FanFic.nl

De honderdste Hongerspelen

Proloog

Alle ogen focusten op hem; op zijn gezicht en op zijn perfect gestylde oranje haar en op zijn pak dat zo vaak glad gestreken was dat er onmogelijk een kreukje in kon zitten. Hij genoot van de ogen die dat alles in zich opnamen.
Hij genoot van de wetenschap dat de mensen in de zaal slechts een fractie waren van degenen die hem zagen. Overal stonden televisieschermen die zijn perfect gefisageerde hoofd vele malen uitvergroot weergaven, zodat zelfs de slechtzienden van de meest afgelegen districten hem konden zien.
Iedereen zag hem. Iedereen hoorde hem. Het Capitool wilde hem zijn, de districten wilden hem vermoorden. Heel Panem hing aan zijn lippen.
Hij schraapte zijn keel.
‘Dames en heren,’ sprak hij, zodra het stilgevallen was, met een kalmte die ieders zenuwen op scherp stelde.
Hij glimlachte.
‘De regels van de vierde Kwartskwelling,’ ging hij verder, om direct weer een korte pauze in te lassen, ‘de honderste Hongerspelen,’ (pauze), ‘luiden als volgt.’
Hij hield van pauzes. Hij hield van de manier waarop het publiek zijn adem inhield, bijna hoorbaar (doch muisstil) om antwoordde smeekte, niet wist wat het aan moest met de spanning.
Hij nam zijn tijd.
‘Voor deze Hongerspelen hebben we besloten om iedereen nogmaals de kans te geven om die eeuwige roem te grijpen,’ (pauze), ‘en daarom hebben we de maximumleeftijd afgeschaft!’
Het publiek joelde naar hartenlust tot hij tegen de microfoon tikte om de aandacht weer op te eisen.
‘We maken een uitzondering voor degenen die al eens gewonnen hebben. Zij kunnen niet nog een keer de arena in.’
Het was exact het tegenovergestelde van de vorige Kwartskwelling, maar dat leek niemand zich te realiseren. De vijfenzeventigste Spelen waren een zwarte pagina in de geschiedenis van Panem, die het Capitool met veel pijn en moeite om had weten te slaan.
‘Er is meer!’ beloofde hij het publiek. Zijn mechanisch versterkte stem schalde over het gejoel van het publiek heen en al snel kon hij weer een speld horen vallen.
‘Dit jaar zullen de tributen niet willekeurig worden gekozen. Nee, dit jaar worden ze gekozen door… jullie! Iedereen in het Capitool krijgt de mogelijkheid om te stemmen op een mannelijk en een vrouwelijk tribuut van elk district. Niemand kan zich dit jaar aanbieden als vrijwilliger. De keuze van het Capitool zal definitief zijn.’
Iedereen juichte nog harder dan daarvoor; alle inwoners van het Capitool oefenden maar wat graag macht uit over de districten. Naar de stemming in die districten zelf kon hij alleen maar raden, maar de gedachte aan hoe hij hun gezichtsuitdrukkingen (en hun emoties) bespeeld had, deed hem glimlachen.
Er restte hem nog maar één ding en dat was het officiële openen van de legendarische vierde Kwartskwelling: ‘Dames en heren, moge u een geweldige honderdste Hongerspelen genieten!’
Moge de kansen immer in je voordeel zijn.

Ja, de proloog wilde dus écht niet op papier. Ik heb het drie keer geprobeerd en, nou ja, dit is het. Lees maar even tussen de krakkemikkige stijl door want het draait eigenlijk alleen om de regels van de Kwartskwelling. Sorry.

Reacties: