FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[27.08.2015][MCU Avengers] Dankbaar

Hij heeft veel ervaring met dingen openen: limonadestandjes, de verkeerde deur, de júiste deur, een opstartend bedrijfje, filialen, gebouwen die miljoenen waard zijn, huizen. Rits- en behasluitingen; maar dat laatste zegt hij niet hardop, glimlacht alleen maar naar de journaliste omdat hij weet dat dat een paar extra regels in de krant betekent.
Hoewel hij ze gewoon is en meestal geniet van de aandacht is er iets aan het openingsfeestje dat hem verder van de mensen drijft dan normaal. Hij is geniaal, onweerstaanbaar charmant en knap, en ontzettend rijk—meestal is dat genoeg om hem anders te laten voelen, béter, alsof hij met kop en schouders boven alle andere aanwezigen uitkomt. Maar dat is het niet.
Elke keer hij zijn ogen sluit, ziet hij nog steeds het wormgat en het exploderende Chitaurischip, hoort hij het fluitende, eindeloze vallen, voelt hij de doffe dreun van Bruce die hem ving in plaats van dat hij te pletter stortte in wat hij had gedacht zijn laatste actie op aarde ooit te zijn.
Glimlachen. Gewoon glimlachen.
Dit is bijlange na niet de eerste keer dat hij zijn weg door iets moet faken. Als het aan hem lag, grijnsde hij alleen maar. Een glimlach is in principe altijd nep. Maar nu nog een beetje extra nep.
Ja, ik heb het prima naar mijn zin. Vinden jullie de krabkoekjes ook niet zo lekker? Eerst red ik de wereld en dan stamp ik een nieuw filiaal voor Stark Industries uit de grond. Gewoonlijke zaterdag dit.
Hij merkt al snel wat hem precies zo ongemakkelijk en benauwd doet voelen. Het gebouw om hem heen zoemt van de technologie, de meest nieuwe en vérnieuwende staaltjes technologie die hij al op de markt heeft gebracht, en hij heeft geen enkele manier om er mee in contact te staan, om überhaupt dingen te weten. Hij is niet in controle.
En allemaal omdat hij niets meer aanheeft dan gewone kleren. Het is een heel mooi maatpak, maar het gebrek aan zelfs maar een oorstukje doet hem naakt voelen. Dit gebeurt als hij eens op een blauwe maandag naar Pepper luistert.
Hij frunnikt aan zijn mouw, zijn vingers bevend nu hij doorheeft wat er mis is; het lijkt nu met gigantische sprongen groter en groter te worden—zijn ongemak, zijn gebrek aan controle, het altijd aanwezige bronnetje van angst.
En dan ziet hij ze. Alsof ze wisten dat hij hen nodig zou hebben—misschien wisten ze dat ook. Thor in een trui met een capuchon, Natasha en Clint in avondkledij, Bruce even sjofel als altijd en Steve in een maatpak met een strikje.
Ze zien er belachelijk uit, zo samen, maar dat zegt hij hen niet. Hij zegt ook niet de ‘bedankt’ die hij bedoeld had, in plaats daarvan: “Ik weet een goede eettent om de hoek, laten we hier weggaan.”
Het zal nog een hele tijd duren voor Tony zich écht openstelt voor deze vreemde familie die de Avengers voor hem geworden zijn; maar ondertussen is hij ze wel elke dag dankbaar.

Reacties: