FanFic.nl

Five Hundred Hallows & Horcruxes

O5 De Kamer

Het was zomaar ineens verschenen. De jongen had niet meer gedaan dan heen en weer ijsberen, keer op keer, denkend aan waar hij in godsnaam nog een geheime ruimte zou kunnen vinden. Een grote, geheime ruimte waar ze lessen konden houden in Verweer tegen de Zwarte Kunsten.
Met één van zijn beste vrienden als leraar.
En toen was het gewoon verschenen. Eerst hoorde hij een zacht, krakend geluid en op het moment dat hij stopte met ijsberen en zich naar de muur omdraaide, begonnen contouren van een deur zich langzaam over de stenen te verspreiden. Voordat hij er eg in had, was het al gebeurd. Verbaasd bleef hij naar het hout staren, zich af vragend of hij wel naar binnen zou moeten gaan. Het was wel heel toevallig dat net nu, juist toen ze het hard nodig hadden, een deur verscheen op de stenen muur. Het was en bleef Zweinstein – niet alles was even betrouwbaar, zeker niet als het ging om hem en magie.
Nee, dat was een combinatie die vanaf het begin af aan al vaker fout dan goed ging.
Dat was waarom hij de lessen van Harry ook zo hard nodig had.
Hij had zijn besluit gemaakt, hij ging gewoon naar binnen.
Maar niet alleen.

“Marcel…”
“Nee! Nee, ik weet zeker dat het hier was! Ik – ik zweer het!” Verorberd staarde hij naar de kale, stenen muur recht voor zijn neus. Hier had een kwartier geleden nog een deur gezeten en nu was er niets. Niets! Hij was niet gek. Waar was die deur?
“Ik vind het heel erg lief dat je zo actief opzoek bent naar een ruimte, Marcel, maar dit-“
“Wacht, wacht! Kijk!” Hij wees met zijn vinger naar de zojuist nog kale muur. De deur begon weer te verschijnen en met grote ogen staarde Loena naar het tafereel.
“Ik zei het toch… waarom die ineens verschijnt, snap ik ook nog niet helemaal…” Marcel streek met zijn vingers over het hout en liet toen zijn hand op de deurklink rustten.
“Kom op dan, laten we gaan kijken!” riep Loena enthousiast toen Marcel de deur niet meteen opende. De jongen knikte en duwde de klink naar beneden, om vervolgens samen met haar naar binnen te stappen.
“Wow. Dit is… dit is echt – Loena, weet je wat dit betekend?”
Het meisje knikte verwonderd, keek haar ogen uit in de grote, hoge ruimte.
“Je had vast hoge nood, of niet?” vroeg ze toen, waarop Marcel haar vragend aankeek.
“Hoge nood? Ik … nee, ik hoefde niet naar de-“
Loena giechelde en de jongen viel stil.
“De Kamer van Hoge Nood, gekkie,” lachte ze. “Die verschijnt alleen als je haar echt nodig hebt. En dat hebben we, ja toch?”
Marcels bloed steeg naar zijn wangen en geschaamd knikte hij, Loena’s blik ontwijkend.
“We moeten het meteen aan Harry en de anderen laten zien,” vervolgde ze. “Die zullen vast trots op je zijn dat je dit hebt gevonden, Marcel. En ik trouwens ook,” voegde ze er zachtjes aan toe, waarna ze hem een warme glimlach zond.

Reacties: