FanFic.nl

500 woorden

Cora in zilverwerk

Cora in zilverwerk
‘Cora, Cora’ Het meisje beukte de deur bijna in, zo groot was haar haast. ‘Cora, dit moet je echt zien.’ Hijgde ze. Cora keek haar nichtje met opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Stephania, een dame stormt nooit een vertrek binnen en een prinses zou er niet eens aan moeten denken.’ Steffie keek Cora even verontwaardigt aan en begon toen te lachen.
‘Wow, Cora, ik dacht even echt dat je Madame Trestrau was. Ik schrok mij haast dood.’
Cora lachte een paar tellen , maar opende daarna haar boek weer en zocht met haar vinger over de pagina om de zin te vinden die ze als laatst had gelezen. Ze hoopte dat Steffie door haar grapje vergeten was waarvoor ze kwam en weer weg zou gaan. Steffie had echter andere plannen.
‘Cora, nu niet lezen. Ik moet je echt iets laten zien. Je geloofd dit nooit.’
‘Steffie, alsjeblieft-‘ begon Cora, maar het kleine meisje onderbrak haar. ‘Cora, Je moet meekomen. Dit is van levensbelang. Misschien wel het grootste mysterie wat we ooit zullen ontdekken.’
Cora zuchtte en legde haar boek aan de kant. ‘Vooruit dan maar.’ Hoewel ze wist hoe sterk Steffie kon overdrijven, ze wist ook dat als Steffie iets in haar hoofd had zitten, het geen zin had om haar op andere gedachten te brengen. Daarom liet Cora zich door Steffie leiden door de gangen van het paleis. Pas bij de bibliotheek bleef Steffie staan. ‘Dit ga je nooit geloven.’ Zei ze opgetogen en ze opende de deur en rende naar binnen.
Cora volgde haar, langs de rekken vol met boeken. Steffie stopte achteraan waar de bibliotheek eindigde.
‘Zo, waar is dat grote mysterie?’
‘Hier.’ Zei Steffie, ze glom van trots.
‘Steffie, er is hier niets.’
‘Jawel, hieronder. Kijk.’ En Steffie liet zich op haar buik vallen. Madame Trestrau zou zijn flauwgevallen van de schok, wanneer ze had gezien hoe Steffie in haar dure avondjurk over de grond kroop. De onderste planken van deze boekenkasten waren ongeveer 40 centimeter boven de grond. En Steffie schoof op haar buik onder de plank door.
‘Kijk Cora, er is hier een ruimte. Er is een gat in de muur. Je kan er zo onderdoor. Kom.’ En voor Cora het wist was Steffie helemaal onder de kast verdwenen. Cora aarzelde een moment, maar haar nieuwsgierigheid won en ook zij liet zich op haar buik glijden en schuifelde onder de plank door. Daar was inderdaad een opening. Het was voor Cora iets lastiger dan voor Steffie, die een stuk kleiner dan Cora was.
De ruimte waar Steffie het over had was een soort smalle kale kamer. Steffie had blijkbaar kaarsen aangestoken die voor een warm flakkerend licht zorgde.
‘Kijk, Cora.’ Zei Steffie op en neer hinkend van opwinding. ‘Wat zou erin staan?’
Een moment wist Cora niet was ze bedoelde. Ze keek de ruimte rond en zag een tafel met een prachtig boek erop. De lerenband was prachtig versiert met zilverwerk. Bijna gaf Cora een gil. Op het boek stond in zilveren sierletters haar naam geschreven.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.