FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[29.08.2015][A Song of Ice and Fire] Kleine, rode nachtegaal

Drie nachten; Dublin, Manchester en Londen. Drie nachten heeft ze haar droom beleefd—heeft ze op een podium gestaan, een enthousiast publiek toegezongen. Niet de smerige cafeetjes waar Arya voor hen optredens wist te regelen, de scoutsfeestjes van de vrienden van Jon—prachtige arena’s met alles dat ze maar kon wensen; lampen die haar passen over het podium volgden, boxen die haar stem door het gigantische bouwwerk lieten echoën. Ze had het heerlijk gevonden.
En nu is het al gedaan.
Door de broeierig hete zaal lopen crewleden kabels te verslepen en podiumstukken af te breken. Torens van materiaalkoffers stapelen zich op rond de uitgang naar de parking waar de bussen van Tyrell Hotel staan te wachten om door te rijden—morgen worden die met de boot overgezet naar het Europese vasteland en dan zijn ze weg.
Terwijl zij achterblijft.
Ze kan maar geen afscheid nemen. Petyr heeft Arya en Jon meegenomen voor een pint in de kroeg aan de overkant van het plein, maar Sansa wil nog even de sfeer opsnuiven. Zelfs met alle lichten aan en het stereosysteem stil blijft deze plek iets magisch hebben. Dit kunnen ze nooit meer van haar afpakken; als ze binnenkort weer aan het werk gaat en alleen nog maar muziek kan maken tijdens het weekend zal ze hier aan kunnen denken. De stoeltjes waarop mensen waren gaan staan om voor haar te applaudisseren. Het bruisende middenvak waarin mensen dansten en zwaaiden—ze hadden nagenoeg geen van haar teksten gekend, maar dat had hen er niet van tegengehouden mee te doen en dat zou ze nooit vergeten.
Die duizenden mensen zou ze nooit vergeten.
Duizenden en één.
Haar wangen kleuren rood wanneer haar ogen vallen op een wel erg bescheiden geklede Margaery Tyrell. De vrouw heeft haar gewoonlijke gescheurde spijkerbroek en leren jasje ingewisseld voor een jurkje dat tot haar knieën komt. Haar blonde haren zijn nog nat van haar douche.
Sansa voelt zich nog jonger dan de achttien jaren die ze telt.
“Ik ben blij dat je er nog bent.” Margaery slingert zich de tribune op en klautert elegant over de stoeltjes om naast Sansa te komen zitten—hoezo kan ze dat allemaal zo elegant doen?
“Ik wil nog niet weg,” mompelt ze, eerlijk, en kijkt tussen haar haren door naar de vrouw die al haar dromen heeft waargemaakt en de vrouw waarnaar ze zocht elke keer ze de coulissen inkeek.
Een warme hand nestelt zich in haar elleboog en ze wordt overeind getrokken. Laarzen klapperen over de betonnen vloer als Margaery hen aanzet tot lopen en dat doen ze, de trappen op, de foyer in, voorbij de kuisploegen en de crewleden.
Sansa heeft zich nog nooit zo levendig gevoeld.
Ze duiken een kamertje in en Margaery drukt haar tegen de muur, wikkelt een rode pluk haar om haar vingers. “Laat de Sick Hounds achter. Kom met me mee. Je hebt zoveel te leren, je zou Europa prachtig vinden… En ik wil meer van jou, Sansa Stark. Ik wil je állerbeste vriendin worden.”

Reacties: