichaam van zijn Meester drapeerde.
“Meester… Heer?”
Spierwitte vingers strekten zich uit, tenen haakten zich in het gras.
“Mijn…. staf.” De man sprak langzaam, donker, en eervol boog zijn dienaar naar hem.
“Nu, Wormstaart.” Deze knikte en stak zijn gezonde hand in zijn gewaad, waarna hij de toverstok aan zijn meester overhandigde. Machtig stak deze hem in de lucht, richtte het vervolgens recht in de ogen van zijn dienaar, die vrijwel meteen in elkaar dook.
“Meester, alstublieft. Ik heb a-alles gedaan wat u wilde… Ik heb- “
“Zwijg.” De man verlaagde zijn staf, maakte een sierlijke beweging met zijn arm, zorgde ervoor dat zijn dienaar, Wormstaart, zachtjes begon te huilen.
“D-dank u, Meester, d-dank u,” stamelde hij, terwijl hij zijn rechterarm in de lucht hield. Het zilver van zijn hand glansde in het maanlicht en vol ongeloof bewoog de man zijn vingers.
Zilveren vingers, verkregen door de Heer van de Duisternis.
Er werd niets terug gezegd. In plaats daarvan liep de lange, bleke man een eindje bij zijn dienaar vandaan, richting een angstaanjagend standbeeld. Hij bleef voor de zeis staan, die gemaakt was van botten.
“Harry Potter.”
“Nee…”
“Vastgehouden door de botten van mijn vader. Mijn vader!” De man begon te lachen en de jongen schudde driftig zijn hoofd.
“Dit ga je nooit winnen!” schreeuwde hij strijdlustig. “Toen niet, n-nu niet.”
“O, is dat zo? En hoe weet jij dat dan zo zeker?”
“Ik - omdat… omdat het je toen ook niet lukte!”
“Je bent een sneu kind, Harry Potter.” Hij spuugde de naam uit alsof het vergif was.
“Gelukkig ben ik niet zoals jij, Voldemort.”
“Je lijkt meer op mij dan je denkt.”
Met een snelle beweging stond Voldemort recht tegenover de jongen, bracht zijn vinger dichtbij zijn voorhoofd en likte langs zijn eigen lippen. “Ik laat het je zien.”
Hardhandig drukte de man zijn wijsvinger op het bliksem-vormige litteken, liet de jongen het uitschreeuwen van de pijn. Verschillende beelden dansten over hun netvlies heen en grijnzend liet Voldemort de jongen zien wat hij wilde dat hij zag.
“H-hou op! S-stop!” krijste hij, maar Voldemort stopte niet. Integendeel, hij liet de jongen beelden zien van zijn vader en moeder, scheurde ze daarna aan flarden door beelden van angstaanjagende Dementors. Hij kwelde de jongen, genoot ervan.
“J-je wint dit n-nooit,” hijgde deze uiteindelijk, waarop Voldemort lachend zijn hoofd schudde.
“Ik zal één voor één alles waar je ooit van hebt gehouden, van je afpakken. Eén voor één, en iedereen zal uiteindelijk denken dat het jouw schuld is. Jij gaat voelen, Potter. Voelen wat je mij hebt aangedaan. Boeten!” Hij lachte opnieuw en de andere, duistere figuren lachten met hem mee.
Zijn Dooddoeners.
“En dan, uiteindelijk, zal jij jezelf overgeven aan mij. Uiteindelijk win ik, altijd, omdat het je teveel kan schelen. Jouw liefde maakt je kapot en ik maak het af, precies zoals ik je lieve moeder en vader heb afgemaakt.” De man zwaaide met zijn stok, liet de zeis van het standbeeld omhoog gaan, waardoor de jongen met een klap op de grond viel.
“Maar eerst gaan we een spelletje spelen.”

Reacties: