FanFic.nl

500 words

De muur

“Jaylie! Kom eens kijken!”
Een meisje van een jaar of tien, met bruine krulletjes, komt naar haar vriendje toegerend. “Wat is er?”
“Die muur! Je kan er doorheen lopen!”
Het meisje trekt haar wenkbrauwen op. “Ja hoor! En ik ben een draak!” Het is niet mogelijk. Toch, hij klinkt zo opgewekt dat een lichte aarzeling in haar stem doorklinkt.
“Nee, serieus! Het is een leeg perron. Daar, een eindje verderop!” Hij wijst naar een muurtje tussen twee perrons in. “Kom mee!”
Jaylie loopt na even aarzelen achter hem aan. “Jase... We zouden zo toch gaan voetballen?”
“Ja,” klinkt het geërgerd. “Zo! Eerst dit! Ik ben serieus! Een muur waar je gewoon doorheen kan lopen, hoe cool is dat!? Ik geloof dat niemand het doorheeft! Misschien kunnen we daar gaan verstoppen als we alleen willen zijn!”
“En dan ga ik tegen de muur op lopen en ga jij keihard lachen!”
“Nee, echt niet!” belooft Jase. “Ik weet ook niet hoe het kan! Misschien is het één of andere goocheltruc die nog niet weggehaald is. Maar we moeten zo wel heel goed kijken of niemand ons ziet, anders wil zo iedereen achter ons aangaan. Dan is er niets meer aan!”
“Je wil wel heel graag dat ik het geloof, hè... Het is zeker een muur die recht lijkt, maar waar stiekem zo’n gangetje doorheen zit! Dan lijkt het alsof je verdwijnt, maar ga je gewoon achter het muurtje staan. Dat was eens op tv.”
“Dat is het niet! Ik weet niet hoe het werkt... Ik leunde gewoon tegen de muur en liep iets verder en toen viel ik er gewoon doorheen! Alsof... Zo’n nep iets wat ze in woestijnen zien. Of een hologram. Het lijkt echt, maar dat is het niet!”
“Fata morgana’s… die zie je als je het te heet hebt. Je hebt te lang in de zon gestaan. Misschien moet je iets drinken,” zegt ze bezorgd.
De jongen zucht. “Ik meen het! Je zult het wel zien!” Hij loopt inmiddels al aardig door. Bij het muurtje blijft hij staan. Het is spitsuur, dus het is erg druk. Hij kijkt de mensen boos na.
“Oké, het was een goede poging...” begint Jaylie weer. Ze wil het wel geloven, echt, maar inmiddels hebben haar ouders haar al vaak genoeg verteld dat ze realistisch moet zijn. Ze wil niet meer hopen op dingen die onwaarschijnlijk zijn, daar is ze nu toch echt te oud voor. Meestal is Jase ook wel zo, al houdt hij wel van geintjes.
Op dat moment, nadat Jase nog eens om zich heen heeft gekeken, verdwijnt hij ineens. Van het één op het andere moment. Gewoon, door de muur.
Jaylie kijkt om zich heen. “Jase?” sist ze.
Als hem niet ziet, voelt ze voorzichtig aan de muur. “Jase!”
Moet ze iemand halen? Heeft de muur hem opgeslokt?
Net als ze hard tegen de muur aanduwt, verschijnt er een gezicht door de muur. “Boe! Kom mee!”
“Jase!” schrikt ze. Het meisje duwt nog eens tegen de muur. “Het lukt niet.”

Reacties: